จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1447

แม้ว่าเซี่ยหยู่เวยจะพูดจาเย็นชาเช่นเดิม ราวกับว่าไม่ใจอ่อนหรือไม่มีทางเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ว่าเมื่อเทียบกับแต่ก่อน ถือว่าเปลี่ยนไปอย่างมากแล้ว

เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ หลินหยุนก็พูดเบาๆว่า "ฉันเชื่อว่าเธอได้พิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"

“ถึงเธอจะดื้อรั้น แต่ก็ยังเป็นคนฉลาด!” 

“แค่เธอรับปากว่าจะปล่อยครอบครัวของฉัน ฉันก็จะปล่อยเธอไปทันที และปลดปล่อยผนึกที่ปิดกั้นการบำเพ็ญของเธอเอาไว้”

เซี่ยหยู่เวยหัวเราะเยาะเย้ยและพูดว่า "ฉันเชื่อนายไม่ได้หรอก!"

หัวใจของหลินหยุนเคลื่อนไหวทันที และในที่สุดสิ่งที่เขารอคอยก็มา

แต่ใบหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมาก พูดต่อว่า "สิ่งที่ฉันพูดไปแล้ว อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยผิดสัญญา"

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เซี่ยหยู่เวยก็พูดว่า “ได้ งั้นถ้าฉันตกลง แต่ว่าฉันมีข้อแม้ นายปล่อยฉันไป ฉันปล่อยครอบครัวของนาย แต่นายไม่มีสิทธิ์มาตามฉัน!” 

เซี่ยหยู่เวยคิดว่าหลินหยุนจะไม่มีวันตกลงสิ่งที่เธอพูด แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าทันทีที่เธอพูดเสร็จ หลินหยุนก็พูดทันที "ได้! ฉันรับปากข้อเสนอนี้” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ยกมือและปลดโซ่ที่ผูกกับเซี่ยหยู่เวยออก

และพามันออกมาจากจุดกลางของค่ายกล

ไม่มีลมกางพัดมา เซี่ยหยู่เวยรู้สึกสบายขึ้นมากและนั่งลงบนพื้นทันที

หลินหยุนสะบัดนิ้ว ตราประทับบนร่างของเซี่ยหยู่เวยหายไปอย่างสมบูรณ์

ทันใดนั้น ลมหายใจของเซี่ยหยู่เวยก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

เธอฟื้นฟูกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ความรู้สึกไม่สบายต่างๆ ที่เกิดจากชั้นลมกางบนร่างกายของเธอก็หายไปในชั่วพริบตาภายใต้การฟื้นฟูของเธอ และเธอก็ลุกขึ้นยืน

เมื่อมองไปที่หลินหยุนที่อยู่ข้างหน้า เซี่ยหยู่เวยขยับมือและเท้าของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่กระชับ "ทำไม นายไม่กลัวฉันผิดสัญญาเหรอ?"

หลินหยุนมั่นใจมาก และพูดว่า “ไม่หรอก แม้ว่าเธอจะเกลียดฉัน แต่ฉันก็รู้นิสัยของเธอ และเธอก็ไม่ใช่คนประเภทที่ผิดสัญญาอย่างแน่นอน! ฉันยังคงเชื่อสิ่งนั้น”

“โอเค งั้นเธอก็ไปได้แล้ว!” 

“ในอนาคตครั้งหน้า ฉันยินดีต้อนรับเธอมาฆ่าฉันได้ตลอดเวลา ขอแค่เธอณทำได้ก็พอ!” 

“แต่ หากมันตกมาอยู่ในมือฉันอีก เธอต้องพิจารณาให้ดี ว่าจะมีชีวิตรอดอีกไหม!” 

เซี่ยหยู่เวยหัวเราะเยาะเย้ย ทันใดนั้นก็ก้าวขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นแสงสีดำ และจากไปทันที

เมื่อมองไปที่ร่างของเซี่ยหยู่เวยที่จากไป หลินหยุนก็ถอนหายใจยาว

ในเวลานี้ เสียงของเจียซินดังขึ้นในใจอีกครั้ง “ฉันเพิ่งรู้ว่า ปากของคุณดูไม่น่าไว้วางใจเลย!” 

“ในเมื่อนายเชื่อเธอมากขนาดนั้น ทำไมคุณถึงอยากให้ฉันทำเครื่องหมายที่ตัวเธอล่ะ”

“พูดออกอย่างใจกว้างเชียวนะ!” 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ก็มันทำอะไรไม่ได้ อีกอย่างมันเป็นเรื่องของครอบครัวฉัน ฉันเสี่ยงไม่ได้ ไม่ได้เลยจริงๆ!"

“ตอนนี้การบำเพ็ญเธอยังไม่มั่นคง ถ้าให้ฉันทำเครื่องหมายไว้ คงปิดบังเธอไม่ได้หรอก!” 

เจียซินทำเสียง "ชิ" และหลังจากนั้นสักพักก็พูดกับหลินหยุน"เธอไปทางบ้านเก่าของตระกูลเซี่ยที่เราเคยไปกัน"

"ไม่ใช่หรอกมั้ง?" 

“เป็นไปได้ไหมว่าบ้านหลังเก่าของตระกูลเซี่ยมีสิ่งลึกลับบางอย่าง?” 

“ไม่น่ามีหรอก ตอนที่เราไปครั้งล่าสุด คุณกับฉันก็ดูทั่วไปแล้ว” 

"ฉันยังใช้พลังแห่งวิญญาณสำรวจตั้งหลายครั้ง"

“แม้ว่าจะมีเรื่องลึกลับ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีการสำรวจของคุณและฉัน!”