จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 144

บทที่ 143 จางเหมิงหาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว

นับตั้งแต่สมัยโบราณนานมา แน่นอนว่าย่อมมีเรื่องราวประเภท โฉมงามสะคราญตา พาให้ใจบุรุษใฝ่ปอง เกิดขึ้นได้เป็นปกติ

และเมื่อมีคนมาจีบมาเกี้ยวพาคุณ คุณไม่สนใจก็แค่ทำเฉย ๆ ไปซะก็ได้ ทำไมต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือตบตีคนเขาด้วยล่ะ!

แต่ในฐานะผู้ชายที่มาด้วยกันอย่างพวกฉินโส่ว ถึงแม้จะเข้าใจดีว่าจางเหมิงทำตัวไม่มีเหตุผล แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันยืนอยู่ข้างเดียวกันกับเจ้าหล่อน

ทางฝั่งชายหนุ่มคนนั้นมีกันแค่สองคน ยกมือขึ้นชี้หน้าจางเหมิงด้วยสีหน้าดำคล้ำทะมึน ไม่พูดอะไรสักคำ แล้วหันหลังเดินออกไปทันที

จางเหมิงยังรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบอย่างใหญ่หลวงอยู่ไม่หาย ด่ากราดอย่างโกรธเคืองว่า "ให้ตายเถอะ! จะหมาจะแมวที่ไหน ก็มาจีบคุณหนูอย่างชั้นได้ทั้งนั้นแล้วเหรอเนี่ย!"

พวกจางซือจู่ที่ได้เห็นฉากนี้เข้า ก็รู้สึกขุ่นเคืองใจไม่ต่างกัน

อาศัยว่าตัวเองสวยกว่าคนอื่นหน่อย ก็ทำตัวคนหยาบคายไร้มารยาท ฉีกหน้าคนอื่นให้อับอายตามอำเภอใจ ผู้หญิงพรรค์นี้มีชีวิตอยู่รอดมาได้ยังไงจนถึงตอนนี้นะ?

"ฉินโส่ว พวกเราไปก่อนนะ!" พวกจางซือจู่พูดขึ้น

พวกเขารู้ว่า ฉินโส่วคงอยากสวีทหวานแหววกับโหลวจิ้งโยวต่อแน่ ๆ จึงไม่อยู่เป็นก้างขวางคอดีกว่า

"ระหว่างทางกลับก็ระวังๆกันหน่อยล่ะ" ฉินโส่วก็ไม่ได้มีท่าทีว่าอยากรั้งอยู่ต่อ เขานับว่ามีนิสัยย่ำแย่ขนาดนี้แล้ว ยังทนดูพฤติกรรมของจางเหมิงต่อไม่ได้ กับพวกจางซือจู่ด้วยแล้ว ก็คงยิ่งทนดูไม่ได้ไปกันใหญ่

"เสี่ยวโยว เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ที่นึง" จู่ ๆ ฉินโส่วก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

โหลวจิ้งโยวรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าฉินโส่วจะมาไม้ไหนอีก  แต่เพราะเธอเองก็กำลังอยากปลีกตัวจากจอมก่อเรื่องอย่างจางเหมิงอยู่พอดี

"จางเหมิง หลิงหยิง ฉันไปก่อนนะจ๊ะ!"

สาว ๆ หลายคนพากันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พูดเย้า ๆ ว่า "ไปเถอะๆ ไปกลิ้งเกลือกบนผ้าปูที่นอนให้พอเถอะย่ะ!"

สีหน้าของจางเหมิงยังคงเย่อหยิ่งไม่เปลี่ยน กระทั่งกับโหลวจิ้งโยวก็ยังโดนเมินใส่

ฉินโส่วดึงโหลวจิ้งโยวออกจากโรงแรมแล้ว ถึงค่อยบอกความจริงกับเธอ

ที่เมื่อกี้เขาทำแบบนั้น เพราะเขาแค่อยากให้โหลวจิ้งโยวปลีกตัวออกห่างจากจางเหมิงโดยเร็ว ด้วยนิสัยที่ไม่เห็นหัวใครในสายตาแบบนั้นของเจ้าหล่อน ไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่

