จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1347

ยาทองระดับสี่งั้นเหรอ

ล้อเล่นหรือไง!

ทั้งสองไม่เชื่อคำพูดของหลินหยุนสักนิด!

พวกเขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าพละกำลังของหลินหยุน ไม่ได้แข็งแกร่งมาก!

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขาคิดว่าจะจัดการหลินหยุนได้ ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในกำมือ ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้

แต่พละกำลังที่หลินหยุนแสดงออกมาเมื่อครู่ เหนือความคาดหมายของพวกเขาเกินไป!

จะเป็นแค่ยาทองระดับสี่ได้ยังไง!

ยาทองระดับสี่ธรรมดาๆ จะเสมอกับการโจมตี70 เปอร์เซ็นต์ของยอดฝีมือยาทองระดับเจ็ดได้งั้นเหรอ

งั้นโลกใบนี้คงไม่ใช่โลกแล้ว!

หลินหยุนแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “ยาที่พวกนายกลั่น เป็นแค่ยาทองระดับเหลืองธรรมดาๆ เท่านั้น! ยาทองระดับเจ็ดแล้วไง ต่อหน้าฉันก็ยังเป็นแค่มด!”

“ดูว่าฉันจะฆ่าพวกนายยังไง!”

แววตาของหลินหยุนวูบไหว ก้าวออกมา หมัดทำลายล้าง กระแทกไปที่ชายวัยกลางคนชุดคลุมดำ ที่อยู่ในระดับยาทองระดับเจ็ด

พลานุภาพของหมัดสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

เมื่อหมัดออกมา

ราวกับบนท้องฟ้า เกิดฟ้าร้องกะทันหัน จนเกิดเสียงดังสนั่น

ชายวัยกลางคนชุดคลุมดำหรี่ตาลง ไม่กล้าชักช้ารีรอแม้แต่น้อย

เมื่อรับรู้ถึงพลานุภาพ ก็ก้าวออกมา แผดเสียงออกมาว่า “ไอ้หนุ่ม ดูเหมือนนายจะกลั่นยาทองระดับสูงมาก แต่แล้วยังไงล่ะ นายแค่ยาทองระดับสี่ ฉันคือยาทองระดับเจ็ดอย่างแท้จริง!”

“ความห่างอย่างยิ่งใหญ่ของสามแดนเล็ก!”

“ฉันจะดูสิว่านายจะรอดจากเงื้อมมือของฉันไปได้ไหม!”

“ดูสิว่านายจะฆ่าฉัน หรือฉันจะฆ่านายกันแน่!”

มีแสงสว่างวาบในมือชายชุดดำ กระบี่ยาวสีดำปรากฏออกมา

กระบี่ยาวในมือ ออกจากฝักอย่างรวดเร็ว

จากนั้นร่างของเขาก็เริ่มใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

กระบี่ยาวสีดำขลับก็ค่อยๆ ใหญ่ขึ้นตามร่างกายด้วย

ยิ่งสูงยิ่งใหญ่ ลมปราณบนตัวเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

จากนั้นกระบี่ยักษ์ที่ใหญ่ขึ้น ฟันลงมาทางหลินหยุน

“ตู้ม......”

เมื่อเสียงระเบิดอันน่ากลัวผ่านไป

หลินหยุนเซถอยหลังไปหลายก้าว

ส่วนชายวัยกลางคนชุดคลุมดำที่เหมือนยักษ์ กลับยังคงนิ่งดั่งขุนเขา

เห็นหลินหยุนเซถอยหลังไป ชายวัยกลางคนชุดคลุมดำหัวเราะออกมา

“ไอ้หนุ่มคุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์สำนักจวู้หลิงของฉัน รู้สึกยังไงบ้างล่ะ”

“มีความสามารถไม่เท่าไร นายคิดว่าจะโอ้อวดไปทั่วได้งั้นเหรอ”

“คนไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ คนกระจอกใช้ความสามารถเล็กน้อย ดูหมิ่นไปทั่วแบบนาย ถึงฉันเจอมาไม่ถึงพัน แต่ก็เกือบพันแล้ว”

“วันนี้ฉันจะสั่งสอนนาย การอยู่ในโลกภายนอก ไม่มีใครให้ท้ายนายหรอกนะ!”

“มูลค่าของการโอ้อวด นั่นคือความตาย!”

พูดพลาง ก็ใช้กระบี่ฟันลงมาที่หลินหยุนอีก

พลานุภาพน่ากลัวกว่าเมื่อครู่เยอะมาก

หลินหยุนแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “แค่คนธรรมดาๆ กล้ามาโอ้อวดต่อหน้าฉัน ดูฉันฆ่านายได้เลย!”

