จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 135

บทที่ 134 คำโกหกของพี่โล่โล่

สาวงามมีเสน่ห์มองหลินหยุนอย่างเย็นชา จากนั้นก็ส่งเสียง “อ่อ” ไม่พูดอะไรต่อ

รอยยิ้มที่มุมปากของหลินหยุนหายไป

ในความทรงจำทุกครั้งที่พี่โล่โล่เห็นเขา เธอจะยิ้มอย่างอ่อนโยน

เพียงแต่ว่า ครั้งนี้หลังจากแยกกันไปหนึ่งเดือน เมื่อได้พบกันอีกครั้ง สิ่งที่ฉันได้ยินคือการตอบสนองด้วยเสียงที่เย็นชา

วางบุหรี่สำหรับสุภาพสตรีไว้ที่เขี่ยบุหรี่แล้วขยี้ให้ดับ พี่โล่โล่มองหลินหยุน และพูดอย่างเรียบง่าย “เปิดเทอมแล้วใช่ไหม?”

“ครับ” หลินหยุนพยักหน้า

พี่โล่โล่ลุกขึ้นยืน รูปร่างสูงโปร่ง ร่างกายที่น่าภาคภูมิใจที่สุดได้เฉิดฉายออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

“น่าเสียดายที่ ธุรกิจในบาร์ไม่ดีนัก และกำลังจะเจ๊ง ช่วงบ่ายนี้นายมารับเงินเดือน!”

หลังจากพูดจบ ก่อนที่หลินหยุนจะตอบ พี่โล่โล่ก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน เหลือกลิ่นหอมกรุ่นทิ้งไว้

ดวงตาของหลินหยุนขยับเล็กน้อย

แม้ว่าธุรกิจของบาร์โล่เฉินจะไม่บูมมาก แต่ก็ไม่เลวร้ายอย่างแน่นอน และเป็นไปไม่ได้ที่จะเจ๊ง

พี่โล่โล่จงใจไล่คน!

เดิมทีหลินหยุนมาเพื่อบอกลา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะจากไปไม่ได้แล้ว!

เมื่อมองแผ่นหลังที่ค่อยๆเลือนหายไปในบันไดชั้นสอง หลินหยุนไม่พูดอะไรสักคำ หันหลังและออกจากบาร์

หลินหยุนไม่ได้กลับไปที่มหาลัย และรับประทานอาหารกลางวันในบริเวณใกล้เคียง โดยคำนวณเวลาเปิดทำการของบาร์อย่างเงียบๆ

ตอนบ่ายสี่โมง หลินหยุนมาที่บาร์โล่เฉินอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่ามีผู้คนจำนวนมากขึ้นกว่าตอนเช้า แต่ใบหน้าที่คุ้นเคยส่วนใหญ่หายไป

เสี่ยวหลี่รปภ.ที่ประตู เจ้าอ้วนบาร์เทนเดอร์ และบริกรที่เคยร่วมทำงานกับหลินหยุน

เมื่อพบพี่โล่โล่อีกครั้ง เธอยังคงนั่งอยู่หลังบาร์และสูบบุหรี่

เมื่อเห็นหลินหยุนมา เธอก็พ่นควันออกมาอย่างสง่างาม ยืนขึ้นและพูดอย่างไม่เป็นทางการ “มารับเงินเดือนใช่ไหม ขึ้นไปกับฉัน!”

จากนั้น เธอเดินไปที่บันไดด้วยท่าทางที่สง่างาม

หลินหยุนเดินตามหลังเธอ อย่างเงียบๆ และตามขึ้นไปที่ชั้นสอง

ชาติที่แล้ว ในความคิดของหลินหยุน พี่โล่โล่เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันกี่คืน เขายังรู้สึกสงสารพี่โล่โล่ ไม่รู้ว่าผู้ชายที่ทำร้ายเธอนั้น ทำไมทำร้ายได้ลงคอ!

หลังจากผ่านไป800ปี ได้เห็นผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง เธอก็ยังคงมีเสน่ห์เหมือนเดิม เพียงแต่ว่า หลินหยุนเห็นบางอย่างในตัวเธอที่แตกต่างออกไป

นั่นคืออะไร?

บางที ใช้คำว่าบางอย่างสองคำนี้อาจจะอธิบายไม่ถูกต้อง พูดอย่างเคร่งครัด สิ่งที่หลินหยุนเห็นคือจิตวิญญาณ และความรัก

มันเป็นความรักที่เรียกว่าความหวัง

เพราะมีความหวังในใจ ดังนั้นในใจพี่โล่โล่จึงเต็มไปด้วยความหวัง เหตุผลที่เธอมีเสน่ห์นั้น เกี่ยวข้องกับความหวังภายในใจของเธอด้วย

เพียงแต่ว่าหลินหยุนไม่เข้าใจ ความหวังในใจของพี่โล่โล่คืออะไรกันแน่?

เมื่อเธอมาถึงห้องทำงานของพี่โล่โล่ พี่โล่โล่ชี้ไปที่เก้าอี้ข้างโต๊ะแล้วพูดว่า “นั่งสิ!”

จากนั้นพี่โล่โล่หยิบซองจดหมายออกมาจากลิ้นชัก วางไว้บนโต๊ะ “นี่คือเงินห้าพันบาท ซึ่งสามพันเป็นเงินเดือนของนาย และเงินพิเศษอีกสองพันถือเป็นรางวัลสำหรับการทำงานหนักของนายในช่วงสองปีที่ผ่านมา!”

หลินหยุนไม่เกรงใจ และรับเงินไป แต่ไม่ได้นั่งลง

“พี่โล่โล่ เดือนที่แล้วผมทำงานเพียง 25 วันก็ปิดเทอมแล้ว ยังเหลืออีกห้าวัน ในเมื่อคุณจ่ายเงินเดือนให้ผมเต็มเดือน ผมก็ยังต้องทำงานต่อไปอีกห้าวัน

พี่โล่โล่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองการแสดงออกที่เรียบง่ายของหลินหยุน เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่เห็นด้วย หลินหยุนจะไม่ยอมแพ้แน่นอน

แต่ว่าแค่ห้าวัน ไม่น่าจะมีผลกระทบอะไร

“ก็ได้ เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายก็ทำงานอีกห้าวันได้แล้วค่อยไป!”

“ครับ”

“ไปทำงานได้แล้ว!” พี่โล่โล่ยิ้มเล็กน้อย

“ครับ!” หลินหยุนหันหลังและจากไป