จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1398

คำพูดของเจ้าสำนักอริยสัจทำให้สองเยว่ตกตะลึงมากๆ

เธอคิดผิดแล้ว! เธอคิดผิดตั้งแต่ต้นเลย

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จะเป็นคนที่เหลี่ยมจัด โหดเหี้ยมและเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้

มีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถทำเรื่องเหล่านี้ออกมา

ในเวลานี้ เจ้าสำนักอริยสัจหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด "เอาอย่างนี้ละกัน ถ้าฉันยอมบอกความลับอีกเรื่องหนึ่งออกมา คุณคงตกตะลึงมากกว่านี้อย่างแน่นอน!"

"คุณรู้ไหมว่าทำไมอาจารย์ของฉันที่ยังอยู่ในวัยกลางคนและแข็งแรงมากๆ ถึงยอมยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉันอย่างง่ายๆ?"

"คุณกำลังคิดอยู่ใช่ไหม เพราะฉันผ่านบททดสอบสุดท้ายของอาจารย์ ดังนั้นเขาก็เลยยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉันใช่ไหม?"

"ฮ่าๆๆๆ!"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้ว!"

"ฉันรู้จักนิสัยของอาจารย์ดี เขาเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานมากๆ เขามีความปรารถนาที่สูงจนเกินไป!"

"มิฉะนั้น เขาคงไม่บีบบังคับให้ฉันต้องไปทำเรื่องพวกนั้น!"

"ดังนั้น การที่เขายอมยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉัน ไม่ใช่เพราะฉันผ่านบททดสอบสุดท้ายของเขา!"

"นั่นเป็นเพราะ……"

"ฉันเป็นคนฆ่าเขากับมือตัวเอง!"

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าสำนักอริยสัจ สีหน้าของสองเยว่ก็เปลี่ยนไปทันที เธอหายใจเร็วด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปทันที

เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆ มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย!

สองเยว่กับเจ้าสำนักอริยสัจและเสิ่นฉง พวกเขาเป็นอัจฉริยะรุ่นเดียวกัน แน่นอนว่าเจ้าสำนักอริยสัจเป็นสุดยอดอัจฉริยะในยุคนั้น

ถ้าต้องเอามาเปรียบเทียบกับอัจฉริยะวัยรุ่นยุคนี้

เจ้าสำนักอริยสัจในสมัยนั้นก็คือหวงฉาวของสำนักเทียบหยุนในยุคปัจจุบัน ส่วนสองเยว่ก็คือนิ่งเป่ยเฉินจากสำนักเฉินเซียว

เธอก็เป็นสุดยอดฝีมืออันดับต้นๆของโลกคุนชาง แต่เธอเทียบเจ้าสำนักอริยสัจไม่ได้เลย

นี่ก็คือเหตุผลหลักที่ทำไมเจ้าสำนักอริยสัจเป็นยอดฝีมือแดนยาทองระดับเก้า แต่เธอเป็นได้แค่ยอดฝีมือแดนยาทองระดับแปด

สองเยว่หายใจเข้าลึกๆและมองไปที่เจ้าสำนักอริยสัจแล้วพูด "คิดไม่ถึงจริงๆ คุณก็เป็นพวกสัตว์เดรัจฉาน! แม้แต่อาจารย์ตัวเองก็สามารถสังหารได้!"

เมื่อเจ้าสำนักอริยสัจได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็หัวเราะเบาๆ "เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้ เขาเป็นคนบีบบังคับฉันเอง! เขาบีบบังคับให้ฉันต้องลงมือทำร้ายศิษย์น้อง!"

"ถึงแม้ฉันทำเรื่องนั้นลงไปแล้ว แต่ไม่ได้สำเร็จทั้งหมด แต่เขากลับไม่ยอมยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉัน ทำให้ฉันไม่มีทางเลือก!"

สองเยว่หัวเราะออกมา "เรื่องนี้น่าจะเก็บไว้ในส่วนลึกจิตใจของคุณ ทำไมคุณต้องเลือกที่พูดมันออกมาวันนี้ด้วย?"

เจ้าสำนักอริยสัจถอนหายใจ เขาหัวเราะและพูด "ใช้แล้ว! เรื่องเหล่านี้ ฉันไม่เคยพูดกับใครมาก่อน!"

"ฉันเก็บซ่อนมันอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ "

"แต่ฉันเก็บซ่อนมันมานานมากแล้ว!"

