จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 125

บทที่ 124 ใครคือหลินชางฉอง

สีหน้าของหานกั๋วเฉียงคล้ำทะมึนจมดิ่ง "ที่แท้สิ่งที่มันต้องการไม่ใช่ชัยชนะในการประลองยุทธครั้งนี้ แต่เป็นทั้งสี่เมืองทางใต้ต่างหาก!"

ทุกคนต่างก็ฟังเข้าใจความหมายที่ปรมาจารย์กู่พูด

บรรดาเจ้าใหญ่นายโตทั้งหลาย ต่างหวาดกลัวและโกรธเกรี้ยวอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

เห็นๆอยู่ว่าเมื่อครู่นี้ คุณหลีประกาศว่าขอยอมแพ้อย่างชัดเจนแล้ว แต่ปรมาจารย์กู่ก็ยังต่อยเขาตาย นั่นแสดงให้เห็นว่าคนคนนี้ โหดร้ายเลือดเย็นขนาดไหน

หากในเวลานี้ ใครก็ตามที่โดดออกไปต่อต้านเขาเป็นคนแรก มีสิทธิ์ถูกฆ่าตายได้100%

พวกขาใหญ่ทั้งหลายต่างก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่มีใครอยากโผล่หัวออกไป แล้วทำให้ตัวเองกลายเป็นจุดสนใจแน่ๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงคัดค้าน สายตาของปรมาจารย์กู่ ก็ปรายมองไปที่เจียงจงโหยวเป็นคนแรก

ทำไมเจียงจงโหยวจะไม่เข้าใจสิ่งที่ปรมาจารย์กู่ต้องการจะสื่อ ? เพียงแค่เขาคาดไม่ถึงว่าปรมาจารย์กู่จะโกหกกระทั่งเขาด้วย ที่ว่าอยากแก้แค้นให้ศิษย์น้อง สุดท้ายมันก็แค่ข้ออ้าง เป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือ การรวบสี่เมืองทางใต้มาไว้ในมือตัวเองต่างหาก

แต่อย่างไรก็ตาม ณ ตอนนี้ เจียงจงโหยวทำได้เพียงแต่ต้องยอมจำนนเท่านั้น

"เจียงจงโหยวแห่งชิ่งโจว ขอยอมจำนนต่อท่านปรมาจารย์กู่!" เมื่อครู่เจียงจงโหยวยังยืนทำความเคารพอยู่ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อคารวะแทน

"คุณเจียงยืนขึ้นเถอะ จากนี้ไปก็ถือเป็นคนกันเองทั้งนั้นแล้ว!" ปรมาจารย์กู่พูดด้วยรอยยิ้ม

"แล้วคุณล่ะ" ทันใดนั้น สายตาของปรมาจารย์กู่ก็กวาดไปที่หานกั๋วเฉียง

ในใจหานกั๋วเฉียงพลันหนักอึ้ง สีหน้าแทบดูไม่ได้ แม้ว่าใจเขาจะไม่อยากยอม แต่ภายใต้การคุกคามของปรมาจารย์กู่ หากเขาไม่ยอมจำนน ก็มีแต่ทางตายสถานเดียวเท่านั้นแล้ว!

ในสภาวะที่หานกั๋วเฉียง ดูจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นเอง จู่ๆลุงฉินที่อยู่ข้าง ๆ ก็ก้าวออกมา ร่างที่งองุ้มของเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ เพียงชั่วพริบตา เขาก็กลายเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่

“คิดจะให้คุณหานยอมแพ้ ต้องผ่านด่านฉันไปให้ได้เสียก่อน!”

หานกั๋วเฉียงถึงกับอุทานออกมาว่า“ ลุงฉิน!”

เมื่อกี้เขาก็ถามลุงฉินไปแล้วว่า ถ้าต้องประมือกับปรมาจารย์กู่ เขาแน่ใจแค่ไหนว่าจะชนะได้? คำตอบของลุงฉินก็คือ ไม่แน่ใจเลยว่าจะมีทางชนะ

แต่ตอนนี้ ลุงฉินเป็นฝ่ายเริ่มขอท้าประลองเอง เห็นได้ชัดว่าศึกนี้ เขาตั้งใจจะสู้แบบหัวชนฝาแล้วจริงๆ

ลุงฉินหันหน้ามา ยิ้มให้หานกั๋วเฉียง พูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่จริงจัง "ถ้าผมแพ้ ถึงตอนนั้น คุณก็ค่อยยอมแพ้แล้วกันนะ!"

