จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1376

แผนการร้ายในใจของเสิ่นฉงกับเฉินฉางเฟิงนั้น แน่นอนว่าคงไม่สามารถที่จะปกปิดคนอื่นได้

พวกเขาเองก็คิดแบบนี้เช่นเดียวกัน

โดยผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือ เพียงแค่พวกเขาลงมือ และนำตราประทับสีฟ้านั้นมาครอบครองได้ พร้อมกับปีนขึ้นไปบนที่สูงและร้องตะโกน ก็สามารถที่จะยับยั้งสยบจิตใจของทุกคนที่นี่เพื่อไม่ให้กระทำการบุ่มบ่ามได้

โดยที่พวกเขาก็จะสามารถเอาชนะด้วยการที่ไม่ต้องสู้รบ พร้อมกับครอบครองสมบัติล้ำค่าสูงสุดได้โดยง่ายดายแล้ว

ถ้าหากไม่ได้ ก็ยอมถอยหลังหนึ่งก้าว โดยให้เจ้าสำนักของตนเองออกหน้าแทน ซึ่งก็คงจะสามารถสยบยับยั้งลงได้อย่างแน่นอน

โดยที่พวกเขาไม่ต้องไปสนใจยอดฝีมือของสำนักใหญ่อื่น ๆ อีก

เพราะว่าทุกคนต่างก็อยู่ในสถานการณ์ที่เปิดเผยกันทั้งหมด พูดยกตัวอย่างยอดฝีมือของสำนักเทียนหยุนก็แล้วกันว่า เขาจะกล้าลงมือกับเสิ่นฉงอย่างนั้นเหรอ?

เขาไม่กล้าอย่างแน่นอน

คนอื่นก็คงไม่กล้าด้วยเช่นกัน!

นี่ก็คือที่พึ่งพาของเสิ่นฉง!

ในทางกลับกัน ถ้าหากว่าเป็นยอดฝีมือของสำนักใหญ่แห่งใดแห่งหนึ่งที่ช่วงชิงเอาไปได้ก่อน ทางสำนักอริยสัจเอง ที่จริงแล้วก็คงยากที่จะลงมือแย่งชิงกลับคืนมาเช่นกัน!

ถึงอย่างไรก็ต้องรักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเอาไว้!

นอกจากนี้ ล้วนแต่เป็นสำนักใหญ่ ซึ่งต่างก็ต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกันไม่มากก็น้อย ไม่สมควรที่จะทะเลาะฉีกหน้ากันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้

นอกเสียจากว่าสมบัติล้ำค่าสูงสุดที่อยู่เบื้องหน้านี้ สามารถทำให้ผู้ที่ครอบครองมีพลังบำเพ็ญทะลุไปถึงขั้นแดนจิตปฐมตามที่ตำนานกล่าวเอาไว้ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงไม่ต้องไปกังวลว่าอะไรควรหรืออะไรไม่ควรแล้ว

พูดกันตามตรงว่าปัญหาที่สำคัญก็คือจะคุ้มค่าหรือไม่

เสิ่นฉงเองนั้นเข้าใจตรงจุดนี้อย่างชัดเจน ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะลงมือ

และก่อนหน้าที่จะลงมือนั้น เธอเองก็ได้ส่งข้อความไปให้กับศิษย์พี่ร่วมสำนักของตนเองแล้ว

โดยสถานที่ที่ตั้งแท่นบูชานั้น ผู้อาวุโสที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่กับเจ้าสำนักเทียนหยุน ต่อให้พวกเขาไม่รับรู้ข่าวสารอะไร แต่ทั้งสองคนก็คือยอดฝีมือขั้นยาทองระดับเก้า ซึ่งก็สามารถรับรู้ถึงกลิ่นอายการถือกำเนิดขึ้นของสมบัติล้ำค่าสูงสุดได้ในเวลาแรกอยู่แล้ว

เจ้าสำนักอริยสัจเคลื่อนสายตาไปมา และพูดขึ้นว่า “สหาย หรือว่า พวกเราทั้งสองไปดูกันหน่อยดีไหม? สุดหล้าทะเลก็ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับใกล้ ซึ่งการเคลื่อนไหวของสมบัติล้ำค่าที่ถือกำเนิดขึ้น พวกเราอยู่ที่ตรงนี้ก็ยังรับรู้ได้อย่างชัดเจน น่าจะเป็นสมบัติล้ำค่าสูงสุดที่ยอดเยี่ยมชิ้นหนึ่งอย่างแน่นอน! ”

