จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1275

ไม่นานนัก เงาร่างของยอดฝีมืออีกจำนวนหนึ่ง ก็มุ่งหน้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ผู้ที่มานั้นคือเด็กหนุ่ม ที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าที่ปกติธรรมดา

แต่ว่า พวกที่ติดตามมาอยู่ด้านหลังนั้น ต่างก็อยู่ในชุดที่หรูหราสวยงาม และอายุก็ยังไม่มาก แต่พลังบำเพ็ญล้วนแข็งแกร่งยิ่งนัก

พลังบำเพ็ญที่ด้อยที่สุดคือขั้นยาทองระดับสาม ส่วนที่สูงที่สุดคือขั้นยาทองระดับสี่

ทั้งหมดเจ็ดคน เป็นผู้ชายห้าคนผู้หญิงสองคน

คนที่เป็นผู้นำ ยกมือแสดงความเคารพต่อหลินหยุนเล็กน้อย และถามขึ้นว่า “ขอถามสหายหน่อยว่า เพิ่งออกมาจากเมืองมี่หยุนใช่ไหม? ”

หลินหยุนพยักหน้า

เด็กหนุ่มในชุดคลุมสีฟ้า ที่อยู่ด้านหลังของเด็กหนุ่มที่เป็นผู้นำนั้นได้รีบถามขึ้นว่า “ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองมี่หยุนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว รีบพูดให้พวกเราฟังหน่อยสิ”

เด็กหนุ่มคนนี้สีหน้าท่าทางหยิ่งผยอง คำที่พูดออกมานั้น ก็ไม่มีความเกรงใจอะไรเลย ราวกับว่าเป็นเรื่องที่สมควรกระทำอย่างไรอย่างนั้น

ที่จริงแล้วก็ยังพอเข้าใจได้ พวกเขาล้วนเป็นลูกศิษย์ของสำนักใหญ่ หยิ่งผยองโอ้อวดจนเคยชินแล้ว ซึ่งไม่เคยรู้ว่าเวลาไหนควรจะเกรงใจ เวลาไหนควรจะอ่อนน้อมถ่อมตน

หลินหยุนสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก และจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มคนนั้น จากนั้นก็เหาะเหินจากไป

เห็นหลินหยุนจากไป ไม่เพียงแต่เด็กหนุ่มคนนั้น รวมทั้งคนอื่น ๆ ด้วยต่างก็พากันโมโหขึ้นในทันที

เด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้นำ พวกเพื่อนอีกหลายคนแวบหายตัวไป แล้วมาขัดขวางอยู่เบื้องหน้าของหลินหยุนอีกครั้ง

เด็กหนุ่มในชุดคลุมสีฟ้ามองไปยังหลินหยุนด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง และพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ไอ้หนุ่ม นายอยากตายเหรอไง? ฉันสอบถาม นายไม่ยอมตอบ และยังจะหนีจากไปอีก? ”

“นายช่างกล้าหาญบ้าบิ่นอะไรอย่างนี้? ”

เขารู้สึกว่าตนเองได้ถูกล่วงเกินอย่างที่สุด

เขาเป็นถึงคุณชายเป่ยเฉินที่ยิ่งใหญ่ แล้วจะมีคนที่กล้าปฏิบัติต่อเขาแบบนี้เมื่อไรกันล่ะ?

เมื่อนิ่งเป่ยเฉินพูดจบลง

เด็กหนุ่มที่มีอารมณ์ขัน ค่อนข้างอ้วน หัวล้านคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังนั้นก็พูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ศิษย์พี่เป่ยเฉิน ทำไมจะต้องโมโหขนาดนี้ด้วย บางทีคนอื่นเข้าอาจจะไม่รู้จักคุณก็เป็นได้? ”

เมื่อเด็กหนุ่มหัวล้านพูดจบลง

หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีขาวคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างก็กวาดสายตามองหลินหยุน และพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “นายมาจากสำนักไหนกัน? แม้แต่คุณชายเป่ยเฉินแห่งสำนักเต๋าเฉินเซียวก็ยังไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ? ”

