จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1398

คำพูดของเจ้าสำนักอริยสัจทำให้สองเยว่ตกตะลึงมากๆ

เธอคิดผิดแล้ว! เธอคิดผิดตั้งแต่ต้นเลย

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จะเป็นคนที่เหลี่ยมจัด โหดเหี้ยมและเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้

มีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถทำเรื่องเหล่านี้ออกมา

ในเวลานี้ เจ้าสำนักอริยสัจหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด "เอาอย่างนี้ละกัน ถ้าฉันยอมบอกความลับอีกเรื่องหนึ่งออกมา คุณคงตกตะลึงมากกว่านี้อย่างแน่นอน!"

"คุณรู้ไหมว่าทำไมอาจารย์ของฉันที่ยังอยู่ในวัยกลางคนและแข็งแรงมากๆ ถึงยอมยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉันอย่างง่ายๆ?"

"คุณกำลังคิดอยู่ใช่ไหม เพราะฉันผ่านบททดสอบสุดท้ายของอาจารย์ ดังนั้นเขาก็เลยยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉันใช่ไหม?"

"ฮ่าๆๆๆ!"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้ว!"

"ฉันรู้จักนิสัยของอาจารย์ดี เขาเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานมากๆ เขามีความปรารถนาที่สูงจนเกินไป!"

"มิฉะนั้น เขาคงไม่บีบบังคับให้ฉันต้องไปทำเรื่องพวกนั้น!"

"ดังนั้น การที่เขายอมยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉัน ไม่ใช่เพราะฉันผ่านบททดสอบสุดท้ายของเขา!"

"นั่นเป็นเพราะ……"

"ฉันเป็นคนฆ่าเขากับมือตัวเอง!"

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าสำนักอริยสัจ สีหน้าของสองเยว่ก็เปลี่ยนไปทันที เธอหายใจเร็วด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปทันที

เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆ มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย!

สองเยว่กับเจ้าสำนักอริยสัจและเสิ่นฉง พวกเขาเป็นอัจฉริยะรุ่นเดียวกัน แน่นอนว่าเจ้าสำนักอริยสัจเป็นสุดยอดอัจฉริยะในยุคนั้น

ถ้าต้องเอามาเปรียบเทียบกับอัจฉริยะวัยรุ่นยุคนี้

เจ้าสำนักอริยสัจในสมัยนั้นก็คือหวงฉาวของสำนักเทียบหยุนในยุคปัจจุบัน ส่วนสองเยว่ก็คือนิ่งเป่ยเฉินจากสำนักเฉินเซียว

เธอก็เป็นสุดยอดฝีมืออันดับต้นๆของโลกคุนชาง แต่เธอเทียบเจ้าสำนักอริยสัจไม่ได้เลย

นี่ก็คือเหตุผลหลักที่ทำไมเจ้าสำนักอริยสัจเป็นยอดฝีมือแดนยาทองระดับเก้า แต่เธอเป็นได้แค่ยอดฝีมือแดนยาทองระดับแปด

สองเยว่หายใจเข้าลึกๆและมองไปที่เจ้าสำนักอริยสัจแล้วพูด "คิดไม่ถึงจริงๆ คุณก็เป็นพวกสัตว์เดรัจฉาน! แม้แต่อาจารย์ตัวเองก็สามารถสังหารได้!"

เมื่อเจ้าสำนักอริยสัจได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็หัวเราะเบาๆ "เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้ เขาเป็นคนบีบบังคับฉันเอง! เขาบีบบังคับให้ฉันต้องลงมือทำร้ายศิษย์น้อง!"

"ถึงแม้ฉันทำเรื่องนั้นลงไปแล้ว แต่ไม่ได้สำเร็จทั้งหมด แต่เขากลับไม่ยอมยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ฉัน ทำให้ฉันไม่มีทางเลือก!"

สองเยว่หัวเราะออกมา "เรื่องนี้น่าจะเก็บไว้ในส่วนลึกจิตใจของคุณ ทำไมคุณต้องเลือกที่พูดมันออกมาวันนี้ด้วย?"

เจ้าสำนักอริยสัจถอนหายใจ เขาหัวเราะและพูด "ใช้แล้ว! เรื่องเหล่านี้ ฉันไม่เคยพูดกับใครมาก่อน!"

"ฉันเก็บซ่อนมันอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ "

"แต่ฉันเก็บซ่อนมันมานานมากแล้ว!"

"คุณน่าจะไม่รู้ เมื่อมีความลับอันใหญ่หลวงเก็บไว้ในจิตใจเป็นเวลานาน มันทำให้จิตใจสงบได้ยาก"

"มันอาจจะทำให้ฉันเกิดความบ้าคลั่ง!"

"ฉันต้องการระบายมันออกมา!"

"ฉันต้องการเล่าเรื่องเหล่านี้ออกมา!"

"ฉันต้องการโอกาสที่เหมาะสม และต้องการผู้ฟังที่ดี!"

"และคุณเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด!"

"ดังนั้นฉันก็เลยอยากเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง!"

"พูดกันตามตรง หลังจากได้เล่าเรื่องเหล่านี้ออกมา ฉันรู้สึกโล่งใจมากๆ ราวกับก้อนหินที่ทับอยู่กลางอกถูกยกออกไปแล้ว!"