จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1214

เด็กผู้หญิงตกใจมากๆ

ทำให้เธอที่หวาดกลัวอยู่แล้ว ยิ่งกลัวมากๆขึ้น และเธอก็รีบถอยหลังทันที

อย่างไรก็ตาม อาจจะเป็นเพราะเธอหิวมากๆ หลังจากเธอสงบนิ่งแล้ว เธอก็เดินไปยังโต๊ะข้างๆอีกครั้ง

วัยรุ่นหลายๆคนไล่เธอออกไปเหมือนกัน

เด็กผู้หญิงคุกเข่ากับพื้นทันที เธออ้อนวอนอย่างเจ็บปวดและร้องไห้ไปด้วย และพูดว่าขออาหารให้ฉันหน่อยได้ไหม

ซิงเฟยที่ยืนดูอยู่ข้างๆ เธอโกรธมากๆและโกรธมาตั้งนานแล้ว

แต่เมื่อหันหลังไปดู เธอมองเห็นหลินหยุนกำลังใช้ตะเกียบคีบอาหารอย่างช้าๆ จากนั้นก็เคี้ยวอาหารอย่างอร่อย เขาแทบไม่ได้กะพริบตาเลย

ซิงเฟยจ้องเขม็งไปที่หลินหยุน แต่หลินหยุนกลับทำตัวเหมือนว่าตัวเองมองไม่เห็น

ซิงเฟยมองดูเด็กผู้หญิงที่น่าสงสาร ทำให้เธอตบไปที่โต๊ะอาหารทันที จากนั้นก็ลุกขึ้นมา มองไปที่เด็กผู้หญิงและพูด "หนู มาที่นี่ มาทานอาหารกับฉัน!"

"พี่ไม่อยากว่าเธอเลย!"

"ถึงแม้เธอจะออกมาขอทาน แต่เธอก็ควรดูสิว่าคนที่เธอขอทานนั้นเป็นคนหรือสุนัขกันแน่?"

"ถ้าเป็นคนค่อยเอ่ยปากขอเขา แต่ถ้าเป็นสุนัขแล้วเธอจะไปขอเขาอีกทำไม?"

"มานี่เร็วๆ มานั่งข้างๆฉัน!"

เด็กผู้หญิงคาดคิดไม่ถึงจริงๆ เธอไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำ

เธอมองไปที่ซิงเฟยด้วยความเหลือเชื่อ

แต่คำพูดของซิงเฟยก็ทำให้คนอื่นๆโกรธมากๆ

คนอื่นๆที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารต่างมองไปที่ซิงเฟยกับหลินหยุนด้วยความโกรธ

มีชายวัยกลางคนๆหนึ่งลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขามองไปที่ซิงเฟยด้วยสายตาเย็นชาและพูด "เด็กสาวไร้มารยาทคนนี้มาจากไหนกันแน่!"

"คุณกล้ามากที่กล้าพูดจาด่าพวกเราแบบนี้!"

"คุณอยากหาเรื่องตายใช่ไหม?"

ซิงเฟยเปล่งเสียงไม่พอใจออกมา สายตาของเธอมีแต่ความดูถูก

"อาศัยคนอย่างคุณเหรอ?"

"ถ้างั้นคุณก็ลองลงมือดูสิ ดูสิว่าปีหน้าของวันนี้จะเป็นวันครบรอบวันตายของคุณหรือเปล่า!"

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างโหดเหี้ยม "เธอปากดีมากๆ! แต่เธอก็หน้าตาสวยดี! วันนี้ฉันจะจับตัวคุณไปนอนกับฉันก็แล้วกัน!"

เมื่อเขาพูดจบ ร่างกายของชายวัยกลางคนก็ขยับและพุ่งเข้าหาซิงเฟยทันที

ซิงเฟยไม่ได้หลบหลีกเลย เธอยืนอยู่ที่เดิม

เมื่อร่างกายของชายวัยกลางคนปรากฏตัวด้านหน้าของเธอ เธอก็ยื่นมือออกมาและจับคอของชายวัยกลางคนเอาไว้

ชายวัยกลางคนตกใจมากๆ สายตาของเขามีแต่ความเหลือเชื่อ

คนอื่นๆที่มองดูเห็นการณ์ก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกัน

เด็กสาวอายุยี่สิบปีกว่าๆคนนี้ ทำไมเธอถึงแข็งแกร่งขนาดนี้

พวกเขารู้ฐานะจริงๆของชายวัยกลางคนๆนั้น

คนๆนั้นชื่อเอี๋ยนเฟิง เป็นปัญญาชนที่ปรึกษาของตระกูลสือที่เป็นตระกูลอันดับหนึ่งของตำบลสือเหมิน เขาฝึกฝนถึงแดนฝึกพลังระยะกลางแล้ว

ถ้าอยู่ในตำบลสือเหมิน เขาก็ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือระดับสูงคนหนึ่งแล้ว

แต่ยอดฝีมืออย่างเขา แต่กลับไม่สามารถรับมือผู้หญิงคนนี้ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าพวกเขาไม่ตกใจก็คงเป็นไปไม่ได้

"คุณ……คุณเป็นใครกันแน่?"

