จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 137

บทที่ 136 ความบ้าอำนาจของหลินหยุน

หลินหยุนมองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ย และถามอย่างเฉยเมย “เธอมีธุระอะไรไหม?”

“ถ้าไม่มี ฉันยังต้องไปทำงาน”

หลินหยุนกำลังออกคำสั่งไล่แขกของเขา

เถียนชุ่ยชุ่ยขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้เพื่อต้องการเห็นหน้าเธอ เหมือนคนโง่ที่รอเธอตั้งแต่ตอนเย็นถึงตีห้า ตอนนี้ออกคำสั่งไล่เธอออกไป!

ความรู้สึกที่แตกต่างเช่นนี้ทำให้เถียนชุ่ยชุ่ยอึดอัดใจมาก

“หลินหยุน ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะฉันไม่ได้บอกนายอย่างชัดเจน ทำให้นายเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ของเรา ฉันยอมรับว่ามันเป็นความผิดของฉัน”

“แต่วันนี้ถือว่าฉันได้ช่วยนายไว้ ดังนั้นฉันไม่เป็นหนี้นายแล้ว”

ทันใดนั้นหลินหยุนก็อยากจะหัวเราะ

“เธอช่วยฉันเหรอ? เถียนชุ่ยชุ่ย ทำไมเธอถึงพูดออกมาอย่างไม่กระดากปาก!”

“เธอคิดว่าที่ไอ้หัวโล้นยอมประนีประนอมนั้นเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของเสิ่นหย่งเหรอ?”

เถียนชุ่ยชุ่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ด้วยความภาคภูมิใจ “ไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเห็นแก่หน้าพ่อของเสิ่นหย่ง นายคิดว่าเขาจะยอมปล่อยบริกรในบาร์ได้ง่ายๆหรือ?”

หลินหยุนขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับเธอ การปฏิบัติต่อเซี่ยหยู่เวย เพื่อเห็นแก่หน้าน้าเฟิน แต่ปฏิบัติต่อเถียนชุ่ยชุ่ย หลินหยุนไม่ต้องแคร์ใครทั้งนั้น

“โอเค เธอไปเถอะ! อย่ามาวุ่นวายกับงานของฉัน!”

น้ำเสียงของหลินหยุนเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย

ท่าทีของหลินหยุน ทำให้คนเห็นแก่ตัวอย่างเถียนชุ่ยชุ่ยตกใจอย่างมาก

เดิมทีเธอ เคยเป็นนางในฝันที่สูงส่งสำหรับหลินหยุน แม้ว่าตอนนี้เธอจะมีแฟนแล้วก็ตาม เพียงแต่ว่า สำหรับคนยากจนอย่างหลินหยุน เถียนชุ่ยชุ่ยก็ยังคงเป็นนางในฝันที่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้

หลินหยุนยาจกคนนี้ ทำไมใช้ท่าทีเช่นนี้พูดกับนางในฝันได้อย่างไร?

เถียนชุ่ยชุ่ยเป็นผู้หญิงประเภทนี้ เธอไม่มีเขาได้ แต่เขายังต้องปฏิบัติต่อเธอในฐานะนางในฝัน

“ทำงานทำงาน หลินหยุน นายสามารถทำตัวให้มีอนาคตหน่อยได้ไหม?”

“เงินเดือนหนึ่งเดือนของนาย มีมากกว่าเงินค่าขนมในหนึ่งวันของเสิ่นหย่งหรือไม่?”

“ในอนาคตเมื่อนายมีแฟน นายต้องการให้เธอมาทำงานในสถานที่แบบนี้กับนายเหรอ?”

เถียนชุ่ยชุ่ยไม่รู้ว่าหลินหยุนแต่งงานแล้ว และกลายเป็นลูกเขยที่ไปอยู่บ้านเมีย มิฉะนั้นเธอก็จะเยาะเย้ยเขาอีก

“นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบนาย?”

“เพราะนายไม่มีความก้าวหน้า จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ชีวิตที่ดีอย่างที่ฉันต้องการ หากนายยังทำตัวแบบไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเช่นนี้ ไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อมของผู้อื่น ในชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสเจริญ”

“อย่าโทษว่าฉันพูดไม่น่าฟัง แต่ทั้งหมดก็เพื่อความหวังดี สิ่งที่สำคัญที่สุดในการเป็นมนุษย์คือการรู้จักตัวตน ทำตัวให้เหมาะสม และอย่าทำอะไรโดยใช้อารมณ์”

เถียนชุ่ยชุ่ยเกลี้ยกล่อมจากใจจริง ทั้งหมดนี้เพราะหวังดีกับนาย รู้สึกกังวลใจและเกลียดที่ตั้งความหวังกับคนที่ไม่เอาไหน

หลินหยุนโกรธจนอยากหัวเราะ ผู้หญิงคนนี้แสดงเก่งตั้งแต่เกิดจริงๆ

หากเป็นชาติก่อน หลินหยุนจะถูกหลอกลวงด้วยคำพูดของเธอ และยังคงยกให้เถียนชุ่ยชุ่ยเป็นนางในฝันต่อไป

และจะพูดกับตัวเองในใจ เห็นไหม แม้ว่านางในฝันจะมีแฟนแล้ว แต่เธอก็ยังคงห่วงใยตัวเอง

นางในฝันไม่ได้เลือกฉัน คงเป็นเพราะว่าฉันดีไม่พอ ฉันต้องพยายามอย่างหนัก เพื่อให้ตัวเองโดดเด่น

แต่ในชาตินี้ หลินหยุนได้เห็นธาตุแท้ของเถียนชุ่ยชุ่ย รู้สึกขยะแขยง

หลินหยุนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เอามือไขว้หลัง ออร่าของเขาก็เปลี่ยนไป กลายเป็นเหมือนคนที่สูงส่ง เหมือนพระเจ้าที่กำลังมองลงมาที่คนมากมาย!