หานกั๋วเฉียงถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เมื่อนานมาแล้วเขาเคยช่วยชีวิตลุงฉินเอาไว้หนหนึ่ง ลุงฉินก็ปกป้องคุ้มครองเขามาถึงแปดปี จนตอนนี้ เขาก็ยังยอมใช้ชีวิตเข้าแลกเพื่อรักษาศักดิ์ศรีให้อีก!

“ลุงฉิน ถ้าเห็นท่าไม่ดี ให้รีบยอมแพ้ทันที เข้าใจไหม! ต้องกลับมาทั้งยังมีชีวิตให้ได้นะ!” หานกั๋วเฉียงกำชับด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ได้!" ลุงฉินไม่ได้หันหน้ามา แค่ตอบรับเบา ๆ แล้วกระโดดเข้าไปในสังเวียน

แต่ไม่มีใครที่เห็นรอยยิ้มฝืดฝืนบนใบหน้าของลุงฉิน

กลับมาแบบมีชีวิต? เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อครู่นี้ ทุกคนต่างก็เห็นจุดจบของคุณหลีกันอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งกันทั้งนั้น ต่อหน้าปรมาจารย์กู่ เขามีแต่ต้องชนะ หรือไม่ก็ต้องตาย ไม่มีคำว่าแพ้ให้เลือก

ปรมาจารย์กู่หรี่ตามองไปทางลุงฉิน สีหน้ายังคงความเย่อหยิ่งไม่เปลี่ยน "แกไม่ใช่คู่มือของฉัน แต่ความแข็งแกร่งของแกก็นับว่าไม่เลว ถ้าแกยอมแพ้ ฉันจะไว้ชีวิตแกสักครั้งก็ได้!"

ลุงฉินหัวเราะเหอะๆ พลางพูดว่า "เป็นคู่มือของแกได้ไหม ก็ต้องลองสู้ดูถึงจะรู้!"

ปรมาจารย์กู่พูดอย่างเย็นชา "สู้กับคนเมื่อกี้ ฉันใช้สามกระบวนท่า ครั้งนี้สู้กับแก ฉันจะใช้สักสิบกระบวนท่าแล้วกัน!"

"ฝันไปเถอะ!" ลุงฉินไม่มัวพูดเรื่องไร้สาระอะไร ทั้งไม่มีคำพูดเปิดฉากใด ๆ ทั้งนั้น เขาเริ่มการต่อสู้โดยตรงทันที

เขาต้องรีบคว้าโอกาสชิงลงมือก่อน

ลุงฉินจิกปลายนิ้วเท้า ถูจนมีลักษณะคล้ายลูกศรที่มีปลายแหลมคม เหวี่ยงหมัดออกไปฟาดใส่ตรงหน้าปรมาจารย์กู่

ร่างของลุงฉินสร้างกระแสลมอันรุนแรงสายหนึ่งขึ้นมา เหนือกำปั้นของเขาพลันปรากฏแรงระเบิดปะทุลั่น จนอากาศเกิดการสั่นสะเทือน

หมัดนี้ แข็งแกร่งกว่าหมัดของคุณหลีเป็นสิบๆเท่า!

ปรมาจารย์กู่ลืมตาขึ้นเล็กน้อย มีแสงสีดำสว่างวาบขึ้นในดวงตาทั้งคู่ของเขา

จากนั้นหนามเรืองแสงสีดำรวงหนึ่ง ก็พุ่งออกมาจากมือของปรมาจารย์กู่ โดยไม่มีการหลบหลีกใดๆ แล้วเหวี่ยงเข้าใส่ลุงฉินโดยตรง

ตูม!

ร่างของทั้งสองเข้าปะทะกันกลางอากาศ จากนั้นก็เกิดแรงดีดกระเด็นออกไป

ปรมาจารย์กู่สามารถยืนบนพื้นได้อย่างมั่นคง แต่ลุงฉินกลับถอยหลังไปหลายก้าว กว่าจะทรงตัวให้นิ่งได้

"กระบวนท่าที่สอง!"

ปรมาจารย์กู่ตะโกนเสียงดังพลางเร่งความเร็ว แล้วต่อยหมัดออกไป

ลุงฉินพยายามฝืนระงับพลังชี่แท้ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในร่าง ส่งหมัดออกไปต้านรับ

แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไม่เท่าปรมาจารย์กู่ แต่เขาก็รู้ดี ว่าเขาไม่สามารถถอยได้ หากเขาถอยเมื่อไหร่ จะไม่มีโอกาสโจมตีกลับไปได้อีกแล้ว

ตู้ม!