จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1323

"แน่นอนว่าสมบัติเหล่านี้ สำหรับนักบำเพ็ญเซียนอย่างพวกคุณในตอนนี้ มันก็คือสมบัติล้ำค่า"

"แต่สำหรับฉันแล้ว พวกมันก็เป็นได้แค่เศษขยะ!"

"เวลาส่วนใหญ่ ฉันก็คิดเหมือนว่าโลกงูสลัว พวกเขาจะพบเส้นทางนี้เมื่อไหร่ และส่งคนมาฝั่งนี้เมื่อไหร่"

"ถ้าเป็นอย่างนี้ บางทีฉันอาจจะมีโอกาสหลุดจากสถานที่กักขังแห่งนี้!"

"แต่ฉันก็กังวลอยู่ตลอดเวลากับการมาถึงของพวกเขา!"

"ถ้าคนที่มาเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งมากๆ โอกาสที่ฉันจะหลุดจากสถานที่กักขังมีน้อยมากๆ บางทีฉันอาจจะเสียชีวิตก็ได้!"

หลินหยุนพยักหน้า เขาเข้าใจได้ทันที

มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

ทางเส้นนี้……

จักรพรรดิซือโหยวในสมัยนั้น หรือไม่ก็จิ่วหลี พวกเขากักขังคนๆนี้ไว้ตรงนี้ มันก็มีเหตุผลอื่นๆอยู่เหมือนกัน

มียอดฝีมือระดับนี้อยู่ตรงนี้ ยังมีตะปูปราบชะตาและไม้กักมังกรอยู่ มันก็สามารถปิดผนึกเส้นทางนี้เอาไว้ได้

ดูเหมือนเผ่าจิ่วหลีในโลกมนุษย์กับเผ่างูสลัวในโลกงูสลัวมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อกัน

เรื่องนี้ น่าสนใจมากๆ

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นชนเผ่าเดียวกัน แต่พวกเขาไม่ได้เป็นพันธมิตรกัน พวกเขาอยู่กันคนละฝั่ง

และโลกมนุษย์ในสมัยนั้น หรือพูดอีกอย่างคือดาวไกอา เป็นโลกที่มีอายุน้อยมากๆ เป็นโลกบำเพ็ญเซียนที่พึ่งถือกำเนิดขึ้นมาใหม่

สมัยนั้นพลังทิพย์บนโลกน่าจะมีเยอะมากๆและมีทรัพยากรเยอะมากๆเช่นกัน

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาสถานที่แบบนี้เจอ ถึงแม้พวกเขาจะเป็นชนเผ่าเดียวกัน พวกเขาก็ไม่อยากแบ่งปันให้คนอื่นอยู่แล้ว

เรื่องที่เขาสงสัยมากๆก็คือ เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่เกิดขึ้นมาเอง หรือถูกสร้างจากน้ำมือมนุษย์ นี่เป็นปัญหาใหญ่มากๆ

สมัยนั้นจักรพรรดิซือโหยวไม่ใช่เผ่ามนุษย์ แต่เขากลับสามารถเป็นฮ่องเต้และปกครองชนเผ่าจำนวนมาก

และชนเผ่าจำนวนมากเหล่านั้น ต้องมีจิ่วหลีหรืออีกชื่อหนึ่งคืองูสลัว และยังมีเผ่าชะตาอีกด้วย เห็นได้อย่างชัดเจนว่ายังมีชนเผ่าอื่นๆอีกด้วย

แล้วชนเผ่าอื่นๆมาที่นี่ได้ยังไง?

นี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง

อีกเรื่องหนึ่ง หลังจากสงครามครั้งใหญ่จบสิ้นแล้ว นักบำเพ็ญเซียนเผ่ามนุษย์ที่รอดชีวิต พวกเขาไปที่ไหนแล้ว ?

หลินหยุนส่ายหัว เขาไม่อยากจะคิดปัญหาเหล่านี้อีกแล้ว

ปัญหาเหล่านี้ สำหรับเขาในตอนนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เขาต้องการเพียงแค่สมบัติล้ำค่าที่สามารถเอามาสร้างยาทองระดับเทพเท่านั้น

หนังตาของหลินหยุนกระตุกทันที เขามองไปที่ร่างลางและพูด "พวกเรามาพูดข้อตกลงของพวกเราจะดีกว่า!"

"คุณมองออกอย่างชัดเจน ฉันต้องการสร้างยาทองระดับเทพ ต้องใช้สมบัติล้ำค่าจำนวนมาก!"

"ตอนนี้ คือเวลาที่คุณจะแสดงความจริงใจออกมาแล้ว!"

"ถ้าสิ่งที่คุณมอบให้ฉัน มันเพียงพอให้ฉันช่วยคุณหลุดออกมาจากสถานที่กักขังแห่งนี้ ฉันรับปากว่าจะช่วยคุณ!"

"ถ้าสิ่งของที่คุณมอบให้ฉันมันไม่เพียงพอ ถ้างั้นคุณก็ต้องยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้ให้ได้!"

ร่างลางมองไปที่หลินหยุน เขาถอนหายใจและพูด "ก็ได้!"

ขณะพูด ร่างกายของเขาก็สั่นเทาอีกครั้ง

จากนั้นก็มีเลือดสดหยดหนึ่งที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต ค่อยๆรวมตัวกัน

จากนั้นเขาก็ดีดนิ้ว เลือดสารจิงก็พุ่งมาอยู่ในมือของหลินหยุนทันที

"นี่คือสมบัติล้ำค่าเพียงอย่างเดียวที่ฉันสามารถมอบให้คุณได้!"

"คำพูดที่ฉันพูดออกมาเมื่อสักครู่ มันเป็นความจริง"

"ตอนนี้ฉันเหลือเลือดสารจิงเพียงแค่สองหยดเท่านั้น ตอนนี้ฉันให้คุณไปหนึ่งหยด มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถมอบให้คุณได้!"

หลินหยุนปล่อยให้เลือดสารจิงหมุนอยู่ในมือของตัวเอง ราวกับว่ามันเป็นสิ่งของที่งดงามมากๆ

ผ่านไปสักพัก สายตาของหลินหยุนก็มองไปที่ร่างลางอีกครั้งและพูดเบาๆ "อาศัยแค่เลือดสารจิงเพียงหยดเดียว จะให้ฉันช่วยยอดฝีมือแดนกษัตริย์เซียน มันยังไม่พอ! และเลือดสารจิงของคุณไม่มีพลังของแดนกษัตริย์เซียนแล้ว!"

"คุณอาศัยแค่เลือดสารจิงเพียงหยดเดียว ก็อยากจะให้ฉันช่วยคุณออกไปเหรอ?"

"คุณคิดง่ายเกินไปแล้ว!"