จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1226

ตระกูลซิงอยู่ที่เมืองเทียนเฟิง ก็นับว่ามีฐานะและอิทธิพลมากทีเดียว

แต่ว่า

ถ้าทุกเดือนต้องจ่ายค่าเช่าอย่างต่ำหนึ่งร้อยชี่ทิพย์ขึ้นไป ไม่ใช่ว่าจ่ายไม่ไหว แต่ก็ต้องไม่ฟุ่มเฟือยมากเกินไป!

แน่นอนถ้ายังอยู่ในเมืองเทียนเฟิงละก็ ซิงเฟยก็ยังสามารถอยู่ได้

แต่ตอนนี้ที่นี่ไม่ใช่เมืองเทียนเฟิง แต่เป็นเมืองเทียนหยุน

ในตัวซิงเฟยจะมีหยดชี่ทิพย์มากขนาดนั้นเชียวเหรอ?

แทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

ซิงเฟยพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า “ที่แท้แกก็พูดถึงเรื่องของหยดชี่ทิพย์นั่นเอง งั้นก็ไม่มีอะไร ในตัวฉันก็ยังพอมีบ้าง”

ติงหลิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เฟยเฟย ลำพังตัวแกคนเดียวก็พอได้อยู่ แต่แกก็คงไม่จ่ายให้กับเขาด้วยใช่ไหม?”

พูดพลางติงหลิงก็หันไปมองทางหลินหยุน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นถึงลูกผู้ชายอกสามศอก ถึงกับต้องให้ผู้หญิงคนหนึ่งจ่ายเงินให้คุณด้วยเหรอ? นี่เป็นเรื่องที่ทำให้ฉันเปิดหูเปิดตามากขึ้นเลยนะ! ”

“หรือว่าแม้แต่คำว่าไร้ยางอายแกก็ไม่รู้ใช่ไหมว่ามันเขียนยังไง?”

“หรือจะบอกว่าแกกำลังดีดลูกคิดอยากจะได้ทั้งเงินได้ทั้งตัวเหรอ?”

ติงหลิงยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห สีหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

อู่เหลียนที่อยู่ข้างๆทำเสียงฮื่อใส่แล้วกวาดสายตาไปยังหลินหยุน พูดเยาะเย้ยด้วยความดูถูกว่า “ศิษย์พี่ คุณจะไปโมโหอย่างนี้ทำไมกัน เพื่อนของคุณยอมจ่ายเอง งั้นใครก็ช่วยอะไรไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

ถังเหมิงก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ก็นั่นน่ะสิ! มีเงินสามารถซื้อความสุขได้! คุณอย่าไปยุ่งดีกว่าเลยศิษย์พี่!”

เจียงเผิงหนังตากระตุก สายตามองไปยังหลินหยุน

“สหายท่านนี้ เกิดมาเป็นลูกผู้ชาย ควรจะพึ่งตัวเองไปหาโอกาสหาเงินมาเองจะดีกว่านะ อย่างนี้คนอื่นจะได้ไม่ดูถูกเราไง!”

“คิดแต่จะหาทางลัด คิดแต่จะเกาะผู้หญิงกิน อย่างนั้นไม่ว่าจะไปที่ไหน ไม่ว่าจะเวลาไหน ก็ต้องถูกผู้คนเหยียดหยามทั้งนั้น!”

พูดพลางก็มองไปยังซิงเฟย

“แม่นางซิงครับ ผมรู้สึกว่าคุณไม่ควรจะคบหากับคนประเภทนี้เลยนะ!”

“โลกคุนชางกว้างขวางใหญ่โต มีชายหนุ่มที่ดีมากมายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า แม่นางทำไมจะต้องไปอยู่กับพวกคนที่ผู้คนรังเกียจเช่นนี้ให้ได้ล่ะ?”