หลินหยุนแผดเสียงออกมา กระบี่เฮ่าเทียนปรากฏขึ้นในมือ

จากนั้นจึงใช้ดาบสกัดนภา

พลานุภาพกระบี่อันน่ากลัวถาโถมเข้ามา

เหมือนจะทำลายพื้นที่แห่งนี้ให้แหลกเป็นจุณ

ชายวัยกลางคนชุดคลุมดำเห็นดังนั้น ถึงกับหนังตากระตุก สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบตะโกนไปทางชายวัยกลางคนชุดคลุมยาวสีดินเหลืองว่า “น้องรองมาช่วยฉัน นายกับฉันร่วมมือกันฆ่าไอ้เด็กนี่!”

ความน่ากลัวและพลานุภาพอันโหดเหี้ยม ของดาบสกัดนภาของหลินหยุน ทำให้เขากลัวจริงๆ

ตอนนี้เขาเชื่อแล้ว

หลินหยุนมีกำลังในการฆ่าเขาจริงๆ

ขณะนั้น ชายวัยกลางคนชุดคลุมยาวสีดินเหลือง ก็มีสีหน้าไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก

เมื่อได้ยินชายวัยกลางคนชุดคลุมดำตะโกนเรียก ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วย กลับหันหลังหนีไป

เพราะจากอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้ของหลินหยุน ทำให้เขารู้แล้วว่าหลินหยุนเป็นใคร

ถึงเขาไม่เคยเจอหลินหยุน แต่ได้ยินชื่อหลินชางฉองมาเยอะมาก

สำหรับอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อันน่ากลัวของหลินชางฉอง แน่นอนว่าเป็นที่พูดถึงอย่างกว้างขวาง

ยื่นมือออกมา เก็บแหวนเก็บของของอีกฝ่ายเอาไว้ หลินหยุนหันไปมองหวงเฮ่อที่หนีไป และก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว กระบี่พุ่งออกไปฆ่าอีกครั้ง

“อยู่ในมือฉัน ยังกล้าหนีเหรอ”

“ตายซะเถอะ!”

คนที่กำลังหนีอย่างหวงเฮ่อ สัมผัสได้ถึงพลานุภาพอันน่ากลัวทางด้านหลัง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที แผดเผาสารจิงและเลือด เพื่อหลบหนีอย่างบ้าคลั่ง

แต่ความเร็วของเขายังห่างชั้นกันมาก

ความอันตรายใกล้เข้ามา ในใจเขากลับกลายเป็นสิ้นหวัง

“คุณชายชางฉอง! ได้โปรดเมตตา!”

“เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเก่อเจิ้น ผมไม่เกี่ยวข้องด้วยสักนิด!”

“ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ ผมไม่ได้ลงมือกับคุณชายชางฉองเลย!”

“คุณชายได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย!”

ปากพูดอ้อนวอน แต่ความเร็วไม่ลดลง หนำซ้ำยังเร็วขึ้นด้วย

ระหว่างแผดเผาสารจิงและเลือด ปลดปล่อยออกมาภายในระยะเวลาสั้นๆ เพิ่มสูงขึ้นเป็นเท่าตัว

แต่ความเร็วของเขาจะสู้หลินหยุนได้อย่างไร

ระยะเวลาเพียงชั่วครู่ พลานุภาพกระบี่ของหลินหยุน มาถึงด้านหลัง ระหว่างที่หวงเฮ่อกำลังตื่นตระหนก เขาทำได้เพียงหันกลับมากระแทกหมัดโจมตี

ตอนที่เขากระแทกหมัดออกมา ทั้งตัวเขาอยู่ในสภาวะแข็งเป็นหิน

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ ไม่มีคุณค่าอะไรสำหรับหลินหยุน

พลานุภาพกระบี่อันน่ากลัว ฟาดฟันเขาจนแหลกสลายทันที

ร่างกายและยาทอง แหลกสลายกลายเป็นผุยผง

ขนาดแหวนเก็บของก็ไม่เหลือไว้

ขณะนั้นโจวฮ่าวที่อยู่ไม่ไกลจากริมชายฝั่งทะเลดำ ก็มีแววตาตกใจเป็นอย่างมาก

เห็นพลานุภาพความโหดเหี้ยมของหลินหยุนด้วยตาตัวเอง

และได้ยินคำพูดของหวงเฮ่อก่อนหน้านี้

ตอนนี้มองหลินหยุนอีกครั้ง ขนาดร่างกายยังสั่นอย่างรุนแรง

หลินหยุนสีหน้าไร้อารมณ์ ลอยตัวกลางอากาศ กวาดตามองไปยังโจวฮ่าว

โจวฮ่าวสีหน้าไม่สู้ดี กลืนน้ำลายลงคอ กัดฟันและเหาะมาทางหลินหยุน

เมื่อเข้ามาใกล้ โจวฮ่าวพูดว่า “คิดไม่ถึงจริงๆ ที่แท้พี่หลิน คือคุณชายชางฉอง ที่โด่งดังไปทั่วคุนชางในช่วงนี้......พี่หลิน ไม่สิ คุณชายชางฉอง เมื่อกี้......เรื่องเมื่อกี้ คุณชายได้โปรดอย่าตำหนิเลย......”