จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1179

หลินหยุนรีบพูดทันที "เยว่เอ๋อ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าออกมาบ่อยๆ? ฉันอยากจะให้คุณอยู่กับฉันนานๆหน่อย!"

เย่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "อันที่จริงมันก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย! ไม่มีโลงศพคริสตัลแล้ว! ถึงแม้ฉันจะอยู่ในจี้หยกก็ไม่มีประโยชน์! เพราะมันช่วยอะไรมากไม่ได้อยู่แล้ว!"

เมื่อหลินหยุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทำให้เขารู้สึกเศร้าทันที

ผ่านไปสักพัก เขาเงยหน้าขึ้นมามองเย่เยว่และถาม "ในความคิดของฉัน ร่างแยกนี้ของเธอ น่าจะอยู่ได้อีกไม่เกินสิบปีแล้วใช่ไหม?"

เย่เยว่พยักหน้า เธอเป็นคนใจกว้างและไม่ได้สนใจเรื่องนี้

"หยุน จุดประสงค์ที่ฉันสร้างร่างแยกนี้ขึ้นมาก็เพื่อรอคุณ!"

"ในเมื่อฉันรอจนได้เจอคุณ ฉันก็พอใจมากๆแล้ว! ร่างแยกนี้ก็ถือได้ว่าทำภารกิจของมันจนสำเร็จแล้ว!"

"ขอแค่คุณปลอดภัยดี ฉันก็ไม่ได้คาดหวังอย่างอื่นแล้ว!"

"ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังเหลืออีกหลายปีไม่ใช่เหรอ? มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆแล้ว!"

หลินหยุนถอนหายใจและพูด "แต่เวลามันน้อยเกินไป!"

เย่เยว่เผยรอยยิ้มออกมา เธอใช้สองมือกอดเอวของหลินหยุนไว้ ใบหน้าที่งดงามและอ่อนโยนของเธอซบตรงหน้าอกของหลินหยุน

"ฉันเห็นคุณกำลังตามหาสมบัติทั่วฟ้าดิน คุณจะเอามันมาสร้างยาทองหวูซ่างใช่ไหม?"

"ใช่แล้ว!"

หลินหยุนถอนหายใจเบาๆและพูด "บทเรียนที่ฉันเคยเจอเมื่อชาติที่แล้ว มันเจ็บปวดมากๆ!"

"ชาตินี้ ฉันจะต้องสร้างรากฐานที่มั่นคง ดังนั้น ถึงแม้ยาทองระดับเทพจะยากลำบาก ฉันก็ตัดสินใจจะเลือกทางนี้"

เย่เยว่หัวเราะเบาๆและพูด "ฉันรู้ว่าคุณต้องเลือกเส้นทางนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันได้เตรียมสมบัติทั่วฟ้าดินบางส่วนเอาไว้ให้คุณ!"

หลินหยุนอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็พูดด้วยความดีใจ "เยว่เอ๋อ คุณพูดเรื่องจริงใช่ไหม?"

เย่เยว่พยักหน้า "มันเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว!"

"แต่ฉันมีเพียงแค่สามอย่างเท่านั้น! มันคือสมบัติทั่วฟ้าดินที่ล้ำค่าที่สุด!"

"ฉันเอาของเหล่านั้นเก็บไว้ในเขตหวงห้ามในสำนักหยุนเยว่ คุณสามารถไปหาของเหล่านั้นได้ทุกเมื่อ!"

"สิ่งของที่คุณต้องการในภายหลัง คุณคงต้องหามันด้วยตัวเองแล้ว!"

จิตใจของหลินหยุนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที นี่คือภรรยาแสนดีของเขา

ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้อะไรเลย แต่เธอก็นึกถึงตัวเองตลอดเวลา

หลินหยุนกอดเย่เยว่ไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่นๆ

ทั้งสองคนกอดกันอย่างเงียบๆ และมีความสุขกับความอบอุ่นที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

ผ่านไปสักพัก หลินหยุนเอ่ยปากพูดอีกครั้ง "เยว่เอ๋อ คุณรู้ไหม? ฉันหาคุณมาโดยตลอด! และพยายามหาร่องรอยบางอย่างที่คุณทิ้งไว้ด้วย!"

