ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดหลินหยุนจึงสงบลง ร่างลางของมหากษัตริย์ด้านหลัง ก็หายไปเช่นกัน
ไม่เห็นดวงตาแดงก่ำของหลินหยุนอีกแล้ว หลังผ่านการระบายออกมา ทำให้เขาใจเย็นลง แต่บนตัวเขา กลับมีความอาฆาตเพิ่มขึ้นนับไม่ถ้วน
“ฟู่ว......”
ถอนหายใจออกมายืดยาว หลินหยุนมองไปที่ประตูหยกขาวของพระราชวังอีกครั้ง จากนั้นก็ลอยตัวไป
เมืองเล็กๆ ที่ไม่นับว่าใหญ่มาก ริมทะเลตงไห่
หลินหยุนมาถึงบนท้องฟ้าของเมืองเล็กแห่งนี้ เห็นศพโลหิตนับไม่ถ้วน กำลังเดินเอ้อระเหยอยู่บนถนน
ตอนนี้คนกลุ่มหนึ่งกำลังรวมตัวอยู่นอกเมือง แต่เขตนอกเมือง ก็มีศพโลหิตจำนวนไม่น้อย เคลื่อนไหวไปมาอย่างไร้จุดหมาย เหมือนอีกไม่นานก็จะใกล้เข้าไป
หลินหยุนชักมือกลับมา พลังที่มองไม่เห็นปกคลุมคนพวกนั้นเอาไว้ และปิดกั้นลมปราณบนตัวเขาทันที
นี่จึงทำให้ศพโลหิตพวกนั้น ไร้ทิศทางขึ้นมาทันที
แววตาวูบไหว หลินหยุนไม่สนใจอีก โฉบผ่านท้องฟ้าบนเมือง และมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือต่อไป
พลังที่มองไม่เห็นของเขา อย่างน้อยก็ยังอยู่ได้อีกสักสองสามวัน
เวลาไม่กี่วัน หวังว่าพวกท่านหงจะสร้างโซนปลอดภัยขึ้นมาได้
ตอนนี้เขาจะไปตระกูลเซี่ย เขาจะไปหาเซี่ยหยู่เวย
หลังจากเขาใจเย็นลง พบว่ามีพิรุธตั้งแต่เซี่ยหยู่เวยปรากฏตัว จนถึงการให้ข้อมูลตำแหน่งของหลงอ้าว
เซี่ยหยู่เวยปรากฏตัวแปลกประหลาดไปหน่อย และดูจงใจเกินไปหน่อย
อย่างน้อยถึงเธออยากปรากฏตัว ก็ควรจะทำให้ผลการฝึกตนของตัวเองมั่นคงเสียก่อน
ขนาดผลการฝึกตนยังไม่มั่นคง แต่กลับมาให้ตัวเองเห็น โชว์ความอวดดี ใจร้อนจนทนไม่ไหวขนาดนั้นเชียวหรือ
อีกทั้งข่าวที่ตัวเองกลับมาจากโลกคุนชาง ก็นับว่าไม่นานเท่าไร
เหมือนเธอรีบมาหาตัวเองอย่างไรอย่างนั้น ในนี้มีอะไรผิดปกติแล้ว การกระทำที่แปลกประหลาด ดังนั้นหลินหยุนจึงจะไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง
เซี่ยหยู่เวยออกไปครั้งที่แล้ว ก็มาทางคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ดังนั้นตอนนี้น่าจะยังอยู่
เมื่อหลินหยุนมาอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ลมปราณเย็นยะเยือกแผ่ซ่านเข้ามาทันที
และสิ่งที่ทำให้หลินหยุนตกใจที่สุดคือ ทั้งเมืองไม่มีศพโลหิตสักตัว
แต่เมื่อคิดดูแล้ว หลินหยุนก็เข้าใจ
มียอดฝีมืออย่างเซี่ยหยู่เวยอยู่ แค่ศพโลหิตธรรมดาๆ ไม่มีพื้นที่ได้อยู่หรอก
ศพโลหิตไม่มีสติปัญญา แต่กลับมีสัญชาตญาณโดยธรรมชาติ
พวกมันมีพลังรับรู้ลมปราณของสิ่งมีชีวิตโดยธรรมชาติ ถ้าโดนพวกมันจับได้ ก็จะโดนล่า และจะกลายเป็นศพโลหิตใหม่
จะอธิบายศพโลหิตยังไงดีล่ะ
คล้ายกับซอมบี้ที่สร้างขึ้นมาในหนัง แล้วก็เหมือนแวมไพร์อยู่มาก แต่อันที่จริงเหมือนผีดิบมากกว่า แค่อาศัยเลือดเป็นอาหาร
รู้สึกถึงลมปราณอันเย็นยะเยือกที่รุนแรง ในคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย แววตาของหลินหยุนวูบไหว และผลักประตูเข้าไปทันที
วินาทีต่อมา เงาดำของใครคนหนึ่ง ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา เป็นผู้อาวุโสชุดคลุมยาวดำคนหนึ่ง
อีกฝ่ายมองหลินหยุน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “หลินชางฉอง นายมาที่นี่ทำไม”
หลินหยุนไม่พูดไร้สาระ มองอีกฝ่ายแล้วถามทันที “เซี่ยหยู่เวยอยู่ไหน บอกให้เธอออกมา ฉันมีธุระกับเธอ”
เมื่อผู้อาวุโสได้ยิน ก็แสยะยิ้มเย็นชา พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “อย่างนาย มีสิทธิ์เจอคุณหนูของเราด้วยเหรอ อย่าฝันไปเลย! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่นายจะมา!”
“คุณหนูของตระกูลเราไม่มีทางพบนายหรอก!”
“ถ้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...