จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1457

หลังจากเดินไปสำนักต่างๆรอบหนึ่งแล้ว หลินหยุนพาสองเยว่ไปถึงรอยแยกที่เป็นทางออกสู่โลกภายนอกทันที

หลินหยุนสะบัดมือ รอยแยกนั้นก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น สองเยว่หายใจเร็วด้วยความตกใจ

เธอสามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่มาจากโลกภายนอก แต่เธอกลับสัมผัสพลังชี่ทิพย์ได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อเทียบกับโลกคุนชาง มันต่างกันเยอะมากๆ

หลินหยุนพูดเบาๆออกมา "ตอนนี้โลกภายนอกมีพลังชี่ทิพย์น้อยมากๆ เป็นโลกที่ใกล้จะดับสูญแล้ว แต่คงจะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในไม่ช้า เดี๋ยวฉันจะสร้างค่ายกลอันใหม่ตรงนี้"

ขณะพูด หลินหยุนก็สนทนากับเจียซินที่อยู่ในสมองทันที "เวลาก็ผ่านมาพอสมควรแล้ว น่าจะให้เขาเข้ามาได้แล้ว"

เจียซินเผยรอยยิ้มประหลาดออกมา จากนั้นก็มีพลังที่มองไม่เห็นปะทุออกมาจากรอยแยกนั้นทันที

ผ่านไปไม่นาน ร่างกายของบรรพบุรุษโลหิตก็ทะลุรอยแยกเข้ามาทันที

เมื่อมองเห็นบรรพบุรุษโลหิต ทำให้สองเยว่ตกตะลึงมากๆ

เธอรีบปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาและกำลังจะลงมือต่อสู้ แต่เธอกลับถูกหลินหยุนขัดขวางเอาไว้

บรรพบุรุษโลหิตในเวลานี้โกรธมากๆ เขาพยายามดิ้นรนและด่าด้วยความโกรธ แต่เขากลับถูกพลังบางอย่างควบคุมเอาไว้

นี่ไม่ใช่พลังของหลินหยุน แต่เป็นพลังของเจียซิน

นี่เป็นวิชาดูดวิญญาณอย่างหนึ่ง และเป็นวิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของเผ่าสาปฟ้าที่ร้ายกาจมากๆ

ตอนนั้นบรรพบุรุษโลหิตออกจากทะเลสาบเยว่หยา เจียซินก็ได้ใช้วิชานี้บนร่างกายของเขาแล้ว

บรรพบุรุษโลหิตนึกว่าถ้าตัวเองออกมาแล้ว และไปซ่อนตัวในสถานที่ลึกลับ เขาก็จะปลอดภัยทันที เพราะเขาคิดว่าหลินหยุนหาตัวเขาไม่เจออยู่แล้ว เพราะดาวไกอาใหญ่ขนาดนี้ หาคนๆหนึ่งให้เจอมันยากมากๆ

ถึงแม้หลินหยุนจะแข็งแกร่งมากๆ ก็คงหาเขาไม่เจออยู่แล้ว

แต่เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ อันที่จริงหลินหยุนได้ให้เจียซินใช้วิชานี้กับเขามาตั้งนานแล้ว

เมื่อใช้วิชาดูดวิญญาณออกมา มันไม่จำเป็นต้องรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนเลย เพราะอีกฝ่ายจะปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทันที

"หลินชางฉอง! นายไม่รักษาสัญญาเลย นายเป็นพวกต่ำทราม!"

"ฉันขอสาบานว่าฉันจะต้องสังหารนายให้ได้!"

"หลินชางฉอง ปล่อยฉันออกไปเดียวนี้!"

"มิฉะนั้นฉันจะขอสู้ตายกับนาย!"

เมื่อหลินหยุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็หัวเราะออกมาและพูด "อย่าโวยวายเลย เมื่อก่อนฉันก็เคยพูดไว้แล้ว ตอนที่ฉันออกจากดาวไกอา ฉันจะพาคุณไปด้วย เพียงแต่นายไม่อยากออกจากดาวไกอามากกว่า!"

บรรพบุรุษโลหิตรู้สึกโกรธมากๆ เขาตะโกนเสียงดังทันทีและพูด "หลินชางฉอง นายเป็นคนไร้ยางอาย! นายเป็นคนสารเลวต่ำทราม!"

หลินหยุนไม่ได้สนใจบรรพบุรุษโลหิต เขาสะบัดมือทันที จากนั้นก็มีธงค่ายกลบินออกไป ทำให้รอยแยกค่อยๆประสานเข้าหากัน

หลินหยุนหันหน้ากลับไปมองสองเยว่และพูด "เอาเลือดสารจิงของคุณหนึ่งหยดให้ฉัน"

สองเยว่รีบพยักหน้า เธอใช้นิ้วจิ้มไปที่หว่างคิ้ว จากนั้นก็มีเลือดสารจิงหยดหนึ่งบินออกมาทันที

หลินหยุนใช้เลือดสารจิงนี้ร่วมเป็นหนึ่งกับค่ายกลทันที

รอยแยกก็ประสานเข้าหากันทันที

หลินหยุนถอนหายใจยาวๆออกมาและพูด "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เส้นทางนี้มีเพียงแค่คุณ และคนที่คุณพามาด้วยเท่านั้นที่จะผ่านไปได้ คนอื่นๆถึงแม้จะใช้กำลังในการโจมตีทำลายค่ายกลอันนี้ ถ้าพวกเขาฝึกฝนไม่ถึงแดนจิตปฐมก็ไม่สามารถทำลายค่ายกลอันนี้ได้!"

