จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1210

ทุกคนล้วนตกตะลึงไปกันหมด มองไปยังหลินหยุนและซิงเฟยที่เหาะเหินไปไกลแล้ว แม้เป็นเวลานานแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครเคลื่อนไหว

หลินหยุนไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่น พาซิงเฟยมุ่งหน้าไปไกล

ครึ่งวันผ่านไป บริเวณเทือกเขาแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนก็ได้หยุดลง

หลินหยุนปล่อยพลังทลายภูเขาจนกลายเป็นถ้ำแห่งหนึ่งขึ้น

ซิงเฟยรีบถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ทำไมจะต้องหยุดลงที่นี่ด้วย? นายได้รับบาดเจ็บเหรอ? ”

หลินหยุนเดินเข้าไปในถ้ำ พร้อมกับจัดวางค่ายกลที่มองไม่เห็นเอาไว้บริเวณด้านหน้าปากถ้ำ

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ฉันจะหลอมยา! ”

ซิงเฟยตกใจ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความเหลือเชื่อ “นายจะหลอมยาที่นี่? แล้วฉันล่ะ......”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร คุณพักอยู่ด้านข้างก็ได้แล้ว! ”

ขณะที่พูด หลินหยุนก็นั่งขัดสมาธิ

บนมือเกิดแสงกะพริบขึ้น แก้วหินศพสีดำนั้นก็ปรากฏขึ้นบนมือ

ขับเคลื่อนพลังบำเพ็ญ เพื่อให้แก้วหินศพเข้าสู่ภายในตันเถียน

ขับเคลื่อนพลังทิพย์ ให้พลังยาทองระเบิดขึ้น เพื่อดูดซับและหลอมได้อย่างต่อเนื่อง

ขณะเดียวกัน แสงสีดำก็เริ่มวนเวียนอยู่รอบตัวของหลินหยุนแล้ว

เวลานี้ร่างของหลินหยุนเหมือนจะโปร่งใส มองเห็นยาทองภายในตันเถียนได้อย่างชัดเจน

โอสถสีแดงขนาดเท่าเม็ดถั่วเคลื่อนไหวไปมาไม่หยุด โดยดูดซับพลังงานที่มาจากแก้วหินศพนั้นอย่างต่อเนื่อง

แก้วหินศพมีขนาดที่ไม่ใหญ่มากนัก จากการหลอมและดูดซับ ก็ยังมีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง

มองเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ใกล้มากขนาดนี้ ซิงเฟยตกตะลึงจนแทบจะหุบปากไม่ลง นี่คือการหลอมยาทองใช่ไหม?

พลังพลุ่งพล่านที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ได้ล้มเลิกจินตนาการความคิดของเธอลงโดยสิ้นเชิง

ยาทองของหลินหยุนทำให้เธอรู้สึกว่ายากเกินกว่าจะอธิบาย

ไม่รู้ว่านานเท่าไร แก้วหินศพถึงจะถูกหลอม ดูดซับ และหลอมรวมเข้าสู่ภายในยาทองทั้งหมด

ทำให้เดิมทีสีทองอ่อน ๆ เปล่งประกายสีดำออกมา

อีกทั้งสิ่งที่ทำให้ซิงเฟยรู้สึกถึงความเหลือเชื่อก็คือ ยาทองของหลินหยุนไม่เหมือนกับสิ่งของที่ไม่มีชีวิต แต่เป็นดั่งสิ่งของที่มีชีวิตชีวา

นี่คือสิ่งที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน

เพราะว่าเธอมีพลังบำเพ็ญที่ขาดอีกเพียงขั้นเดียวก็จะหลอมยาทองได้แล้ว อีกทั้งยังมีเบื้องหลังที่เป็นถึงตระกูลซิงที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นยอดฝีมือยาทองที่ซิงเฟยเคยพบเจอนั้น ก็ถือว่ามีจำนวนไม่น้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่ติดตามหลินหยุนนี้ แม้แต่ยาทองระเบิดจนแหลกละเอียด ก็ได้พบเห็นมากมายแล้ว

แต่ไม่มียาทองเม็ดใด ที่สามารถเทียบได้กับเม็ดนี้ของหลินหยุน ซึ่งสามารถรวบรวมพลังทั้งหมดของแก้วหินศพได้

ภายในตันเถียน ยาทองพลันสั่นสะเทือนขึ้น

ในที่สุด สีดำทั้งหมด ก็ได้กลับกลายเป็นร่องรอยสีดำ และระเบิดส่งเสียงดังที่ชัดเจนออกมา

หลินหยุนลืมตาสองข้างขึ้นทันที แววตาของเขามีแสงเทพปลดปล่อยออกมา

หลินหยุนสูดหายใจยาว แล้วก็ลุกขึ้น มองไปยังซิงเฟยและพูดว่า “ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว? ”

ซิงเฟยรีบตอบขึ้นว่า “สิบสามวัน! ”

หลินหยุนตกใจ จากนั้นก็พยักหน้า

เวลายาวนานกว่าครั้งก่อนเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าปกติ เพราะ นี่คือการหลอมครั้งที่สอง

หลินหยุนในตอนนี้ รู้สึกว่าดวงจิตของตนเองมีความแข็งแกร่งมากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่านัก

ความแข็งแกร่งของยาทอง ได้พัฒนายกระดับขึ้นอย่างมากเลย

เดินออกมาจากถ้ำ

หลินหยุนมองไปที่ซิงเฟย และพูดขึ้นว่า “เธอไม่ต้องตามฉันแล้วล่ะ เธอก็เห็นแล้ว หากอยู่ข้างฉันก็จะประสบกับอันตรายได้ทุกเมื่อ! ”

ซิงเฟยตกใจ เบิกตาโพลงแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่กลัวอันตราย! ”

หลินหยุนพูดว่า “แต่ว่า เธอติดตามฉันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร! ”

นี่คือคำพูดจากใจจริงของหลินหยุน

เขารู้สึกว่า พาซิงเฟยไปไหนมาไหนด้วย ไม่ค่อยจะสะดวกมากนัก

แน่นอนว่า เหตุผลสำคัญที่สุดก็คือ เขาไม่ต้องการให้ตนเองเป็นต้นเหตุ แล้วไปสร้างความเดือดร้อนให้กับฝ่ายตรงข้าม จนกระทั่งสร้างความเดือดร้อนให้กับตระกูลของเธอ