จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1227

“เป็นลูกศิษย์สำนักเทียนหยุน!”

“เจ้าเด็กที่แต่งตัวธรรมดาตรงข้ามนั้นเป็นใครกัน?”

“ถึงกับกล้าลงมือกับลูกศิษย์สำนักเทียนหยุน นี่คงไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปอีกแล้วเหรอไง? ที่นี่เป็นเมืองเทียนหยุนนะ!”

“ก็นั่นน่ะสิ!”

“ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่เป็นใคร แต่วันนี้ก็ต้องตายอย่างแน่นอนแล้ว!”

“ไม่มีใครกล้าที่จะลงมือกับคนของสำนักเทียนหยุนในเมืองเทียนหยุนนี้หรอก!”

“ใครกล้าลงมือ สุดท้ายก็ต้องตายทั้งนั้น!”

“ไม่เพียงแต่ตาย อีกทั้งยังตายอย่างอนาถอีกด้วย!”

ในขณะที่ผู้คนที่มุงดูอยู่รอบๆบริเวณนั้นต่างก็กำลังวิพากษ์วิจารณ์อยู่นั้น มีคนที่แต่งกายผู้พิพากษาของเมืองเทียนหยุนจำนวนสองคน กำลังมองลงมาจากข้างบนตึกที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มองไปยังหลินหยุนด้วยสายตาที่เย็นชา

“ศิษย์พี่เฉิน พวกเราต้องไปห้ามหรือไม่?”

ชายหนุ่มคนที่เพิ่งรับตำแหน่งผู้พิพากษาคนหนึ่ง รีบหันหน้าไปยังชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ แล้วถามขึ้น

“ไม่ต้อง!” ชายวัยกลางคนพูดเยาะเย้ย

“ถึงกับกล้าลงมือกับลูกศิษย์สำนักเทียนหยุนเรา รนหาที่ตายชัดๆ! ก็ไม่ดูซะบ้างว่าที่นี่เป็นที่ไหน!”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดว่า “ศิษย์พี่เฉิน แต่ว่าพวกเราเป็นผู้พิพากษานะ ดูเฉยๆอย่างนี้ไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”

ชายวัยกลางคนพูดเยาะเย้ยว่า “ศิษย์น้องหลิว พวกเราเป็นผู้พิพากษาก็จริง แต่ต้องหยุดคนที่ไม่ใช่คนของสำนักเรา! เข้าใจหรือยัง?”

ศิษย์น้องหลิวก็กระจ่างขึ้นมาทันที รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “ขอบคุณศิษย์พี่เฉิน ผมเข้าใจแล้วครับ!”

ส่วนในเวลานี้เอง บนถนนข้างล่าง

เผชิญหน้ากับพลังกระบี่อันน่ากลัวที่กวาดต้อนมาอย่างแรงนั้น หลินหยุนก็ชี้นิ้วออกไปหนึ่งที

“ปั้ง!”

ในขณะที่ทุกคนต่างก็คิดว่าหลินหยุนจะต้องถูกฆ่าตายคาที่นั้น ฉากที่ปรากฏให้เห็นนี้กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

เห็นแต่ว่าติงหลิงถูกกระแทกจนกระเด็นลอยออกไปทั้งตัว จากนั้นก็ตกลงบนพื้นอย่างแรง ในปากก็กระอักเลือดออกมา

ซิงเฟยตกใจทันที รีบวิ่งหายวับไปยังติงหลิงทันที

พวกอู่เหลียนและถังเหมิงทั้งหลายก็ทยอยเข้าไปตรวจดูอาการของติงหลิง

ส่วนเจียงเผิงกลับยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน สายตาที่มองไปยังหลินหยุนเยือกเย็น ราวกับกำลังมองคนตายคนหนึ่งอยู่

หันหน้าไปมองติงหลิง แล้วก็หันหน้ากลับมา สายตามองไปยังหลินหยุนอีกครั้ง

“ที่แท้ก็แอบซ่อนพลังฝึกฝนไว้ พวกลับๆล่อๆนี่เอง!”

“ใครกล้าแตะต้องศิษย์น้องของเจียงเผิง ใครกล้าแตะต้องคนของสำนักเทียนหยุนเรา ไอ้เด็กเวร แกสมควรตาย!”

“จำไว้เลย คนที่ฆ่าแกวันนี้ ชื่อเจียงเผิง แห่งสำนักเทียนหยุน!”

เมื่อสิ้นเสียงลง เจียงเผิงก็ลงมือทันที

แต่ว่าในเวลานี้เอง หลินหยุนขยับแขนขึ้นโบกสะบัดไปมา ราวกับกำลังปัดแมลงวันออกไป

เจียงเผิงในแดนฝึกพลังระยะหลังนั้น ในบรรดาคนรุ่นใหม่ของสํานักเทียนหยุนทั้งหมดถึงแม้ว่าไม่ใช่โดดเด่นที่สุดในส่วนนั้นก็ตาม

แต่ก็เป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในหล่อหลอมให้เป็นศิษย์เอกสำคัญคนหนึ่ง

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินหยุนแล้ว ถึงกับไม่มีโอกาสแม้แต่จะลงมือเลย ก็ถูกพัดกระเด็นลอยออกไปเหมือนกับแมลงวันที่ถูกปัดออกไป แล้วตกลงมาบนพื้นอย่างแรง จากนั้นเจียงเผิงก็รีบลุกขึ้นยืน

พวกติงหลิงต่างก็หน้าถอดสี ไม่กล้าจะทำอะไรบุ่มบ่ามอีกต่อไปแล้ว

คนที่มุงดูอยู่รอบๆบริเวณนั้นต่างก็ตื่นตกใจไปหมด ไม่มีใครคิดเลยว่า หลินหยุนถึงกับแข็งแกร่งขนาดนี้!

แข็งแกร่งก็ไม่ว่า แต่ถึงกับกล้าหาญชาญชัยถึงเพียงนี้!

ที่นี่คือเมืองเทียนหลิน ก็คือสำนักเทียนหยุนเช่นกัน

อยู่ที่นี่ ทุกคนต่างก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกันว่า มีเพียงแต่คนของสำนักเทียนหยุนลงมือกับคนอื่นได้ แต่ไม่เคยมีคนนอกที่ไหนกล้าจะลงมือกับคนของเทียนหยุนเลย

อยู่ที่นี่ ถ้าเป็นมังกรก็ต้องรู้ว่าเมื่อไรควรจะขดตัว ถ้าเป็นเสื้อก็ต้องรู้ว่าเมื่อไรควรจะหมอบตัวลงอย่างแท้จริง

ในเวลานี้เอง ก็มีเงาร่างสองคนปรากฏแวบขึ้นมา ผู้พิพากษาที่แต่งตัวในชุดยาวสีดำ

เมื่อเห็นผู้พิพากษาสองคนแล้ว คนที่อยู่รอบๆบริเวณนั้นต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

“ผู้พิพากษาของสำนักเทียนหยุนปรากฏตัวแล้ว!”