จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1458

ด้านล่างเป็นหุบเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ และเป็นต้นไม้น้อยใหญ่สุดลูกหูลูกตา

เพียงแต่ต้นไม้และพืชพรรณพวกนี้ ต่างมีความสูงพันเมตร

ต้นไม้และพืชพรรณเหล่านี้ โลกไกอาไม่มีเลย

เมื่อเหตุทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้า หลินหยุนไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะชาติที่แล้วเขาเคยเห็นมามากพอแล้ว ต้นไม้และพืชพรรณเหล่านี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตกตะลึงเลย แต่ฉินหลันรู้สึกตกตะลึงมากๆ

มีพืชพรรณจำนวนมากที่สูงพันเมตร และอากาศของที่นี่ก็สดชื่นมากๆ

มันไม่ใช่ความรู้สึกทางจิตวิทยา แต่อากาศมันสดชื่นมากๆจริงๆ

ฉินหลันพูด "เสี่ยวหยุน พวกเรามาถึงโลกใบใหม่แล้วเหรอ?"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "ใช่แล้ว แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโลกใบนี้เป็นยังไง แต่ดูจากพลังชี่ทิพย์อันมหาศาลพวกนี้ โลกใบนี้จะต้องเป็นโลกอันกว้างใหญ่ของนักบำเพ็ญเซียนอย่างแน่นอน"

ฉินหลันพูด "คนของโลกใบนี้ จะร้ายกาจเหมือนกับคุณหรือเปล่า?"

หลินหยุนส่ายหัวเบาๆและอธิบายทันที "มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นโลกใบไหน ต่างก็มีประชาชนธรรมดาทั่วไปจำนวนมากอาศัยอยู่ การฝึกฝนบำเพ็ญเซียน มีคนส่วนน้อยเท่านั้นที่ทำได้!"

"ไม่ใช่ทุกคนสามารถฝึกฝนบำเพ็ญเซียนได้"

"แต่โลกใบนี้ น่าจะมียอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่าดาวไกอาและโลกคุนชางอย่างแน่นอน"

"เรื่องเหล่านี้ ถ้าคุณพบเจอบ่อยๆ คุณก็จะเข้าใจเอง!"

ฉินหลันพูด "ตอนนี้พวกเราควรทำอะไรเหรอ? ฉันคิดว่าพวกเรารีบออกไปหาแม่นางซิงกันเถอะ!"

หลินหยุนพยักหน้า เขาพาฉินหลันบินขึ้นไปบนท้องฟ้า หลังจากตรวจดูแล้ว พวกเขาก็บินตรงไปทิศใต้ทันที

เพราะทิศทางนี้คือเส้นทางที่เร็วที่สุดในการออกจากหุบเขาแห่งนี้

ผ่านไปครึ่งวัน ทั้งสองคนก็ออกจากหุบเขาแล้ว

แต่ในเวลานี้ ด้านล่างมีเสียงคำรามที่สะเทือนฟ้าดินดังขึ้นทันที

จากนั้นก็มีพลังที่แข็งแกร่งมากๆพุ่งทะลุขึ้นไปบนท้องฟ้าและแพร่กระจายออกไปทันที

สายตาของหลินหยุนกระตุกทันที เขารีบเพิ่มความเร็วทันที

อันที่จริงเขาไม่ค่อยอยากสนใจเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในหุบเขาลึก เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งมากๆจากหลายๆที่

น่าจะเป็นสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งมากๆและอาศัยอยู่ในหุบเขาส่วนลึก

เนื่องจากเขาบินอยู่บนท้องฟ้าที่สูงมากๆ ดังนั้นสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งมากๆแค่ปล่อยพลังของตัวเองออกมาเพียงชั่วครู่ จากนั้นก็นิ่งสงบทันที

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้หลินหยุนกำลังจะออกจากหุบเขาแล้ว

หลังจากเกิดเสียงคำรามที่ดังมาจากด้านล่างแล้ว ก็มีร่างใหญ่ยักษ์อันหนึ่งพุ่งขึ้นมาทันที

สายตาของหลินหยุนกระตุกทันที จากนั้นก็ต่อยหมัดออกไปทันที

"ตูม——"

นี่เป็นลิงไฟสีแดงตัวหนึ่ง ร่างกายของมันสูงประมาณสามเมตรและใหญ่เหมือนกับภูเขาเล็กๆ

เมื่อมองเห็นหลินหยุนต่อยหมัดออกมา ลิงไฟก็สะบัดแขนทันที

ลิงไฟใช้แค่พลังจากกล้ามเนื้อเท่านั้น แต่มันกลับทำลายพลังจากหมัดของหลินหยุนทันที

เมื่อหลินหยุนเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาสัมผัสได้ทันที พลังของลิงไฟตัวนี้ใกล้จะถึงแดนจิตปฐมแล้ว