“อย่าว่าแต่เป็นเพื่อนเลย แม้แต่แม่นางจะมองหน้าเขาสักครั้ง ผมก็ยังรู้สึกว่าจะทำให้ลูกตาของแม่นางจะแปดเปื้อน ทำให้ฐานะของคุณตกต่ำลงไปด้วยซ้ำ”

ซิงเฟยขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก สายตากวาดมองไปยังเจียงเผิงและติงหลิงทุกคน

แต่ว่าเห็นแก่หน้าติงหลิง ก็ไม่อยากจะอาละวาด ได้แต่อธิบายว่า “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว! หลินหยุนไม่ได้ใช้หยดชี่ทิพย์ของฉัน พวกเราเดินทางมาด้วยกัน ตลอดทางมาเขาเป็นคนจ่ายหยดชี่ทิพย์ทั้งนั้นเลย!”

“คราวนี้พวกเรามาถึงเมืองเทียนหยุน คิดจะเข้าไปพักที่โรงเตี๊ยมเยว่หลาย ก็ไม่ยกเว้นเหมือนกัน!”

“พวกคุณเข้าใจผิดจริงๆแล้ว อย่าได้พูดอย่างนี้อีกเลย!”

ซิงเฟยไม่อธิบายยังดีเสียกว่า เพราะยิ่งอธิบายไป ในสายตาของเจียงเผิงและติงหลิงกลับรู้สึกว่ากำลังบิดเบือนความจริงอยู่

ติงหลิงพูดอย่างไม่เกรงใจขึ้นมาทันทีว่า “เฟยเฟย แกเปลี่ยนเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ไอ้เศษสวะคนนี้หลงใหลในความงามของแกไม่พอ ยังคิดจะใช้หยดชี่ทิพย์ของแกอีกด้วย ตอนนี้แกกลับรักษาหน้าของเขาไว้ แล้วยังพูดปกป้องเขาอีกเหรอ?”

“แกดูเจ้าหมอนี่สิ หน้าตาก็ไม่เอาไหน แถมไม่มีพลังฝึกฝนอีกด้วย!”

“ดูจากการแต่งตัวแล้ว จะต้องไม่มีภูมิหลังที่ดีอย่างแน่นอน แกชอบเขาตรงไหนกันแน่?”

“ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆเลย!”

เจียงเผิงก็ขมวดคิ้วพยักหน้าแล้วพูดว่า “แม่นางซิงครับ เสี่ยวหลิงพูดถูกแล้ว! เสี่ยวหลิงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ ย่อมต้องไม่ทำร้ายคุณหรอก! ฉันก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน!”

“แม่นางซิงครับ ลำพังเงื่อนไขของคุณ จะหาเพื่อนฝึกฝนหน้าตายังไงก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากเลย!”

“คุณทำไมจะต้องไปเสียเวลากับเศษสวะคนหนึ่งให้ได้ล่ะ?”

ซิงเฟยพูดอย่างร้อนใจขึ้นมาทันทีว่า “เสี่ยวหลิง แกเข้าใจผิดจริงๆแล้ว! ที่ฉันพูดมาเป็นความจริงทั้งนั้น! หลินหยุนไม่ใช่เศษสวะตามที่พวกคุณพูดเลย!”

ถึงแม้ตั้งแต่เล็กจนโต ติงหลิงก็อิจฉาตัวเองมาโดยตลอด แต่ว่าความรู้สึกที่ดีต่อกันของพวกเธอทั้งสองก็เป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เลย

แต่ถ้าหากหลินหยุนเป็นเศษสวะจริงละก็ งั้นเกรงว่าทุกคนในโลกนี้ต่างก็เป็นเศษสวะด้วยกันทั้งนั้นแล้ว!

ติงหลิงโกรธจัดที่ไม่ได้ดั่งใจจึงพูดว่า “เฟยเฟย ไม่ได้เห็นหน้ากันหลายปี ตอนนี้แกเปลี่ยนไปมากจริงๆเลย! เปลี่ยนจนฉันแทบจะไม่รู้จักแกด้วยซ้ำไป!”