จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 147

บทที่ 146 แอบอ้างรับความดีความชอบ

"อะไรนะ!"

หลี่หงถูอุทานเสียงดังลั่น!

นักเรียนคนอื่น ๆ ก็ตกใจมากเช่นกัน!

"ปรมาจารย์หลินคนนี้เป็นใครกันแน่ ? ถึงกับระดมผู้ทรงอิทธิพลของสี่เมืองทางใต้ได้ด้วยซ้ำ!"

นี่มันจะร้ายกาจเกินไปแล้ว!

แค่เจี่ยงสงคนเดียว ก็สามารถทำให้ทุกคนได้แต่เงยหน้าอ้าปากค้างมองเหม่อได้แล้ว แต่ในเวลาเดียวกัน ปรมาจารย์หลินคนนี้ยังสามารถระดมขาใหญ่แห่งเมืองทางใต้ทั้งสี่มาได้อีก ช่างเป็นตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวอะไรอย่างนี้!

ในเวลานั้นเอง ประตูก็ถูกผลักเปิดออก เหยียนเสวเหวินเดินยิ้มกริ่มเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ชั่วขณะนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เหยียนเสวเหวิน

เหยียนเสวเหวินก็นับว่าเป็นพวก ทายาทเศรษฐีรุ่นสอง ที่ร่ำรวยที่มีชื่อเสียงในรั้วมหาลัย การตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้ สำหรับเขาแล้วไม่นับเป็นเรื่องใหญ่อะไร

"มีอะไรเหรอ" มองฉันกันทำไม? เหมิงเหมิง วิกฤตในครอบครัวของเธอคงแก้ไขได้แล้วใช่มั้ยล่ะ? " เหยียนเสวเหวินถามด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่เป็นทางการนัก

ดั่งที่โบราณว่าไว้ ผู้พูดไม่ได้ตั้งใจ แต่ผู้ฟังมีเจตนา

ท่าทีสบาย ๆ ของเหยียนเสวเหวิน ทำให้จางหมิงเข้าใจผิด คิดว่าเขามีความั่นใจในตนเองอย่างสูง

ในใจของเธอเชื่อไปแล้วถึง 60% ว่าต้องเป็นเหยียนเสวเหวินนี่แหละที่ช่วยเธอ

"เหยียนเสวเหวิน ฉันขอถามหน่อยสิ เพื่อนของพ่อนายที่ทำงานในกรมสรรพากรคนนั้น เขาแซ่หลินหรือเปล่า?" จางเหมิงรู้สึกว่า คำว่าปรมาจารย์หลิน น่าจะเป็นเพียงชื่อที่ใช้เรียกเฉยๆ ไม่น่าใช่ชื่อของตัวคนจริงๆ

เมื่อได้ยินคำถามของจางเหมิง ทุกคนก็กลั้นหายใจ แล้วจ้องไปที่เหยียนเสวเหวินอย่างลุ้นระทึก

แม้แต่หลินหยุน ก็ยังปรายตามองผ่านฝูงชนไปจ้องหน้าเหยียนเสวเหวินด้วย

เหยียนเสวเหวินตกตะลึงไปชั่วขณะ " เหมิงเหมิง เธอรู้ได้ยังไงว่าเพื่อนของพ่อฉันที่กรมสรรพากรแซ่หลิน?"

หลินหยุนถึงกับผงะไปชั่วขณะหนึ่ง เขามองออกว่าเหยียนเสวเหวินไม่ได้พูดโกหก

ในชั่ววินาทีนั้น หลินหยุนก็เข้าใจขึ้นมาได้ในทันที จึงปรากฏรอยยิ้มมุมปากขึ้นบนใบหน้าของเขา โลกใบนี้ช่างมีแต่เรื่องบังเอิญเสียจริง!

เหยียนเสวเหวินไม่ได้โกหก เพื่อนของพ่อเขาในกรมสรรพากรคนนั้น แซ่หลินจริงๆ

เพี๊ยะ!

จางเหมิงตบมือดังเพี๊ยะ พลางอุทานว่า“ ‘งั้นก็ไม่ผิดแล้วล่ะ! เสวเหวิน ครั้งนี้ต้องขอบคุณนายมากเลยนะ!