หลินหยุนเปล่งเสียงไม่พอใจออกมา สายตาของเขามีแต่รังสีฆ่าฟัน

ในมือของหลินหยุนมีแสงสว่างขึ้นมา กระบี่เฮ่าเทียนก็ปรากฏบนมือของหลินหยุนทันที

หลินหยุนปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาและโจมตีทันที

กระบี่นี้ทรงพลังมากๆ ปราณกระบี่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า

มีรังสีกระบี่ปรากฏขึ้น และส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้า

ลิงไฟก็สัมผัสได้ทันทีถึงพลังอันน่ากลัวจากกระบี่ของหลินหยุน

ตอนนี้ลิงไฟคำรามขึ้นมาอีกครั้ง

ลิงไฟเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และต้องการหลบการโจมตีด้วยกระบี่ของหลินหยุน

อย่างไรก็ตาม เมื่อโดนพลังของกระบี่ล็อกตัวไว้แล้ว ทำให้ลิงไฟหลบไม่พ้น

ในเวลานี้ ลิงไฟอ้าปากทันที จู่ๆมันก็พ่นมังกรไฟออกมา และโจมตีใส่กระบี่อันน่ากลัวของหลินหยุนทันที

ตอนนี้เขารู้สึกโล่งใจมากๆ ทั้งสองคนเดินเข้าไปในเมืองเล็กๆทันที พวกเขาสองคนดึงดูดสายตาของคนอื่นๆทันที

ตอนนี้ถึงแม้พวกเขาสองคนจะใส่ชุดยาวอยู่ แต่การแต่งกายของพวกเขาสองคนนั้นแตกต่างจากคนในหมู่บ้าน

บนไหล่ของคนในหมู่บ้าน จะมีผ้าคลุมไหล่หนังสัตว์อยู่ เมื่อมองดูแล้วก็รู้สึกแปลกมากๆ

อย่างน้อยการแต่งตัวของคนเหล่านี้ ไม่ค่อยสอดคล้องกับรสนิยมของพวกเขาสองคนเลย

ด้านภาษาและการสื่อสาร เห็นได้อย่างชัดเจนว่าต่างกันจริงๆ

อย่างไรก็ตาม หลังจากหลินหยุนได้ยินไปสักพัก เขาก็เข้าใจภาษาเหล่านี้ทันที

ทั้งสองคนเดินเล่นไปทั่วหมู่บ้านหนึ่งรอบ ในหมู่บ้านแห่งนี้ก็ไม่ได้มีลักษณะอะไรพิเศษเลย

และไม่มียอดฝีมือแข็งแกร่งมากๆอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ด้วย

ทั้งสองคนหาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งและเข้าพัก

หลินหยุนใช้ภาษาที่ไม่ดีนักที่พึ่งเรียนรู้มาเมื่อสักครู่สนทนากับอีกฝ่าย ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องยากและได้รับความสนใจจากเจ้าของโรงเตี๊ยมมากๆ แต่เขาก็สามารถเข้าพักในโรงเตี๊ยมได้สำเร็จ

ถ้ามีเขาเพียงคนเดียว เขาคงไม่ต้องลำบากอย่างนี้

บางทีถ้าเขาพาซิงเฟยมาด้วย พวกเขาอาจจะไม่พักโรงเตี๊ยมก็ได้

แต่ฉินหลันไม่ได้เป็นนักบำเพ็ญเซียน เธอเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป แน่นอนว่าเธอต้องพักในโรงเตี๊ยมที่มีสภาพแวดล้อมดีๆหน่อย

เมื่อเข้ามาในห้องพัก หลินหยุนจัดระเบียบห้องพักนิดหน่อย จากนั้นก็หันไปมองฉินหลันแล้วพูด "พี่ฉินหลัน ห้องพักตรงนี้อาจจะไม่ค่อยดีนัก พี่ก็ทนหน่อยละกัน!"

ฉินหลันพยักหน้าและพูด "ห้องพักนี้ถือว่าดีแล้ว! ใช่แล้วเสี่ยวหยุน นายพูดภาษาของที่นี่ได้ยังไง? ภาษาของพวกเขา ในโลกไกอาไม่มีภาษานี้เลย!"

สำหรับความสามารถเหล่านี้ของหลินหยุน ฉินหลันรู้สึกตกใจมากๆ

หลินหยุนพูดเบาๆ "พอฉันได้ยินพวกเขาคุยกันเยอะๆ ก็เลยฝึกภาษานี้ได้นิดหน่อย"

ฉินหลันพยักหน้าและพูดด้วยความนับถือ "เสี่ยวหยุนเป็นคนเก่งมากๆ! สามารถศึกษาทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว มันมีความเกี่ยวข้องกับการฝึกฝนบำเพ็ญเซียนของนายหรือเปล่า?"

หลินหยุนพูด "ใช่แล้ว ไม่งั้นฉันก็คงจะทำไม่ได้แน่นอน!"

ฉินหลันกะพริบตาอันสวยของตัวเอง และถามด้วยความหวัง "เสี่ยวหยุน นายพูดว่าฉันไม่เหมาะกับการบำเพ็ญเซียนเหรอ?"