จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1235

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ฉันเคยพูดเอาไว้แล้วว่า นายดีใจเร็วเกินไปหน่อย! ”

จางเซียวยู่พยักหน้าอย่างจริงจัง และพูดว่า “เป็นเช่นนั้นจริง ฉันเชื่อมั่นในตัวเองเกินไปหน่อย! ”

นึกไม่ถึงว่าจางเซียวยู่จะน้อมตัวลง เหมือนจะกำลังแสดงความขอโทษต่อหลินหยุน

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ยังคิดจะต่อสู้กันต่ออีกไหม? ”

จางเซียวยู่ครุ่นคิดชั่วครู่ และพูดขึ้นว่า “ได้รับมอบหมายหน้าที่จากคนอื่น จึงจะต้องทำการอย่างซื่อสัตย์จริงใจ ฉันยังคิดที่จะลองต่อสู้ต่อไป! ”

หลินหยุนพยักหน้า เงาร่างก็หายวับไปอีกครั้ง

ดาบสกัดนภาได้ปรากฏขึ้นอีก

ทันใดนั้น ม่านตาของจางเซียวยู่ก็พลันหดตัวลง

จี้เหรียญหยกในมือพลันระเบิดขึ้นเป็นแสงสีขาวอย่างไม่สิ้นสุด เหมือนกับเกล็ดหิมะร่วงโรยโปรยปราย

ไม่มีลักษณะของพลังอะไร สงบเงียบไร้เสียง

แต่มันทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

“เกล็ดหิมะ” ร่วงโรยโปรยปราย

หลินหยุนเกิดความรู้สึกถึงการถูกควบคุมจำกัดขอบเขตบริเวณอีกครั้ง

แต่มันช่างอ่อนแอนัก ไม่นับประสาอะไรเลย

แต่สำหรับคนที่อยู่เบื้องหน้านี้แล้ว ก็ถือว่าหาได้ยากมาก ๆ

สามารถใช้ของวิเศษเพื่อสร้างพลังขอบเขตได้ แสดงว่าคนผู้นี้ มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในเรื่องของการบำเพ็ญฝึกฝน

คนเช่นนี้ ถ้าหากพัฒนาเติบโตขึ้นไปจะมีความน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

มีความสามารถในการเข้าใจรับรู้ในกฎเกณฑ์กฎระเบียบอย่างเยี่ยมยอด

แต่ตอนนี้ ยังคงไม่เพียงพอ

ดาบสกัดนภาได้ปรากฏขึ้น

ทันใดนั้นก็ทำลายพลังขอบเขตลง แล้วก็พุ่งฟาดฟันเข้าใส่ที่ร่างของจางเซียวยู่อีกครั้ง

“ตูม----”

ร่างกายของจางเซียวยู่กระเด็นออกไป โดยลอยไปไกลนับเป็นพันเมตร จากนั้นก็ร้องโอดครวญขึ้น

พยายามควบคุมร่างกายของตนเองเอาไว้ แต่เป็นเวลานานแล้วก็ยังไม่สามารถที่จะลุกขึ้นยืนได้

บนท้องฟ้าอีกฝั่งหนึ่ง

เฉินหย่งสีหน้าท่าทางเคร่งขรึม สูดลมหายใจลึก และพลันหันหน้ามองไปยังชายวัยกลางคนนั้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ท่านเจ้าเมือง! ศิษย์พี่เซียวยู่ได้รับบาดเจ็บแล้ว! ”

สายตาของชายวัยกลางคนก็แสดงอาการตกใจราวกับถูกคลื่นยักษ์โหมซัดสาด

คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า จางเซียวยู่จะพ่ายแพ้ให้กับฝ่ายตรงข้ามอย่างหมดจดเช่นนี้

แต่ว่า......ไอ้หนุ่มคนนี้ตกลงเป็นใครกันแน่?

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แสดงออกมานั้น แข็งแกร่งทรงพลังมากเกินไปแล้ว!

เห็นว่าชายวัยกลางคนไม่พูดอะไร เฉินหย่งจึงพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ท่านเจ้าเมือง ไปช่วยเหลือศิษย์พี่ด้วย! ”

ชายวัยกลางคนดวงตาเป็นประกาย ชะงักชั่วครู่และพูดขึ้นว่า “ไม่รีบร้อน ไอ้หนุ่มคนนี้ไม่ได้มีเจตนาที่จะสังหารเซียวยู่ ซึ่งคงจะไม่ลงมือสังหารเขาหรอก! ”

เฉินหย่งก็ยังไม่วางใจ “แต่ว่า......”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่มีคำว่าแต่! ”

หลินหยุนปรากฏตัวขึ้น บนท้องฟ้า

หันมองไปที่จางเซียวยู่และพูดขึ้นว่า “เห็นว่านายนั้นไม่ได้มีเจตนาสังหารที่แท้จริง วันนี้ฉันเองก็จะปล่อยชีวิตนายไป โดยให้คนที่สั่งให้นายมานั้นมาด้วยตนเองเถอะ! ”

พูดจบ ร่างของหลินหยุนก็กระพริบหายวับลงมาสู่ด้านล่าง มาอยู่ที่ด้านหน้าประตูวิมานบริเวณเชิงเขา จากนั้นก็เดินเข้าไปภายในวิมาน

ทุกคนต่างก็มองตามทิศทางการเหาะเหิน ทุกสายตาจ้องมองไปยังบริเวณวิมานของเขาด้วยความตกตะลึง

จากนั้นก็มองไปที่จางเซียวยู่อย่างเหลือเชื่ออีกครั้ง

เห็นจางเซียวยู่ยิ้มหัวเราะอย่างน่าสลด และลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก แล้วก็โค้งตัวคำนับไปทางที่หลินหยุนจากไป จากนั้นเขาก็เหาะเหินจากไป

บริเวณเชิงเขา

เจียงเผิงกับติงหลิงและคนอื่น ๆ เวลานี้เหมือนจะลืมหายใจไปกันหมดแล้ว

คนเหล่านี้ต่างก็ยืนตะลึงตัวแข็งอยู่กับที่ โดยที่ไม่พูดไม่จาเป็นเวลานาน การตื่นตะลึงนั้นทำให้สมองว่างเปล่าไปทั้งหมด

ศิษย์พี่เซียวยู่ที่พวกเขามั่นอกมั่นใจอย่างมากนั้น กลับพ่ายแพ้ลงภายใต้น้ำมือของหลินหยุนแล้ว

นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?

ถ้าหากหลินหยุนมีเจตนาสังหาร