"ดังนั้นเธอต้องรีบฝึกฝนให้ตัวเองเข้าสู้แดนจิตปฐมเร็วๆ!"

"ถึงแม้มู่หงจะพูดว่าเขาไม่เคยพูดเรื่องเหล่านี้ออกไป แต่ไม่มีใครรับประกันได้ว่าเขาพูดความจริง!"

สองเยว่พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังและพูด "เจ้าพระคุณโปรดวางใจ ฉันจะทำอย่างสุดความสามารถ!"

หลินหยุนพยักหน้าทันที เรื่องทั้งหมดฝากให้สองเยว่ช่วยดูแล อันที่จริงเขาก็วางใจมากๆ

ทั้งสองคนพาบรรพบุรุษโลหิตที่กำลังโกรธมากๆกลับไปที่สำนักหยุนเยว่ทันที

ตอนนี้ซิงเฟยได้มาถึงสำนักหยุนเยว่แล้ว ซิงเฟยในเวลานี้ ได้ฝึกฝนถึงแดนยาทองระดับสามแล้ว

แต่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพลังของเธอยังไม่ค่อยมั่นคง

เธอไม่พูดอะไรเลย หลินหยุนก็ไม่ได้ถามเธออีก ทั้งสามคนยืนอยู่ตรงกลางของค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติทันที

หลินหยุนปล่อยพลังใส่แท่นหินที่อยู่ตรงกลางทันที ในชั่วพริบตามีแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นมา และเชื่อมต่อกับแท่นเสาหินอีกห้าอันที่อยู่ข้างๆทันที

วินาทีต่อมา มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น ราวกับท้องฟ้าถล่มลงมา ทั้งสามคนหายตัวไปจากค่ายกลทันที

เมื่อทั้งสามคนหายตัวไปแล้ว แท่นเสาหินที่อยู่ตรงกลางก็เกิดรอยแตกขึ้นมาทันที

เมื่อพูดถึงหลินหยุนกับซิงเฟยและฉินหลัน พวกเขาทั้งสามคนถูกพลังบางอย่างล้อมรอบเอาไว้ ราวกับเวลาผ่านไปแค่ไม่กี่วินาที พลังที่ล้อมรอบก็หายไป จากนั้นพวกเขาสามคนก็กระแทกกับพื้นอย่างแรง

หลินหยุนตกใจมากๆ เขารีบปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา และจับตัวฉินหลันเอาไว้

เมื่อหลินหยุนมองไปที่ซิงเฟย ทำให้เขาพบว่าซิงเฟยได้หายตัวไปแล้ว สีหน้าของหลินหยุนแย่มากๆ

ส่วนฉินหลันที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินหยุน ตอนนี้เธอรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

เธอหายใจแรงๆและมองไปที่หลินหยุนแล้วพูด "เสี่ยวหยุน แม่นางซิงละ?"

หลินหยุนส่ายหัวทันที เขาหายใจเข้าลึกๆและพูด "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะเพราะค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติเกิดปัญหาขึ้น เธอ……ไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายมาในตำแหน่งเดียวกับพวกเรา"

สีหน้าของฉินหลันเคร่งขรึมทันทีและพูด "จะ……จะเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอหรือเปล่า?"

หลินหยุนส่ายหัวเบาๆและพูด "มันก็ไม่แน่ การเคลื่อนย้ายมิติแบบนี้ ทิศทางผิดพลาดเพียงแค่นิดเดียว ระยะทางที่ถูกเคลื่อนย้ายออกไปอาจจะไกลถึงพันกิโลเมตร"

"อย่างไรก็ตาม ในเมื่อพวกเราสองคนเคลื่อนย้ายมาถึงอย่างปลอดภัย เธอก็น่าจะปลอดภัยเหมือนกัน"

"เป็นไปได้สูงมากๆที่เธอจะถูกเคลื่อนย้ายไปอีกตำแหน่งหนึ่ง"

"บางทีเธออาจจะอยู่ห่างจากพวกเราไม่ไกลมากนัก!"

"วางใจเถอะ เธอเป็นคนที่ฉลาดและมีพลังที่แข็งแกร่งอยู่ คงไม่เกิดปัญหาอะไรกับเธออย่างแน่นอน!"

ถึงแม้หลินหยุนจะกังวลใจมากๆ แต่ในเวลานี้ เขาก็ยังพูดปลอบใจฉินหลันอยู่

ในเวลานี้ พวกเขาสองคนถึงเริ่มสังเกตบริเวณรอบๆของโลกใบใหม่