จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1470

"สำหรับฉันนั้น ฉันไม่ต้องการมันเลย ฉันชำนาญค่ายกล และให้ความสนใจกับค่ายกลเท่านั้น"

"สำหรับสมบัติอื่นๆนั้น ฉันไม่ค่อยสนใจอยู่แล้ว"

"ดังนั้นฉันไม่อยากเข้าร่วมการแย่งชิงสมบัติชิ้นนี้ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วสมบัติชิ้นนี้จะตกไปอยู่ในมือของใคร ขอแค่แบ่งของล้ำค่าอื่นๆให้ฉันบ้างก็พอแล้ว"

"ตอนนี้ สหายหลินหยุนกับสหายจื่อหยุนพูดความต้องการของพวกคุณออกมาได้เลย!"

จื่อหยุนไม่ได้รีบเอ่ยปากพูด เธอหันไปมองหน้าหลินหยุน เมื่อทุกคนเห็นการกระทำของเธอ สายตาของทุกคนก็มองไปที่หลินหยุนทันที

หลินหยุนเดินไปที่กล่องหยกขาว ทุกคนก็รีบเดินตามขึ้นไปทันที

หลินหยุนมองดูอย่างเงียบๆชั่วครู่ จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับมาแล้วพูด "สหายจื่อหยุนอยากจะได้สมบัติชิ้นนี้เหรอ?"

เมื่อจื่อหยุนได้ยิน เธอก็เอ่ยปากพูด "สหายหลินหยุนเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจำเป็นต้องตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ถ้าสหายหลินหยุนอยากได้สมบัติชิ้นนี้ ถึงแม้สมบัติชิ้นนี้จะล้ำค่ามากแค่ไหน ฉันก็จะไม่แย่งสมบัติชิ้นนี้กับสหายหลินหยุนอย่างแน่นอน!"

หลินหยุนหัวเราะเบาๆ จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและพูด "ก่อนหน้านี้พวกเราก็เคยพูดแล้ว จะได้สมบัติอะไรจากสถานที่แห่งนี้หรือได้สมบัติมากน้อยแค่ไหน ก็ต้องอาศัยความสามารถของตัวเองเท่านั้น"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะไม่เข้าร่วมการแย่งสมบัติชิ้นนี้"

"สำหรับสมบัติชิ้นนี้ พวกคุณก็ตกลงกันเองว่ามันควรเป็นของใคร"

"ฉันมีความคิดเดียวกับสหายลู่ซาน ไม่ว่าใครได้สมบัติชิ้นนี้ไปครอบครอง ก็ควรแบ่งสิ่งของล้ำค่าอื่นๆให้ฉันบ้างก็พอแล้ว!"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน คุณชายจินเอี้ยนที่อยู่ข้างๆก็โล่งอกทันที

จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาและพูด "สหายหลินหยุนเป็นคนใจกว้างจริงๆ! สหายหลินหยุน ก่อนหน้านี้จินเอี้ยนเคยพูดจาล่วงเกินคุณไป หวังว่าคุณจะไม่ถือโทษโกรธฉัน!"

"ฉันเป็นคนที่เย่อหยิ่งอวดดีมากเกินไป และฉันก็เป็นคนที่ปากเสียมากๆด้วย"

"พูดจาไม่ค่อยน่าฟัง"

"แต่จินเอี้ยนนับถือบุคคลที่มีความเปิดเผยมากๆ!"

"ไม่เหมือนใครบางคนที่อยู่ตรงนี้"

"ปกติเป็นคนพูดจาดี มีมารยาทและศีลธรรม ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษที่เปิดเผย แต่ในเวลาที่เจอเรื่องอันตราย กลับหักหลังเพื่อนของตัวเอง คำพูดที่ตัวเองเคยพูดออกไปกลับลืมไปทั้งหมด"

"คำพูดเหมือนเพียงแค่ลมปาก ดูไม่มีความน่าเชื่อถือเลย มันก็คงเป็นอย่างนี้แหละ!"

ขณะพูด เขาก็เปล่งเสียงไม่พอใจออกมา และมองดูจูหยู่ด้วยสายตาดูถูก

นี่ไม่ใช่การพูดประชด แต่เป็นการพูดโจมตีอีกฝ่าย มันคือการด่าอีกฝ่ายต่อหน้าเลย

สีหน้าของจูหยู่เย็นชาและแย่มากๆ เขาจ้องเขม็งไปที่คุณชายจินเอี้ยนทันที

จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆและมองไปที่จื่อหยุนแล้วพูด "สหายจื่อหยุน ในเมื่อสหายหลินหยุนไม่เข้ารวมการแย่งชิงสมบัติชิ้นนี้ แล้วความคิดเห็นของคุณละ?"

จื่อหยุนยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด คุณชายจินเอี้ยนก็พูดอย่างดูถูกอีกครั้ง "จูหยู่ คุณคิดว่าคุณมีความสามารถมาแย่งสมบัติชิ้นนี้เหรอ? สมบัติชิ้นนี้ไม่ธรรมดาเลย ถึงแม้พวกเราจะยอมยกสมบัติชิ้นนี้ให้คุณ แต่ด้วยฐานะของคุณ คุณมีสมบัติอื่นๆมาแบ่งให้พวกเราเหรอ?"