หลินหยุนยิ้มเยาะ หันหน้ามองไปที่หญิงสาวคนนั้น และพูดขึ้นอย่างเฉยชาว่า “ทำไมฉันจะต้องรู้จักเขาด้วยล่ะ? ”

หญิงสาวถูกย้อนถามกลับจนพูดอะไรไม่ออก จึงได้โมโหขึ้น และตวาดเสียงแข็งใส่ว่า “ทำไม? ก็เพราะเขาคือคุณชายเป่ยเฉิน! ถ้าหากลำพังแค่พวกเราต้องการ ก็สามารถลงมือฆ่านายได้โดยง่าย! เหตุผลเท่านี้พอไหม? ”

ขณะที่พูด

หญิงสาวก็หยุดชะงักลงชั่วครู่

โดยมองไปที่สหายกี่คนนั้นและพูดขึ้นว่า “ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะเสียสติอยู่บ้าง ทุกคน ฉันจะสั่งสอนเขาก่อนสักเล็กน้อย จากนั้นค่อยสอบถามเขาถึงสถานการณ์ของเมืองมี่หยุนก็ยังไม่สาย! ”

เมื่อพูดจบ

หญิงสาวก็ชักกระบี่ยาวสีขาวที่อยู่ในมือออกมา

แล้วก็ฟาดฟันเข้าใส่หลินหยุนในทันที

กระบี่มีพลังอานุภาพที่ไร้เทียมทานยิ่งนัก

เต็มไปด้วยกลิ่นอายความน่าสะพรึงกลัวและน่าเกรงขามอย่างที่สุด

หลินหยุนดวงตาเป็นประกาย

และส่งเสียงฮึขึ้นอย่างเย็นชา

พร้อมกับชี้นิ้วไปยังฝ่ายตรงข้ามโดยที่ไม่ต้องออกแรงอะไรมาก

ลำแสงกระบี่ก็แหลกละเอียด

พลังอันน่ากลัวที่มองไม่เห็น ก็ได้ไปแตะสัมผัสที่ร่างกายของหญิงสาวคนนั้น

“ตูม! ”

หญิงสาวถึงกับกระเด็นลอยออกไปไกล

กระอักเลือดออกมาอย่างหนัก

กระเด็นไปไกลกว่าพันเมตร โดยที่หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีเขียวเข้มอีกคนหนึ่งได้แวบหายตัว เพื่อไปรองรับร่างกายของฝ่ายตรงข้ามนั้น

ภาพเหตุการณ์นี้

ทำให้ทุกคนพลันตื่นตะลึงกันไปทั้งหมด

หญิงสาวชุดขาว

เธอเป็นลูกศิษย์ของสำนักกระบี่เป่ยโต่ว

มีพลังบำเพ็ญขั้นยาทองระดับสี่

เป็นหนึ่งในลูกศิษย์อัจฉริยะของสำนักกระบี่เป่ยโต่ว

แต่ว่า

กลับคาดคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ

และยิ่งไม่อยากที่จะเชื่อด้วยว่า

ได้ถูกเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ที่มองดูแล้วเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง และมีอายุใกล้เคียงกับพวกเขา

เอาชนะได้ด้วยการชี้นิ้วเดียวแบบนี้!

หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีเขียวเข้มนั้น รีบนำโอสถออกมาให้หญิงสาวชุดขาวกินเข้าไป

จากนั้นก็แวบหายตัว พาหญิงสาวชุดขาวนั้นกลับมาอยู่เบื้องหน้าของทุกคนอีกครั้ง

เวลานี้

หญิงสาวชุดขาวมีสีหน้าขาวซีด

สายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้น เต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ

และยังมีความหวาดกลัวอยู่ด้วยไม่น้อย

ส่วนคนอื่น ๆ

ก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกัน

เพราะพวกเขาไม่ได้รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของพลังบำเพ็ญที่แข็งแกร่ง ในร่างกายของหลินหยุนเลย

ดังนั้น

แน่นอนว่าใครต่างก็ไม่ได้เห็นหลินหยุนอยู่ในสายตาเลยจริง ๆ