จางเหมิงมองเหยียนเสวเหวินด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง เรียกว่าแทบจะถึงขั้นเทิดทูนบูชาเลยทีเดียว

นี่คือเพื่อนร่วมชั้นที่รู้จักปรมาจารย์หลินเชียวนะ!

ปรมาจารย์หลินเป็นตัวตนที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งสามารถรวบรวมบอสใหญ่แห่งสี่เมืองทางใต้ได้เลยเชียวนะ!

หากสามารถสานสัมพันธ์อันดีกับเหยียนเสวเหวินได้ ก็ไม่เท่ากับว่า เหมือนได้รู้จักปรมาจารย์หลินไปด้วยหรอกเหรอ?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานั้น จางเหมิงมีกระทั่งความคิดที่จะตายไปซะให้พ้น ๆ ด้วยซ้ำ เมื่อคืนเธอแอบตัดสินใจไว้แล้วว่า ถ้าวันนี้ยังไม่มีวิธีแก้ปัญหา เธอจะขอยอมตายซะดีกว่าให้อู๋ก่วงหัวนั่นได้สมปรารถนา

ไอ้จอมปิศาจร้ายอู่ก่วงหัวนั่น หากสาวสวยอย่างจางเหมิงไปตกอยู่ในกำมือมันเมื่อไหร่ ก็สามารถจินตนาการได้เลยว่า จะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้นบ้าง!

ด้วยเหตุนี้ แววตาที่จางเหมิงมองเหยียนเสวเหวิน จึงไม่เพียงเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่ยังมีอารมณ์อื่นที่แฝงเร้นอยู่ในนั้นด้วย

"แม้ว่าเหยียนเสวเหวินคนนี้ จะหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ไปสักหน่อย แต่ฐานะทางครอบครัวของเขาก็ดีมาก โดยเฉพาะครั้งนี้เขายังแสดงให้เห็นด้านที่น่าตกตะลึงออกมา อีกทั้งยังรู้จักปรมาจารย์หลินผู้มีตัวตนอันน่าหวาดกลัวอีกด้วย!"

จางเหมิงลอบตัดสินใจเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

พวกหลี่หงถูกับเสิ่นหย่ง ก็มองเหยียนเสวเหวินอย่างตกตะลึงเช่นกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเขายังกล้าเปรียบเทียบกับเหยียนเสวเหวินอยู่ แต่ต้องยอมถอยเมื่อได้รู้ว่าพ่อของเหยียนเสวเหวิน ถึงกับรู้จักปรมาจารย์หลินผู้มีตัวตนอันน่าสะพรึงกลัว

พวกหลี่หงถูมีแต่ความหวาดกลัวอันไร้ที่สิ้นสุด พวกเขาไม่กล้าคิดที่จะเปรียบเทียบอีกต่อไป

โดยเฉพาะพวกหลี่หงถูกับเสิ่นหย่ง ต่างก็แอบวางแผนไว้ในใจว่า จะต้องหาเวลาบอกคนในครอบครัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม จะต้องหาทางให้ครอบครัวตัวเอง รีบตีสนิทกับตระกูลเหยียนเป็นตระกูลแรกให้ได้

“พี่เสวเหวิน พี่นี่ร้ายกาจจริงๆ จากนี้ไปน้องชายคนนี้ จะขอติดตามพี่ทุกฝีก้าวล่ะนะ!” หลี่หงถูพูดอย่างประจบสอพลอ

"เสวเหวิน คราวนี้นายโดดเด่นจริงๆนั่นแหละ จากนี้ไปฉันก็ขอติดตามนายทุกฝีก้าวด้วยคนนะ!" เสิ่นหย่งพูดด้วยรอยยิ้ม

"พี่เสวเหวิน โปรดรับการคารวะจากผมด้วย!" เพื่อนร่วมชั้นหลายคนต่างรีบเข้ามาประจบประแจงเป็นการใหญ่ คล้ายกลัวว่าถ้าชักช้าไปสักก้าว จะถูกเหยียนเสวเหวินรังเกียจอย่างไรอย่างนั้น