จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1445

สำหรับสาวกเหล่านี้ หลินหยุนก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรมาก ที่เชิงเขาทะเลสาบเยว่หยา ผู้คนนับหมื่นมารวมตัวกัน

คนเยอะมากเกินไป อาหารการกินเลยมีปัญหา

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ศพโลหิตด้านนอกจำนวนมากเริ่มตายไปติดๆ กัน

อย่างแรกศพโลหิตระดับสูงเหล่านั้นหายไปในทันที

จากนั้นการตายของคนระดับต่ำเหล่านั้นก็มาถึง

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ทุกคนเริ่มเดือด

เมื่อหลินหยุนเพิ่งเก็บตัวฝึกฝน บรรพบุรุษโลหิตก็กลับอย่างอ่อนแรง

เมื่อเขามาถึงทะเลสาบเยว่หยา ก็ตกใจที่เห็นคนนับหมื่นที่ใต้ตีนเขา

ยังไม่แน่ใจว่าทำไมผู้คนจำนวนมากถึงมารวมตัวกันที่นี่

เขาก็ไม่อยากไปสนใจอะไรมาก

เพื่อที่จัดการศพโลหิตที่อยู่ข้างนอกภายในสามวัน เขาก็เสียแรงชดใช้ไปตั้งเยอะ

ทันทีที่เขามาถึงทะเลสาบเยว่หยา หลินหยุนก็ลืมตาขึ้น

ร่างนั้นเปล่งประกายและปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

เมื่อเห็นหลินหยุนปรากฏตัว บรรพบุรุษโลหิตก็โค้งคำนับให้หลินหยุนอย่างอ่อนแรงและพูดว่า "ฉันได้ตัดการเชื่อมต่อสายเลือดกับทาสโลหิตทั้งหมดแล้ว"

"ทาสโลหิตที่อยู่ข้างนอกเริ่มหายตัวไปเป็นจำนวนมาก"

“แต่จะใช้เวลาสักครู่กว่าจะหายหมดไป แต่นี่อยู่นอกเหนือการควบคุมของฉันแล้ว” 

“พวกมันจะค่อยๆ หายไปและตายไป”

“ฉันทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว หลินชางฉอง นายเป็นคนรักษาคำพูด ปล่อยฉันไปเลยได้ไหม?” 

หลินหยุนพยักหน้า เขารู้ดีถึงการเปลี่ยนแปลงภายนอกจากปากของคนที่อยู่เชิงเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะการตายของศพโลหิตจำนวนมาก คนกลุ่มที่สองและสามคงไม่มาที่นี่

หลินหยุนพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้

ทันทีที่เขาโบกแขน และชี้ไปทางบรรพบุรุษโลหิต และรังสีของแสงก็ถูกดึงออกไป ตกลงมาในมือของเขา

“ตราบนตัวนายถูกกำจัดแล้ว”

“ฉันรู้ว่านายณมีความคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ฉันบอกแล้ว ฉันจะพานายออกไปจากโลกไกอา เวลานี้น่าจะมาเร็วๆนี้ เตรียมตัวให้พร้อม!

หลังจากพูดจบ หลินหยุนก็หันกลับมาและหายตัวไปในพริบตา

เมื่อเห็นว่าหลินหยุนหายตัวไป บรรพบุรุษโลหิตก็โกรธมาก

แต่ไม่กล้าพูดอะไร

ถ้าความแข็งแกร่งของเขาเพียงพอ เขาต้องฆ่าหลินหยุนแน่นอน

น่าเสียดายที่เขาทำไม่ได้

ตอนนี้ร่างก็ของสว่างไสว ออกจากทะเลสาบเยว่หยา

ออกไปพร้อมกัน?

ทำได้แค่ฝันแหละ!

เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะออกจากโลกนี้

จากการบำเพ็ญในปัจจุบันของเขา ถ้าเขาไปที่โลกแห่งการบำเพ็ญเซียนจริงๆ ไม่ต้องคิดถึงมันหรอก สู้คนธรรมดาไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่แน่ไม่กี่นาทีก็ถูกผู้แข็งแกร่งสังหารแล้วอยู่ต่อไป เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเอง ครอบครองทรัพยากรของโลก ตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ ส่วนมากจะเลือกวิธีนี้

อย่างไรก็ตาม ไม่ฆ่าตัวตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว

ตราบใดที่เขาซ่อนตัวคนเดียว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบเขา

เพราะเหตุนี้ บรรพบุรุษโลหิตยังคงมั่นใจมาก

หลังจากที่บรรพบุรุษโลหิตจากไป หลินหยุนก็กลับไปที่ห้องลับและได้รับโทรศัพท์จากท่านหงอีกครั้ง