"ฉันไม่ได้อยากดูถูกคุณเลย!"

"อาศัยสำนักกระบี่จริงใจที่เป็นสำนักเล็กๆของคุณ ถึงแม้จะขายสำนักของคุณทิ้ง คุณก็คงไม่สามารถเอาสมบัติอย่างอื่นมาให้พวกเราได้หรอก!"

"ยังกล้าแกล้งทำตัวเป็นคนมีเงินอีก!"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะขอพูดตามตรงเลย!"

"ถ้าตอนนี้คุณสามารถเอาสมบัติอื่นๆมาให้สหายลู่ซาน สหายหลินหยุน สหายจื่อหยุนและฉัน ฉันก็จะไม่เข้าร่วมการแย่งสมบัติชิ้นนี้!"

"คุณมีความเห็นยังไง?"

ในที่สุดคุณชายก็พูดบีบบังคับจูหยู่ เพราะเขามีฐานะที่ไม่ธรรมดาและสำนักของเขาก็แข็งแกร่งมากๆ

สำนักกระบี่จริงใจก็แค่สำนักเล็กๆเท่านั้น สำนักนี้แข็งแกร่งมากน้อยแค่ไหน เขารู้ดีอยู่แล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณชายจินเอี้ยน ทำให้สีหน้าของจูหยู่แย่มากๆ

อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์ปัจจุบัน เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อยู่แล้ว

เพราะหินทิพย์ที่จินเอี้ยนจะให้ทุกคนนั้น มันมากพอและทำให้ทุกคนสนใจทันที

เมื่อมองเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว สายตาของเขาก็เย็นชาทันที จากนั้นเขาก็ถอนหายใจยาวๆออกมาและพูด "โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันขอสละสิทธิ์ในการแย่งสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้!"

"ฉันไม่ต้องการราคาหินทิพย์ที่จะได้หลังจากออกจากสถานที่แห่งนี้ ตอนนี้ถ้าคุณชายจินเอี้ยนให้หินทิพย์ฉันสามพันก้อน ฉันก็จะไม่เข้าร่วมการแย่งชิงสมบัติชิ้นนี้!"

เมื่อได้ยินคำพูดของจูหยู่ จื่อหยุนที่อยู่ข้างๆก็พูดทันที "ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่เข้าร่วมการแย่งชิงสมบัติชิ้นนี้!"

เมื่อคุณชายจินเอี้ยนได้ยิน ทำให้เขาตื่นเต้นดีใจและหัวเราะออกมาทันที "โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ถ้างั้นฉันก็จะไม่เกรงใจอีก!"

ขณะพูด เขาก็ใช้มือจับแหวนเก็บของ มีหินทิพย์จำนวนมากปรากฏด้านหน้าของทุกคนทันที

ยังดีที่ตำหนักใหญ่กว้างขวาง มิฉะนั้น คงไม่มีพื้นที่สำหรับวางหินทิพย์เยอะขนาดนี้

คุณชายจินเอี้ยนพูดด้วยความเย่อหยิ่ง "สหายทุกท่าน ตรงนี้มีหินทิพย์หนึ่งหมื่นก้อน ทุกคนหยิบไปคนละสามพันก้อน ส่วนที่ไม่พอ ฉันจะเอาสมบัติอย่างอื่นให้แทน!"

เมื่อหลินหยุนมองเห็น เขาไม่พูดอะไรเลยและสะบัดมือทันที เขาเก็บหินทิพย์สามพันก้อนเข้าไปในแหวนเก็บของทันที

จูหยู่กับลู่ซานก็ทำตามทันที อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จูหยู่จะได้หินทิพย์สามพันก้อน แต่สีหน้าของเขาแย่มากๆ

เมื่อสามคนเก็บหินทิพย์สามพันก้อนแล้ว หินทิพย์ที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งพันก้อนเท่านั้น

จินเอี้ยนมองไปที่จื่อหยุนแล้วพูด "สหายจื่อหยุน ตรงนี้ยังเหลือหินทิพย์ประมาณหนึ่งพันก้อน เอาอย่างนี้ละกัน ฉันจะมอบยาฟ้าร้องสามเม็ดให้สหายจื่อหยุน สหายจื่อหยุนโอเคไหม?"

ขณะพูด มือของเขาก็มีแสงสว่างขึ้นมาทันที มีขวดยานัตถุ์หยกปรากฏที่มือของเขา

เมื่อได้ยินคำว่ายาฟ้าร้อง ไม่เพียงจื่อหยุน แม้แต่จูหยู่กับลู่ซานที่อยู่ข้างๆ สายตาของทุกคนเปล่งประกายทันที จากนั้นพวกเขาก็หายใจเร็วด้วยความตกใจ

จื่อหยุนกะพริบตาทันที และพูดด้วยความตกตะลึง "คุณชายจินเอี้ยน ยาฟ้าร้องจากสำนักหั่วหลิง ฉันคิดว่าไม่มีใครไม่รู้จักโอสถอันนี้ ยาฟ้าร้องชั้นล่างก็มีพลังเทียบเท่าการโจมตีของยอดฝีมือแดนจิตปฐมแล้ว!"

"ราคาของมันเกินหินทิพย์หนึ่งพันก้อนอยู่แล้ว!"