จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1397

แต่ไม้บรรทัดเหล็กไม่ได้กระแทกลงมา เพราะเจ้าสำนักอริยสัจรีบเก็บไม้บรรทัดเหล็กกลับไปทันที ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็จับสองเยว่เอาไว้ทันที

เมื่อสองเยว่ถูกจับได้ เธอตั้งใจจะเผาผลาญเลือดสารจิงอีกครั้ง และใช้โอกาสนี้โจมตีเป็นครั้งสุดท้าย

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น สามเยว่กับห้าเยว่ที่เหลือพลังชีวิตอันน้อยนิดและอยู่ในอ้อมกอดของสิบเยว่กับสิบสองเยว่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเธอตะโกนออกมาทันที

"พี่สอง!"

สองเยว่มองหน้าพวกเธอและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับพูดไม่ออก ทำได้แค่มองพวกเธอด้วยความโศกเศร้า

เพราะเธอจนปัญญาแล้ว

ในเวลานี้

สองเยว่ สามเยว่ ห้าเยว่ สิบเยว่และสิบสองเยว่ของสำนักหยุนเยว่ พวกเธอไม่มีพลังที่จะต่อสู้อีกแล้ว

สามเยว่กับห้าเยว่ พวกเธอสองคนได้เสียชีวิตแล้ว

สองเยว่โดนจับตัวเอาไว้!

สิบเยว่กับสิบสองเยว่ พวกเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส

เจ้าสำนักอริยสัจมองหน้าสองเยว่และพูดอย่างเย็นชา "บอกให้หลินชางฉองออกมาได้แล้ว! ถ้าเขายอมออกมา ฉันจะไว้ชีวิตพวกคุณสามคน!"

"ใช้ชีวิตของเขาเพียงคนเดียว แลกกับชีวิตของพวกคุณสามคน มันคุ้มค่ามากๆ!"

สองเยว่ยิ้มอย่างขมขื่น พลังที่มองไม่เห็นและจับตัวเธอเอาไว้ได้คลายออกเล็กน้อย หลังจากนั้นสองเยว่ก็ไออย่างรุนแรงไปสักพักและเธอก็พูด "คุณคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นเหรอ?"

"คุณคิดว่าฆ่าพวกเราไม่กี่คน คุณก็สามารถฆ่าล้างสำนักหยุนเยว่ของพวกเราได้เหรอ?"

"คุณไม่ได้สังเกตเหรอ ตั้งแต่ต้นจนจบ ทำไมสี่เยว่และคนอื่นๆถึงไม่เคยปรากฏตัวละ?"

"ถ้าพูดว่าโลกคุนชางใหญ่มากๆมันก็เป็นเรื่องจริง แต่ถ้าจะพูดว่ามันเล็กมากๆก็ได้เหมือนกัน แต่ถ้าจะซ่อนคนเพียงไม่กี่คนเอาไว้ มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายมากๆ!"

"ถ้าพวกเธอยังมีชีวิตอยู่ สำนักอริยสัจของพวกคุณก็อย่าหวังว่าจะเป็นเจ้าแห่งโลกคุนชางเลย!"

"ต้องมีสักวันหนึ่ง พวกเธอจะฆ่าล้างสำนักอริยสัจของพวกคุณอย่างแน่นอน!"

"สำนักหยุนเยว่ของเราสืบทอดมาหลายพันปี พวกเราไม่ชอบแก่งแย่งชิงดีกับใคร และไม่อยากเป็นเจ้าแห่งโลกคุนชาง ถ้าพวกเราไม่คิดแบบนี้ พวกเราก็คงไม่ตกต่ำเหมือนทุกวันนี้หรอก"

"แต่หลังจากนี้ สำนักของเราที่มีสี่เยว่เป็นผู้นำ มันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!"

"คุณน่าจะรู้จักนิสัยของสี่เยว่ดี!"

"ถึงแม้ฉันจะมองไม่เห็นวันนั้นแล้วก็ตาม!"

"แต่ฉันสามารถยืนยันได้เลย สำนักอริยสัจของคุณจะต้องถูกฆ่าล้างสำนักและวันนั้นก็คงมาถึงอย่างรวดเร็ว!"

เมื่อเจ้าสำนักอริยสัจได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเขาไม่ได้มีความกังวลเลย แต่เขากลับหัวเราะด้วยความเย็นชา และพูดกับสองเยว่ด้วยความดูถูก "คุณคิดว่าแผนการเล็กๆแบบนี้ ฉันจะมองไม่ออกเหรอ?"

"คุณคิดว่าแผนการของคุณ ฉันไม่รู้เรื่องเลยเหรอ?"

"สหายสองเยว่ ถ้าคุณคิดแบบนี้ คุณหลงตัวเองไปหรือเปล่า เรื่องนี้มันตลกมากๆ"

"ก่อนที่ฉันจะมาถึงที่นี่ คุณให้สี่เยว่พาหกเยว่กับเจ็ดเยว่และคนอื่นๆเอาสมบัติล้ำค่าสามชิ้นของสำนักหยุนเยว่ออกจากสำนักใช่ไหม!"

"เพราะคุณต้องการให้สำนักหยุนเยว่เหลือผู้สืบทอดไว้บ้าง เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งสำนักหยุนเยว่จะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง คุณคิดแบบนี้ใช่ไหม?"

"ฮ่าๆๆๆๆ……"

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าสำนักอริยสัจ หนังตาของสองเยว่ก็กระตุกทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงและมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความเหลือเชื่อ

"คุณ……คุณรู้ได้ยังไง?"

ถ้าอีกฝ่ายเดาออกบางส่วน มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก

แต่สิ่งที่ทำให้เธอเหลือเชื่อมากๆก็คือ เจ้าสำนักอริยสัจรู้เรื่องทั้งหมด!

ราวกับเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาตัวเอง มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เจ้าสำนักอริยสัจหัวเราะอย่างเย็นชา ตอนนี้เขาไม่ได้มีความสง่างามเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้เขาเผยรังสีฆ่าฟันออกมา

"ถ้าฉันเดาไม่ผิดละก็ ผู้ชายที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเสิ่นฉงในสมัยนั้น เขาคงจะตายด้วยน้ำมือคุณไปนานแล้ว?"

ไม่แน่ใจว่าคำพูดของสองเยว่ไปกระตุ้นความรู้สึกของเขา หรือเรื่องที่เกิดขึ้นในสมัยนั้นเหมือนหนามแหลมๆที่ทิ้งอยู่ในจิตใจของเขา ตอนนี้สีหน้าของเจ้าสำนักอริยสัจดูน่ากลัวและโหดเหี้ยมมากๆ

เขาหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมและพูด "คุณพูดถูกแล้ว ผู้ชายคนนั้นตายด้วยน้ำมือของฉันไปนานแล้ว แต่มีอยู่เรื่องหนึ่ง คุณไม่รู้และคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน!"

สายตาของสองเยว่กระตุกทันทีและพูด "เรื่องอะไร?"

เจ้าสำนักอริยสัจพูด "เพราะผู้ชายคนนั้น ฉันเป็นคนส่งไปเอง ฮ่าๆๆๆ คุณคิดไม่ถึงใช่ไหม? ไม่งั้น คุณคิดว่าฉันจะนั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้าสำนักอริยสัจได้ยังไง?"

"นี่คือเรื่องสุดท้ายที่อาจารย์ทดสอบฉัน!"

"เขารู้ว่าฉันไม่สามารถตัดใจจากเสิ่นฉงได้!"

"เสิ่นฉงจะกลายเป็นจุดอ่อนของฉันไปตลอดชีวิต!"

"ดังนั้นในสายตาของเขา ถ้าฉันสามารถทอดทิ้งเสิ่นฉงได้ ฉันจะกลายเป็นเจ้าสำนักที่เห็นแต่ผลประโยชน์ของสำนักอริยสัจเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด!"

"อย่างไรก็ตาม……"

"ฉันทำไม่ได้จริงๆ ดังนั้นผู้ชายที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเสิ่นฉง ทำให้เสิ่นฉงตั้งท้อง ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น แต่เป็นตัวฉันต่างหาก!"

"ปิงซิงกับยู่เจี๋ยก็ไม่ได้เป็นลูกสาวของผู้ชายคนนั้น!"

"แต่พวกเธอเป็นลูกสาวของฉันต่างหาก!"

"แต่ปิงซิงกลับเสียชีวิตด้วยน้ำมือของหลินชางฉอง!"

"คุณคิดว่าคนเป็นพ่ออย่างฉันจะยอมปล่อยหลินชางฉองไปง่ายๆเหรอ?"

"ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันอยากจะฆ่าหลินชางฉองมากๆ?"

"มีอยู่เรื่องหนึ่งที่คุณคิดผิดจริงๆ!"

"การฆ่าล้างสำนักหยุนเยว่ในวันนี้ ไม่ได้เป็นจุดประสงค์หลักของฉัน!"

"จุดประสงค์หลักของฉันคือสังหารหลินชางฉองต่างหาก!"