จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1440

ตอนที่บรรพบุรุษโลหิตปรากฏตัว หลินหยุนเห็นแล้ว

กลางอากาศ หลินหยุนมองบรรพบุรุษโลหิต ที่มองมายังภูเขาใหญ่อย่างระแวดระวัง หรี่ตาทั้งสองข้างลงเบาๆ

ในที่สุดก็มาแล้ว

คิดไม่ถึงว่าวิธีของเจียซิน จะได้ผลขนาดนี้

หลินหยุนคิดไม่ถึงจริงๆ แม้อีกฝ่ายค่อนข้างระมัดระวัง แต่มาง่ายขนาดนี้ ดูง่ายเกินไปมาก

ขณะนั้นหลินหยุนไม่รีรอ ขว้างธงค่ายกลออกมา กลายเป็นค่ายกลที่มองไม่เห็น

ค่ายกักขัง

ค่ายกลปรากฏออกมา เรียกได้ว่าตอนหลินหยุนเขวี้ยงธงค่ายกลออกมา เคลื่อนไหวพลังทิพย์ บรรพบุรุษโลหิตก็พบความผิดปกติแล้ว

ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นมาในใจเขา เงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว พลังค่ายกลสำเร็จแล้ว

บรรพบุรุษโลหิตตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี แต่เขาไม่ได้หันหลังหนี รีบขยับตัว มุ่งหน้าเข้าไปยังภูเขาใหญ่นับแสน

แม้มาถึงขั้นนี้ ถึงจะเห็นหลินหยุน แต่เขาไม่คิดว่าที่นี่เป็นกับดักที่หลินหยุนวางไว้ วางแผนเพื่อล่อเขามาที่นี่

ความคิดในใจของเขาคือ ถึงไม่รู้ว่าทำไมหลินชางฉองถึงปรากฏตัวที่นี่ แต่ไม่เป็นไร แค่เขาไปถึงส่วนลึกของภูเขาใหญ่นับแสน และหาเจ้านายของตัวเองเจอ ทุกอย่างจะไม่มีปัญหา

ตลก!

คนกระจอกๆ อย่างหลินชางฉอง กับตัวเองในตอนนี้ ต่างกันราวฟ้ากับเหว

เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้านายเขา แต่เจ้านายกระดิกนิ้ว หลินชางฉองก็จะกลายเป็นผุยผงทันที โดนขยี้จนตาย

ดังนั้นเขาจึงไปยังส่วนลึกของภูเขาใหญ่นับแสนอย่างบ้าคลั่ง หลินหยุนเห็นดังนั้นก็อึ้งไป คิดไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่จะดื้อดึงขนาดนี้

รีบเคลื่อนไหวผลการฝึกตน พลังค่ายกลถูกปลดปล่อยออกมา ล้อมบรรพบุรุษโลหิตเอาไว้ตรงกลาง

บรรพบุรุษโลหิตเห็นดังนั้น จึงทำได้เพียงหยุดลง

เขาหันมามองหลินหยุนทันที พูดด้วยสีหน้าโมโห “หลินชางฉอง นายไม่รู้เป็นตาย ฉันมีเรื่องสำคัญ ถ้านายมาทำให้เสียเวลา นายต้องตายแน่นอน!”

เมื่อมาถึงตรงนี้ อันที่จริงเขาไม่กลัวการต่อสู้กับหลินหยุนแล้ว

เพราะถ้าทั้งสองคนต่อสู้กัน ต้องเกิดความเคลื่อนไหวใหญ่อย่างแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนี้ เมื่อเจ้านายเขาสัมผัสได้ เจ้านายต้องออกมาอย่างแน่นอน

หลินหยุนมองบรรพบุรุษโลหิต พูดอย่างเฉยเมยว่า “ทาสโลหิต กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าฉัน ฉันว่าคนไม่รู้เป็นตายคือนายมากกว่านะ!”

หลินหยุนพูดออกมา บรรพบุรุษโลหิตเบิกตาโต แววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ตกใจเป็นอย่างมาก

ทาสโลหิต......

เขาไม่ได้ยินคำนี้มาเนิ่นนานมากแล้ว

เขาคือบรรพบุรุษโลหิต!

ถ้าไม่ใช่เพราะสัมผัสได้ถึงลมปราณสายเลือดของเจ้านาย เขาเกือบจะลืมตัวตนของเขาไปแล้ว และแทบจะลืมคำว่าทาสโลหิตไปแล้วเหมือนกัน

นี่คือชื่อที่แท้จริงของเขา

บรรพบุรุษโลหิตกลืนน้ำลาย มองหลินหยุนแล้วพูดอย่างตกใจ “นาย......นายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้ชื่อฉัน ทำไมถึงรู้ตัวตนฉันได้”

เขาอดตกใจไม่ได้

ตั้งแต่โบราณกาลจนถึงตอนนี้ ผ่านไปเนิ่นนานมากแล้ว อีกอย่างการสืบทอดได้สูญหายไปแล้ว

คนเก่าแก่อย่างเขา ทั้งดาวไกอา มีไม่เยอะแน่นอน

แต่หลินชางฉองที่อยู่ตรงหน้า เป็นคนในยุคปัจจุบัน เป็นผู้บำเพ็ญเซียนในปัจจุบัน ถึงแม้จะได้รับการถ่ายทอดอะไรบางอย่างมา ทำให้คนไม่รู้อะไรอย่างเขา มีผลการฝึกตนที่แข็งแกร่งเช่นนี้

แต่ชื่อและที่มาของเขา ถึงเป็นเทพเจ้าประจำทั้งสิบสองคนอื่น ก็ไม่มีทางรู้

หลินชางฉองรู้ได้ยังไง