"คุณรู้ไหม ตั้งแต่ฉันรู้ว่าคุณกลับชาติมากเกิดบนโลกมนุษย์เหมือนกับฉัน และคุณก็ยังมีชีวิตอยู่ จิตใจของฉันตื่นเต้นและดีใจมากๆ?"

เย่เยว่พยักหน้าและพูดด้วยความอ่อนโยน "ตั้งแต่ฉันพบว่าตัวเองยังไม่ตาย และกลับชาติมาเกิด ฉันก็ออกตามหาคุณตลอดเวลา!แต่ไม่ว่าฉันจะออกตามหายังไง ฉันก็หาคุณไม่พบ!"

"แต่ฉันมั่นใจ ในเมื่อฉันยังสามารถรอดชีวิตมาได้ คุณก็น่าจะรอดชีวิตเหมือนกัน!"

"ดังนั้นฉันก็เลยพยายามฝึกฝนให้ตัวเองแข็งแกร่งมากขึ้น!"

"และฉันก็เหลือเบาะแสบางอย่างเอาไว้ ฉันหวังว่าสักวันคุณจะพบมัน และหาฉันจนเจอ!"

หลินหยุนถอนหายใจและพูด "สวรรค์มีตาจริงๆ ในที่สุดพวกเราก็ได้พบหน้ากัน! ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นร่างแยกของเธอก็ตาม แต่ฉันก็รู้สึกพอใจมากๆแล้ว!"

ขณะพูด ดวงตาของหลินหยุนเป็นประกาย เขาใช้มือสัมผัสใบหน้าอันสวยงามของเย่เยว่ และถามด้วยความสงสัย "ใช่แล้ว เยว่เอ๋อ เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่ด้านนอกโลกคุนชาง ฉันเคยหาเจอเบาะแสหนึ่งที่คุณทิ้งเอาไว้"

"คุณเหลือคำพูดหนึ่งประโยคไว้ตรงนั้น!"

"ประโยคนั้นคือ'บางทีการมีชีวิตอยู่ มันน่ากลัวกว่าความตาย' คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? ฉันคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ!"

เมื่อได้ยินหลินหยุนถามถึงประโยคนี้ ทำให้ร่างกายเย่เยว่สั่นไหวเล็กน้อย สายตาของเธอมีความประหม่าเล็กน้อย

เธอรีบส่ายหัวและพูด "ไม่มีอะไร เพราะตอนนั้นฉันตามหาคุณมาหลายปี แต่ไม่เคยได้ยินเบาะแสของคุณเลย ตอนนั้นฉันก็เลยรู้สึกเศร้าและเขียนประโยคนั้นเอาไว้เฉยๆ!"

หลินหยุนพยักหน้า

เขาใช้นิ้วมือลูบจมูกอันโด่งของเย่เยว่และพูดด้วยรอยยิ้ม "เป็นอย่างนี้นี่เอง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันจะบอกให้คุณรู้ ถึงแม้ฉันจะเสียชีวิตไปแล้ว คุณก็ต้องมีชีวิตอยู่ให้ดีๆ!"

"ถ้าคุณกล้า……"

ในขณะที่หลินหยุนยังไม่ทันได้พูดประโยคนี้จบ จู่ๆก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น!

เย่เยว่ที่อยู่ในอ้อมอกของเขา จู่ๆร่างกายของเธอก็มีพลังแห่งความตายปะทุออกมา

สีหน้าของเย่เยว่ก็ตกใจมากๆเหมือนกัน เธอรีบผลักหลินหยุนออกไป เธอขยับถอยหลังทันที ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

"เยว่เอ๋อ!"

หลินหยุนตะโกนออกมาทันที เขากำลังจะพุ่งไปข้างหน้าทันที

แต่เย่เยว่กลับตะโกนออกมาทันที "ห้ามเข้ามา!"

หลินหยุนรู้สึกตกใจมากๆ เขาถามด้วยความเป็นห่วง "เยว่เอ๋อ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? คุณยังมีอายุขัยอีกหลายปีไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?"

ใบหน้าอันงดงามของเย่เยว่ ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด