จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 122

บทที่ 121 ค้นพบ

หลี่เมิ่งโน้มตัวไปข้างหน้า จ้องตาเจิ้งหงยู่แน่วนิ่ง นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววโกรธกรุ่น แต่เพียงไม่นานก็ถูกเก็บซ่อนกลับไปอย่างรวดเร็ว

“พี่สาว พี่พอจะเห็นมั้ยว่าเจ้าเด็กนั่นมันโกงหรือเปล่า?” หลี่เมิ่งถามด้วยเสียงกดต่ำ

เจิ้งหงยู่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ไม่"

หลี่เมิ่งตกตะลึงไปชั่วขณะ "หรือว่าเจ้าเด็กนั่นจะไม่ได้โกงจริงๆ?"

“ก็แค่คนขี้ขลาดตาขาวคนนึง อย่าไปสนใจเลยน่า ” เดิมทีเจิ้งหงยู่สงสัยว่าหลินหยุนแสร้งทำเป็นหมูกินเสือ แต่ในเมื่อหลินหยุนปฏิเสธเธอ จึงทำให้เธอรู้สึกดูถูกหลินหยุนไปโดยปริยาย

“ พี่สาวนี่ฉลาดจริงๆเลย!” หลี่เมิ่งรีบประจบสอพลอ

หลังจากออกไปแล้ว เฉินฟางก็คืนบัตรธนาคารให้กับหลินหยุน แล้วพูดด้วยความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณว่า "หลินหยุน วันนี้ต้องขอบคุณนายมากๆเลยนะ!"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก" หลินหยุนตอบรับ

"น้องสาว รอพี่ด้วยสิ!" เสียงของเฉินหมิงวั่งดังมาจากด้านหลัง

หลินหยุนไม่อยากเห็นหน้าเฉินหมิงวั่ง จึงพูดขึ้นว่า "ฉันมีธุระที่ต้องไปทำอยู่ ขอไปก่อนนะ"

"ถ้างั้นก็ลาก่อนนะ ไว้พบกันใหม่!" เฉินฟางพูดด้วยท่าทางเสียดายอาลัยอาวรณ์ไม่หาย

หลินหยุนพาเสี่ยวยู่จากไป ระหว่างทางเสี่ยวยู่ก็เปลี่ยนไปมีท่าทีอึกอัก เก้ ๆ กังๆขึ้นมาอีกครั้ง

“ ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” หลินหยุนถาม

"หา ไม่ใช่นะ ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีนี่นา!" เสี่ยวยู่รู้สึกเหมือนว่า จู่ ๆ ก็ได้รับความเอ็นดูอย่างไม่คาดฝัน จึงรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาชั่วขณะ

ในสายตาของเสี่ยวยู่ หลินหยุนได้กลายเป็นผู้ทรงอิทธิพล ที่สุดแสนจะเพอร์เฟคไปแล้ว

หลินหยุนเข้าใจความคิดของเสี่ยวยู่ เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่เตรียมตัวกลับตามเดิม

แต่เมื่อหลินหยุนเดินผ่านบรรดาแผงค้าขายทั้งหลาย เขาก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

หลินหยุนหยุดฝีเท้า แล้วเดินไปยังร้านแผงลอยที่อยู่ข้างๆ

“อันนี้ขายยังไง?” หลินหยุนถาม พร้อมกับชี้ไปที่สร้อยคอที่ทำจากหินสีทองเส้นหนึ่ง

เจ้าของแผงเป็นผู้ชายที่รูปร่างแข็งแรงกำยำ เมื่อมองไปที่บรรดาขนและหนังของสัตว์ป่า ทั้งยังมีหยูกยาที่หายากมาก ๆ บางชนิดในแผงนี้ ก็สามารถบ่งบอกได้ทันทีว่า เจ้าของแผงค้านี้ คงจะออกไปล่าสัตว์บนภูเขาบ่อยๆ

“ หนึ่งร้อยหยวน” เสียงของเจ้าของแผงดังขึ้นเป็นภาษาถิ่นที่ออกจะห้วนๆ

เสี่ยวยู่กระซิบที่ข้างหูของหลินหยุนว่า "พี่หลิน หินชนิดนี้เป็นหินธรรมดาๆ ที่เจอได้บ่อยมาก บนภูเขาสู้จินมีอยู่ตั้งเยอะตั้งแยะ เอาจริง ๆ มันมีค่าไม่ถึงร้อยหยวนหรอกนะ!"