"คุณน่าจะไม่รู้ เมื่อมีความลับอันใหญ่หลวงเก็บไว้ในจิตใจเป็นเวลานาน มันทำให้จิตใจสงบได้ยาก"

"มันอาจจะทำให้ฉันเกิดความบ้าคลั่ง!"

"ฉันต้องการระบายมันออกมา!"

"ฉันต้องการเล่าเรื่องเหล่านี้ออกมา!"

"ฉันต้องการโอกาสที่เหมาะสม และต้องการผู้ฟังที่ดี!"

"และคุณเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด!"

"ดังนั้นฉันก็เลยอยากเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง!"

"พูดกันตามตรง หลังจากได้เล่าเรื่องเหล่านี้ออกมา ฉันรู้สึกโล่งใจมากๆ ราวกับก้อนหินที่ทับอยู่กลางอกถูกยกออกไปแล้ว!"

ตอนนี้ เจ้าสำนักอริยสัจและเจ้าสำนักเทียนหยุนที่เป็นยอดฝีมือแดนยาทองระดับเก้าอยู่ตรงนี้ แม้แต่ยอดฝีมือแดนยาทองระดับแปดสองคนของวิหารผนึกวิญญาณก็ไม่กล้าลงมือ

ถ้าจะพูดว่ากลัวมากๆ มันก็ไม่ใช่

วิหารผนึกวิญญาณเป็นสำนักที่พิเศษมากๆ เป็นสำนักที่ลึกลับและแข็งแกร่งมากๆ

เพราะมีคำพูดหนึ่งในโลกคุนชาง

พูดไว้ว่า ถึงแม้วิหารผนึกวิญญาณจะไม่อยู่ในเก้าสำนักใหญ่ ถ้าต้องหาสำนักแห่งหนึ่งที่สามารถต่อกรกับสำนักที่แข็งแกร่งมากๆอย่างสำนักอริยสัจ คงมีแค่วิหารผนึกวิญญาณเพียงสำนักเดียวที่ทำได้เท่านั้น

ทุกคนมาถึงด้านหน้าของหอว่างหยุน

สิบสองเยว่เดินมาถึงด้านหน้าของเจ้าสำนักอริยสัจ เธอโค้งคำนับและพูด "กราบเรียนเจ้าสำนัก ตอนที่สี่เยว่จากไป หลินชางฉองก็เข้าไปในหอว่างหยุนเลย!"

"หออันนี้เจ้าสำนักน่าจะรู้จัก เป็นเขตหวงห้ามของสำนักหยุนเยว่!"

"ฉันอยู่ในสำนักหยุนเยว่หลายปีและตรวจสอบเจอ หลายพันปีที่ผ่านมา สถานที่แห่งนี้ไม่เคยเปิดให้ใครเข้าไปเลย!"

"หลินชางฉองมาถึงสำนักหยุนเยว่ครั้งแรก เขาเอ่ยปากพูดว่าจะเข้าไปในหอแห่งนี้ แต่โดนสี่เยว่และคนอื่นๆขัดขวางเอาไว้ ทำให้เขาเข้าไปไม่ได้"

"ครั้งนี้เขากลับมาสำนักพร้อมกับสองเยว่ และเข้าไปในหอว่างหยุ่นทันที"

"ด้านในหอว่างหยุนมีอะไรนั้น ไม่มีใครรู้ ด้านในเป็นยังไง ก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน"

"ด้านนอกของหอ มีค่ายกลค่อยปกป้องอยู่!"

"ค่ายกลอันนี้แข็งแกร่งมากๆ นอกจากเจ้าสำนักจะใช้กำลังโจมตี มิฉะนั้น ไม่สามารถทำลายค่ายกลได้! ค่ายกลนี้กับค่ายกลที่เหลืออยู่ในโลกคุนชาง มันต่างกันเยอะมากๆ"

"หลังจากหลินชางฉองเข้าไปแล้วก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆอีก!"

"เรื่องทั้งหมดคงต้องให้เจ้าสำนักเป็นคนตัดสินใจ!"

"ถ้าใช้กำลังในการทำลายค่ายกล อาจจะทำให้หอแห่งนี้ถูกทำลายและหายไปเลย"

"ฉันไม่เห็นด้วยที่เจ้าสำนักจะใช้กำลังทำลายค่ายกลอันนี้"