จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1397

แต่ไม้บรรทัดเหล็กไม่ได้กระแทกลงมา เพราะเจ้าสำนักอริยสัจรีบเก็บไม้บรรทัดเหล็กกลับไปทันที ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็จับสองเยว่เอาไว้ทันที

เมื่อสองเยว่ถูกจับได้ เธอตั้งใจจะเผาผลาญเลือดสารจิงอีกครั้ง และใช้โอกาสนี้โจมตีเป็นครั้งสุดท้าย

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น สามเยว่กับห้าเยว่ที่เหลือพลังชีวิตอันน้อยนิดและอยู่ในอ้อมกอดของสิบเยว่กับสิบสองเยว่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเธอตะโกนออกมาทันที

"พี่สอง!"

สองเยว่มองหน้าพวกเธอและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับพูดไม่ออก ทำได้แค่มองพวกเธอด้วยความโศกเศร้า

เพราะเธอจนปัญญาแล้ว

ในเวลานี้

สองเยว่ สามเยว่ ห้าเยว่ สิบเยว่และสิบสองเยว่ของสำนักหยุนเยว่ พวกเธอไม่มีพลังที่จะต่อสู้อีกแล้ว

สามเยว่กับห้าเยว่ พวกเธอสองคนได้เสียชีวิตแล้ว

สองเยว่โดนจับตัวเอาไว้!

สิบเยว่กับสิบสองเยว่ พวกเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส

เจ้าสำนักอริยสัจมองหน้าสองเยว่และพูดอย่างเย็นชา "บอกให้หลินชางฉองออกมาได้แล้ว! ถ้าเขายอมออกมา ฉันจะไว้ชีวิตพวกคุณสามคน!"

"ใช้ชีวิตของเขาเพียงคนเดียว แลกกับชีวิตของพวกคุณสามคน มันคุ้มค่ามากๆ!"

สองเยว่ยิ้มอย่างขมขื่น พลังที่มองไม่เห็นและจับตัวเธอเอาไว้ได้คลายออกเล็กน้อย หลังจากนั้นสองเยว่ก็ไออย่างรุนแรงไปสักพักและเธอก็พูด "คุณคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นเหรอ?"

"คุณคิดว่าฆ่าพวกเราไม่กี่คน คุณก็สามารถฆ่าล้างสำนักหยุนเยว่ของพวกเราได้เหรอ?"

"คุณไม่ได้สังเกตเหรอ ตั้งแต่ต้นจนจบ ทำไมสี่เยว่และคนอื่นๆถึงไม่เคยปรากฏตัวละ?"

"ถ้าพูดว่าโลกคุนชางใหญ่มากๆมันก็เป็นเรื่องจริง แต่ถ้าจะพูดว่ามันเล็กมากๆก็ได้เหมือนกัน แต่ถ้าจะซ่อนคนเพียงไม่กี่คนเอาไว้ มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายมากๆ!"

"ถ้าพวกเธอยังมีชีวิตอยู่ สำนักอริยสัจของพวกคุณก็อย่าหวังว่าจะเป็นเจ้าแห่งโลกคุนชางเลย!"

"ต้องมีสักวันหนึ่ง พวกเธอจะฆ่าล้างสำนักอริยสัจของพวกคุณอย่างแน่นอน!"

"สำนักหยุนเยว่ของเราสืบทอดมาหลายพันปี พวกเราไม่ชอบแก่งแย่งชิงดีกับใคร และไม่อยากเป็นเจ้าแห่งโลกคุนชาง ถ้าพวกเราไม่คิดแบบนี้ พวกเราก็คงไม่ตกต่ำเหมือนทุกวันนี้หรอก"

"แต่หลังจากนี้ สำนักของเราที่มีสี่เยว่เป็นผู้นำ มันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!"

"คุณน่าจะรู้จักนิสัยของสี่เยว่ดี!"

"ถึงแม้ฉันจะมองไม่เห็นวันนั้นแล้วก็ตาม!"

"แต่ฉันสามารถยืนยันได้เลย สำนักอริยสัจของคุณจะต้องถูกฆ่าล้างสำนักและวันนั้นก็คงมาถึงอย่างรวดเร็ว!"

เมื่อเจ้าสำนักอริยสัจได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเขาไม่ได้มีความกังวลเลย แต่เขากลับหัวเราะด้วยความเย็นชา และพูดกับสองเยว่ด้วยความดูถูก "คุณคิดว่าแผนการเล็กๆแบบนี้ ฉันจะมองไม่ออกเหรอ?"

"คุณคิดว่าแผนการของคุณ ฉันไม่รู้เรื่องเลยเหรอ?"

"สหายสองเยว่ ถ้าคุณคิดแบบนี้ คุณหลงตัวเองไปหรือเปล่า เรื่องนี้มันตลกมากๆ"

"ก่อนที่ฉันจะมาถึงที่นี่ คุณให้สี่เยว่พาหกเยว่กับเจ็ดเยว่และคนอื่นๆเอาสมบัติล้ำค่าสามชิ้นของสำนักหยุนเยว่ออกจากสำนักใช่ไหม!"

"เพราะคุณต้องการให้สำนักหยุนเยว่เหลือผู้สืบทอดไว้บ้าง เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งสำนักหยุนเยว่จะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง คุณคิดแบบนี้ใช่ไหม?"

"ฮ่าๆๆๆๆ……"

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าสำนักอริยสัจ หนังตาของสองเยว่ก็กระตุกทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงและมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความเหลือเชื่อ

"คุณ……คุณรู้ได้ยังไง?"

ถ้าอีกฝ่ายเดาออกบางส่วน มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก

แต่สิ่งที่ทำให้เธอเหลือเชื่อมากๆก็คือ เจ้าสำนักอริยสัจรู้เรื่องทั้งหมด!

ราวกับเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาตัวเอง มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เจ้าสำนักอริยสัจหัวเราะอย่างเย็นชา ตอนนี้เขาไม่ได้มีความสง่างามเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้เขาเผยรังสีฆ่าฟันออกมา