"ไม่เป็นไร" หลินหยุนหยิบเงินห้าร้อยหยวนออกมา แล้วโยนไปให้เจ้าของแผงหนึ่งร้อยหยวน จากนั้นจึงถามว่า "นายเก็บหินแบบนี้มาได้จากที่ไหน? ถ้านายบอกฉัน ฉันจะให้เงินส่วนที่เหลือนี้กับนายด้วย”

เจ้าของแผงคว้าเงินที่เหลืออยู่ในมือของหลินหยุน แล้วพูดอย่างยินดีว่า "มันอยู่บนภูเขาสู้จินห่างจากที่นี่ไปยี่สิบลี้ "

คำตอบเป็นเหมือนกับที่เสี่ยวยู่พูดมาจริงๆ คล้ายว่าจะไม่ผิดแน่แล้ว

หลินหยุนหันไปมองเสี่ยวยู่ แล้วพูดว่า "อีกเดี๋ยวพาฉันไปที่ภูเขาสู้จิน ค่าตอบแทนแยกจ่ายต่างหาก"

แน่นอนว่าเสี่ยวยู่ย่อมต้องเต็มใจอยู่แล้ว จึงรีบพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว "ค่าตอบแทนน่ะไม่ต้องจ่ายอีกหรอก ได้มีโอกาสเป็นไกด์ให้พี่หลิน ถือว่าเป็นหน้าที่ที่ควรทำของฉันเอง"

"อื้ม กลับกันก่อนเถอะ!"

ทั้งสองกลับไปที่คลับเฮาส์ หลังกินข้าวเสร็จ ก็ออกเดินทางอีกครั้ง

เสี่ยวยู่หารถมาได้คันหนึ่ง จากนั้นทั้งสองคนก็เดินทางไปภูเขาสู้จินด้วยกัน

ระยะทางยี่สิบลี้ไม่นับว่าไกลมากนัก ใช้เวลาราว ๆ ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

ภูเขาสู้จินมีขนาดไม่ใหญ่นัก มีความสูงไม่ถึงหนึ่งพันเมตร อีกทั้งลักษณะภูเขานั้น ก็เบาแรงในการปีนป่ายอย่างมาก

ทั้งสองลงจากรถที่บริเวณเชิงเขา แล้วค่อยเข้าไปในหุบเขา

“ พี่หลิน พี่รู้จักหินพวกนี้ไหม?” เสี่ยวยู่แอบรู้สึกสงสัยเล็กน้อย หลินหยุนผู้ทรงอิทธิพลประจำท้องถิ่น ผู้ที่ไม่เคยสนใจใยดีอะไรทั้งนั้น กลับสะดุดตาเข้ากับก้อนหินสับปะรังเคแค่ไม่กี่ก้อนไงยังไงกัน

หินพวกนี้เป็นสมบัติล้ำค่าอะไรได้ด้วยเหรอ?

“หินพวกนี้ไม่ได้เป็นสมบัติล้ำค่าอะไรหรอก แต่มันมีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับฉันน่ะ” หลินหยุนตอบในลักษณะหลีกเลี่ยงจุดที่สำคัญไป

ไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจจะปกปิด อันที่จริงต่อให้หลินหยุนบอกเสี่ยวยู่ไปตามตรง ว่าหินพวกนี้เป็นหินผลึกทองซึ่งเป็นหนึ่งในหินห้าธาตุ เสี่ยวยู่ก็คงฟังไม่เข้าใจอยู่ดี

เพียงแต่หินผลึกทองไม่กี่ชิ้นที่หลินหยุนซื้อมานั้น ไม่ได้มีพลังปราณแห่งทองมากมายอะไรนัก

แต่ในเมื่อที่นี่สามารถกำเนิดหินผลึกทองออกมาได้ หลินหยุนจึงคิดว่าจะต้องมีอะไรที่ดีกว่านี้อยู่แน่ๆ

หลังจากเข้าสู่ภูเขาได้ไม่นาน หลินหยุนก็รู้สึกถึงปราณแห่งทองอันแข็งแกร่ง เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

“ ดูเหมือนว่า ที่นี่จะต้องมีหินผลึกทองที่อยู่ในสภาพไม่เลวอยู่แน่ ๆ ”

หลินหยุนอาศัยการรับรู้นั้น เคลื่อนไหวไปตามทิศทางที่ถูกปราณอันเข้มข้นที่สุดชักนำไป ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเสี่ยวยู่ที่ตามอยู่ข้างหลังไม่สามารถเดินตามได้ทันแล้ว