เขาไม่อยากให้แฟนของเขา ต้องถูกจางเหมิงลากไปมีเอี่ยวกับเรื่องร้ายๆไปด้วย

โหลวจิ้งโยวเอง ก็มีความตั้งใจแบบนั้นแต่แรกเอยู่แล้ว แน่นอนว่าเธอย่อมไม่ตำหนิอะไรฉินโส่ว ทั้งสองเพียงจูงมือกัน แล้วเดินเล่นไปตามริมถนนอย่างเป็นสุข

สามวันต่อมา หลังเลิกเรียนคาบเช้า ฉินโส่วกลับไปถึงหอพัก ก็เริ่มคุยโทรศัพท์กับโหลวจิ้งโยว

แต่เนื้อหาของบทสนทนาระหว่างทั้งคู่ ไม่ได้อยู่ในหัวข้อที่หวานจ๋อยชวนเลี่ยนอะไรพวกนั้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจางเหมิง

หลินหยุนนอนอยู่บนเตียง เดาได้เรียบร้อยแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ดูเหมือนว่า ผลกรรมของจางเหมิงจะตามมาถึงที่แล้ว

หลังจากวางสายแล้ว ฉินโส่วก็พูดกับทุกคนว่า "สหายทั้งหลาย ยังจำผู้ชายคนที่ทะเลาะกับจางเหมิงเมื่อคืนวันก่อนได้มั้ย?"

จางซือจู่ตอบว่า "จำได้ดิ มีอะไรเหรอ?"

"ผู้ชายคนนั้นเป็นคุณชายใหญ่ของบริษัทชิงเหมิงกรุ๊ป อู๋ก่วงหัว!" ฉินโส่วทำสีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

ความจริงเป็นเพราะสถานะของอู๋ก่วงหัวคนนี้ เป็นอะไรที่ขั้นสุดมาก

"บริษัทชิงเหมิงกรุ๊ป! โอ้วมายก๊อด! นั่นเป็นกลุ่มบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีมูลค่านับหลายพันล้านเลยนะ! คราวนี้ยัยผู้หญิงไร้เหตุผลจางเหมิงนั่นซวยของแท้แล้วสิ!" จางซือจู่พูดด้วยสีหน้าตกตะลึง

หยางเทียนโย่วประสานนิ้วพนมมือเข้าหากัน แล้วเริ่มสวดพึมพำกับตัวเอง

"ไอ้สิบแปดมงกุฎ แกทำอะไรของแก?" ฉินโส่วขมวดคิ้วถาม

หยางเทียนโย่วพูดอย่างเคร่งขรึมจริงจัง "ฉันกำลังส่งผ่านพลังวิเศษไปช่วยจางเหมิงอยู่ "

"พลังวิเศษพ่อง…สิ !" ฉินโส่วถึงกับหมดคำพูด

"สหายทั้งหลาย ขอเข้าเรื่องเลยนะ! แม้ว่ายัยจางเหมิงนั่นจะหยาบคายไร้เหตุผล แต่ยังไงหล่อนก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเรา แถมยังเป็นเพื่อนร่วมห้องของเสี่ยวโยว อีกทั้งเรื่องมันดันมาเกิดในตอนที่กลุ่มนัดบอดของพวกเรา นัดเจ้าหล่อนออกมาด้วย"

“เจตนาของเสี่ยวโยวก็คือ อยากจะขอระดมพลังทุกคนที่อยู่รอบๆ ดูหน่อยว่าพอจะช่วยจางเหมิงให้ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปได้หรือเปล่าน่ะ”

"หลังเลิกเรียนคาบบ่าย จางเหมิงจะเลี้ยงข้าว พวกเราก็ไปดูหน่อยละกัน ถ้าพอจะมีอะไรที่พวกเราช่วยได้ พวกเราก็พยายามช่วยให้สุดความสามารถก็พอ"

ในเมื่อฉินโส่วพูดมาซะขนาดนี้แล้ว เป็นธรรมดาที่พวกจางซือจู่ย่อมไม่พูดอะไรมากมายอีก

หลินหยุนเองก็เกิดสงสัยขึ้นมาบ้างนิดหน่อยเช่นกัน ในชีวิตก่อนหน้า เขาได้ยินมาแค่ว่าจางเหมิงมีเรื่อง สุดท้ายเหมือนว่าจะมีภาพไม่ดีไม่งามหลุดออกมา แต่เขาก็ไม่รู้แน่ชัดว่า จางเหมิงไปยั่วโมโหใครเข้าเหมือนกัน

มาถึงตอนนี้ก็พอจะเดาได้แล้ว