เจ้าสำนักเทียนหยุนจิบดื่มชาเล็กน้อย พร้อมกับหัวเราะและพูดขึ้นว่า “สหาย ไม่ว่าจะเป็นสมบัติล้ำค่าสูงสุดอะไร ต่างก็เป็นเรื่องของพวกเด็กรุ่นหลังเหล่านั้นแล้ว ทำไมพวกเราจะต้องลงมือด้วยล่ะ? ”

“หากพวกเราไปสถานที่นั้น ก็จะกลายเป็นว่าผู้ใหญ่รังแกเด็กแล้วไม่ใช่เหรอ? ”

“ฉันว่า พวกเราไม่ควรที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ คนแก่ชราอย่างนายกับฉันทั้งสองคน ควรที่จะจิบดื่มชา พูดคุยเรื่องของพวกเรากันเองดีกว่า สำหรับเรื่องของพวกเด็กวัยรุ่นนั้น ก็ปล่อยให้พวกเขาไปจัดการกันเอาเองเถอะ! ”

เจ้าสำนักอริยสัจส่ายศีรษะไปมาอย่างจำใจ ถอนหายใจ และพูดขึ้นว่า “เฮ่ย นายนี่ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าศิษย์น้องของฉันนั้นมีนิสัยอย่างไร ถ้าหากเธอลงมือสังหารอย่างบ้าคลั่งแล้ว ถึงเวลานั้นสำนักอริยสัจของฉันจะชี้แจงให้กับทั่วทั้งโลกคุนชางได้อย่างไรกันล่ะ? ”

“ในทางกลับกัน หากว่าเป็นเพราะการช่วงชิงสมบัติล้ำค่า แล้วทำให้เธอต้องเสียชีวิตอยู่ที่สุดหล้าทะเล แล้วฉันจะจัดการกับตนเองอย่างไรล่ะ? ”

“เมื่อถึงเวลานั้น หากฉันไม่สังหารกวาดล้างทั้งโลกคุนชางเพื่อมาฝังร่วมกันกับเธอ เกรงว่าศิษย์พี่อย่างฉันนี้คงจะไม่มีทางให้อภัยตนเองไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน! ”

“แต่ถ้าหากฉันทำแบบนั้นแล้ว ฉันเองก็จะไม่ให้อภัยตนเองไปตลอดชีวิตด้วยเช่นกัน”

“ชายชราอย่างนายคงจะไม่ต้องการเห็นฉันในสภาพแบบนั้นล่ะสิ? ”

เมื่อเจ้าสำนักอริยสัจได้พูดออกไป เขาที่เดิมทีเป็นคนที่สุขุมไม่ตื่นตระหนก กลับต้องหวาดระแวงจนต้องพลันหรี่ตาลง

ผู้อาวุโสที่อยู่เบื้องหน้านี้ อย่าได้มองว่าตอนนี้เขามีลักษณะท่าทางสง่างาม ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่ในฐานะที่เป็นยอดฝีมือผู้เก่งกาจไร้เทียมทานที่เติบโตมาด้วยกันนั้น เจ้าสำนักเทียนหยุนเองเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ชายชราที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ในตอนวัยหนุ่มนั้น มีลักษณะนิสัยเป็นอย่างไร

ร่ำลือกันว่าตอนนั้นที่เสิ่นฉงบำเพ็ญฝึกฝนอยู่ด้านนอก เมื่อกลับมาถึงที่โลกคุนชางแล้วก็พบว่าเธอได้ตั้งครรภ์กับชายแปลกหน้าคนอื่น ซึ่งก็คือลูกศิษย์อัจฉริยะสองคนนั้นของเสิ่นฉง

ใช่แล้ว หนึ่งคนในนั้นได้ถูกหลินชางฉองสังหารลงแล้วในช่วงก่อนหน้านี้

โดยในตอนนั้น ชายชราผู้นี้โกรธแค้นอย่างสุดขีด เขาไม่ได้ทำร้ายอะไรต่อเสิ่นฉง แต่กลับลงมือสังหารกวาดล้างคนอื่นอย่างบ้าคลั่ง