"ฉันจะบอกให้คุณทราบ ฉันเป็นปัญญาชนที่ปรึกษาของตระกูลสือ!"

"ถ้าคุณกล้าทำร้ายฉัน ตระกูลสือไม่ปล่อยพวกคุณไว้อย่างแน่นอน!"

เอี๋ยนเฟิงรู้สึกหวาดกลัวมากๆ

เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ ผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าตัวเองจะน่ากลัวถึงขนาดนี้

"เพียะ——"

จู่ๆซิงเฟยก็ตบหน้าเขาทันที ฟันในปากของเขาหลุดออกจนหมด

ซิงเฟยพูดอย่างเย็นชา "ฉันจะไว้ชีวิตสุนัขอย่างคุณ!"

"ฉันไว้ชีวิตคุณไม่ได้เป็นเพราะกลัวตระกูลสือ แต่เพราะคุณยังไม่สมควรตายต่างหาก!"

"แต่ถ้าอยากหาเรื่องตายจริงๆ งั้นก็ลองดูได้เลย!"

สายตาของเขาน่ากลัวมากๆ เหมือนกับดาบที่จะแทงทะลุฟ้าดิน

ทำให้เด็กผู้หญิงกลัวจนตัวสั่นทันที

เมื่อมองเด็กผู้หญิงคนนี้สักพัก หลินหยุนก็เอ่ยปากพูด "อยากกินก็กิน ถ้ากินเสร็จแล้ว ก็ไปไกลๆจากสายตาของฉัน!"

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่มองเด็กผู้หญิงคนนี้อีก เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาและทานอาหารต่อ

ท่าทางของหลินหยุน ทำให้ซิงเฟยที่อยู่ข้างๆโกรธขึ้นมาทันที ซิงเฟยพูดด้วยความโมโห "คุณเป็นอะไรกันแน่ คุณมีความเห็นอกเห็นใจบ้างไม่ได้เลยเหรอ?"

"นายดูสิ เด็กผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมากๆ ทำไมนายยังต้องแสดงท่าทางแบบนั้นออกมาอีก?"

ซิงเฟยรู้สึกโกรธจริงๆ

สำหรับเด็กผู้หญิงที่ไม่มีที่พึ่ง ต้องขอทานตามถนน และถูกคนอื่นดูถูก แต่หลินหยุนกลับไม่เห็นอกเห็นใจเธอเลย

เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังมากๆ

สีหน้าของหลินหยุนยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม เขาก้มหน้าทานอาหารอย่างช้าๆ

ผ่านไปสักพัก เขาทานจนใกล้เสร็จแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นมามองซิงเฟยที่มีสีหน้าเย็นชาและพูด "ถ้าคุณไม่ทานแล้ว พวกเรากลับไปกันเถอะ!"

ซิงเฟยกลอกตาใส่เขาทันที และพูดด้วยความโกรธ "ฉันยังไม่ได้ทานเลย! ฉันยังทานไม่อิ่มเลย! ถ้าคุณอยากจากไป คุณก็ไปเลย!"

หลินหยุนพยักหน้าและมองไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น "ทำตัวดีๆหน่อย ไม่งั้นเธอจะได้ตายอย่างอนาถ!"

หลังจากพูดคำพูดงงๆประโยคนี้ออกมา เขาก็ลุกขึ้นมาและเดินลงไปทันที

ซิงเฟยรู้สึกว่าคำพูดของหลินหยุนทำให้ตัวเองงงมากๆ

เธอรีบลุกขึ้นมาและตะโกนใส่หลินหยุนทันที "คุณทำเกินไปแล้ว? ทำไมคุณข่มขู่เด็กผู้หญิงด้วย?"

หลินหยุนขี้เกียจอธิบาย เขากำลังจะเดินลงจากชั้นสอง

ในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากชั้นหนึ่งทันที

หลังจากนั้น

เอี๋ยนเฟิงที่พึ่งโดนซิงเฟยทำร้ายจนหน้าเขียวและลูกน้องของเขา ได้พาชายวัยกลางคนใส่เสื้อสีเทาคนหนึ่งเดินขึ้นมา

เมื่อมองเห็นหลินหยุน เอี๋ยนเฟิงรู้สึกโกรธมากๆและพูดกับชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านหน้า "พี่ใหญ่ เด็กหนุ่มคนนี้ เป็นพวกเดียวกับผู้หญิงที่ทำร้ายฉัน!"