เสียงของเขาเบาหวิว ราวกับว่ามาจากสวรรค์ชั้นเก้า

“เถียนชุ่ยชุ่ย เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังคุยกับใคร? อำนาจและเงินในสายตาของเธอ ไม่มีค่าในความคิดของฉันเลย”

“เธอก็เป็นแค่คนคนหนึ่งที่ยังไม่ค่อยรู้จักโลกภายนอก เล็กจนเหมือนมดตัวหนึ่ง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังพูดคุยกับใครอยู่ ฉันกับเธอเหมือนอยู่กันคนละโลก”

ฉันจะทำงานตรงไหนเธอไม่ต้องกังวลใจ ฉันจะมีอนาคตหรือไม่เธอไม่ต้องห่วงใย”

แต่เธอไม่สนใจ แต่กลับมีสีหน้าเฉยเมย ราวกับว่าเธอเคยชินกับเรื่องนี้มานานแล้ว

สาวคนนี้เถียนชุ่ยชุ่ยรู้จัก สถานบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว แผนกสาขาการแสดงชื่อจางเหมิง

ยิ่งไปกว่านั้นจางเหมิงมีชื่อเสียงมากกว่าเธอ เป็นดาวประจำมหาลัยในหลินโจว และแย่งชิงตำแหน่งกับอีหลิงและคนอื่นๆ มีนามว่าดาวทั้งสี่ดวงประจำมหาลัย

เมื่อเห็นเถียนชุ่ยชุ่ยเดินมา จางเหมิงก็ยกแก้วไวน์ขึ้นให้เธอ

เถียนชุ่ยชุ่ยรีบมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และนั่งข้างเสิ่นหย่ง

จางเหมิงไม่เพียงแต่เป็นดาวในมหาลัย แต่ยังมีพื้นฐานครอบครัวที่ดีมาก ถ้าเทียบกับเสิ่นหย่งเธออาจดีกว่า

แต่จางเหมิงเป็นคนที่รสนิยมสูง ผู้ชายอย่างเสิ่นหย่ง ไม่อยู่ในสายตาเธอเลย

เสิ่นหย่งก็รู้ตัวดี ดังนั้นแม้ว่าเขาจะชื่นชมจางเหมิงมาก แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะโลภมาก

จางเหมิงมองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ย และพูดอย่างเฉยเมยว่า “เพื่อนของเธอดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่!”

“แต่ว่าตัวคนเดียวยังกล้าโจมตีหูเปียว แสดงว่าเป็นคนที่ไร้มันสมองจริงๆ เธอไม่ต้องไปถือสา”

จางเหมิงมาที่นี่นานแล้ว แต่เขาไม่รู้จักหลินหยุน เมื่อเห็นเสิ่นหย่ง เธอก็เดินมาสนทนาด้วยเท่านั้น

เถียนชุ่ยชุ่ยยิ้มอย่างเขินๆ และพูดว่า “เขามาจากโรงเรียนของเราเช่นกัน ฉันไม่อยากเห็นเขามีปัญหา ดังนั้นฉันจึงเกลี้ยกล่อมเขา ไม่คาดคิดว่าเขาจะไม่เห็นคุณค่า”

ยังไงก็ตามความหวังดีของฉันได้พูดไปแล้ว เขาจะทำยังไงมันก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉันแล้ว”

จางเหมิงยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง “คนไร้มันสมองอย่างเขาฉันเห็นมาเยอะ เลือดร้อนทั่วร่าง คิดว่าตัวเองสามารถเป็นเจ้าของทุกสิ่ง แม้กระทั่งคิดว่าตัวเองสามารถช่วยโลกได้ ในความเป็นจริงท้ายที่สุดก็ไม่มีจุดจบที่ดี”

เสิ่นหย่งเห็นด้วยอย่างยิ่ง และพูดว่า “ใช่ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะตายบนถนน”

หลังจากจางเหมิงดื่มเหล้าเสร็จ ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “พวกคุณดื่มต่อ ฉันจะกลับก่อน!”

“เดินทางโดยปลอดภัย” เสิ่นหย่งและเถียนชุ่ยชุ่ยยืนขึ้นเพื่อกล่าวอำลา

หลังจากจางเหมิงจากไป เสิ่นหย่งก็มองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ยที่ใจลอย “ทำไมเหรอ? เป็นไปได้ไหมที่เธอถูกยาจกคนนั้นทำให้สะเทือนใจ? ไม่ใช่มั้ง!”