ท่านหงบอกหลินหยุนเกี่ยวกับการเสียชีวิตและการหายตัวไปของศพโลหิต

และถามหลินหยุนว่าเกิดอะไรขึ้น

หลินหยุนไม่ได้อธิบายอะไรมาก

พอวางสายไป หลินหยุนไปที่ภูเขาด้านหลังและมองไปที่เซี่ยหยู่เวยจากระยะไกล

ในขณะนี้เซี่ยหยู่เวยอ่อนแออยู่แล้ว แต่เธอก็ยังไม่ระงับความโกรธของเธอ

หลังจากดูอยู่พักหนึ่ง หลินหยุนก็ส่ายหัว

ความดื้อรั้นของผู้หญิงคนนี้อยู่เหนือจินตนาการของเขา

ในตอนนี้ เจียซินพูดว่า “คุณยังปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปไม่ได้เหรอ ไม่อย่างนั้น คุณก็ใช้วิชาสอดวิญญาณโดยตรง คุณจะสามารถค้นหาที่อยู่ของครอบครัวคุณได้อย่างแน่นอน!” 

เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของน้าเฟินและสามีของเธอ

ทั้งสองไม่ได้อยู่ที่นี่

เมื่อหลินหยุนไปบ้านเก่าของตระกูลเชี่ย ครั้งสุดท้ายป้าเฟินก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น

หลินหยุนลืมตาขึ้น บางทีเซี่ยหยู่เวยได้ส่งไปยังที่ปลอดภัยแล้ว

หาน้าเฟินไม่เจอ หลินหยุนรู้สึกเสียใจเล็กน้อยและกลับไปที่ทะเลเยว่หยา

เมื่อมองไปที่เซี่ยหยู่เวย ที่ยังคงอยู่ในชั้นลมกาง หลินหยุนก็เดินไป

เมื่อเห็นหลินหยุน เข้ามาใกล้เซี่ยหยู่เวย ก็จ้องด้วยความโกรธ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เมื่อมองไปที่ เซี่ยหยู่เวย หลินหยุนก็พูดว่า "เซี่ยหยู่เวย ฉันต้องการถามคำถามเธอ"

เซี่ยหยู่เวยถอนหายใจอย่างเย็นชา ขมวดคิ้วใส่หลินหยุนอย่างโกรธจัด และพูดอย่างโกรธเคือง “ตอนนี้ฉันแค่อยากจะฆ่านาย ฉันไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับนาย!” 

หลินหยุนพูด "ฉันอยากถามคุณ ว่าในใจของคุณ คือพ่อแม่ของคุณ ตัวคุณเอง หรือว่าฆ่าฉัน ให้ฉันไม่มีความสุข อันไหนมันสำคัญกว่ากัน?"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน เซี่ยหยู่เวยก็อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ร่างกายของหลินหยุน

คำพูดของหลินหยุน เข้ามาในหัวใจของเธอโดยตรง

เมื่อเห็นสีหน้าของเซี่ยหยู่เวย หลินหยุนพูดต่อ “ตราบใดที่เธอณไม่บอกฉันว่าครอบครัวของฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะขังเธอที่นี่ต่อไป”

“สำหรับเธอ เธอจะทนความเจ็บปวดของลมกางทุกวัน”

“การบำเพ็ญของเธอจะไม่พัฒนาขึ้นเลย”

“เธอก็จะไม่เห็นพ่อแม่ของเธออีกเลย”

“เธอจะไม่มีโอกาสฆ่าฉันอีก!” 

“ในทางกลับกัน เธอคืนครอบครัวของฉันมา แล้วฉันจะปล่อยให้เธอออกไปอย่างปลอดภัย!” 

“และจะไม่ผนึกการบำเพ็ญของเธออีกต่อไป!”

“เธอก็ยังได้เจอพ่อแม่ของเธอ ในอนาคต เธอก็จะมีโอกาสฝึกฝนต่อไป เมื่อเธอแน่ใจว่าการฝึกฝนของเธอเพียงพอ ก็มาฆ่าฉันได้เลย!” 

“การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางเสียเปรียบอย่างแน่นอน”

“หรือว่าไม่ได้คิดเรื่องนั้นจริงๆ เหรอ?” 

“ไม่เป็นไรหรอกที่จะไม่ได้คิดเกี่ยวกับตัวเอง แต่จะไม่คิดถึงพ่อแม่ของเธอเลยเหรอ?”