จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 149

บทที่ 148 การแก้แค้นของเถียนชุ่ยชุ่ย

อุบายพรรค์นี้ ช่างอ่อนด้อยสิ้นดี

"ไม่จ่าย"

หลินหยุนหันหลังแล้วเดินจากไป

"เอ๋ ๆ ๆ! พี่ชาย พี่ชาย! อย่าเพิ่งไปสิ! นี่มันเงินรางวัลตั้งหนึ่งล้านเหรียญเชียวนะ! ถ้าคุณไม่เอา ก็เท่ากับเอาเปรียบเจ้านายเราแย่น่ะสิ!"

หญิงสาวไล่ตามไป พลางพูดไม่หยุด

หลินหยุนปรายตามองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า "อุบายของพวกเธอมันอ่อนด้อยไปหน่อยนะ คราวหน้าหาคนที่แสดงเก่งกว่านี้มาเถอะ!"

พูดจบก็เปิดประตูแล้วเดินออกไปทันที

หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วขณะ บ่นพึมพำกับตัวเองว่า "เขารู้ตัวตั้งนานแล้วเหรอเนี่ย?"

จากนั้นจึงพูดอย่างแค้นเคืองว่า "ที่แท้ฉันก็ถูกหลอกซะแล้ว!"

หลินหยุนเปิดประตูออกไป ก็ได้ประจันหน้ากับชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งเข้า

ทันใดนั้นหญิงสาวก็ร้องออกมาอย่างประหลาดใจ "หลินหยุน!"

หลินหยุนมองไปที่ทั้งสอง ช่างบังเอิญเสียจริง!

สองคนนี้คือเสิ่นหย่งกับเถียนชุ่ยชุ่ย ที่เพิ่งออกจากโรงแรมมาพอดี

เถียนชุ่ยชุ่ยปรายตามองไปที่ร้านขายสลากที่อยู่ข้างหลังหลันหยุน  หัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "หลินหยุน นี่นายถึงกับคิดจะซื้อสลากเพื่อจะได้รวยยังงั้นเหรอ! นายนี่มัน ... ทำฉันขำแทบตายเลยจริงๆนะเนี่ย!"

เธอปิดปากตัวเอง แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น ในเสียงหัวเราะของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เสิ่นหย่งก็หัวเราะเยาะอยู่อีกด้าน ยืนจังก้าตรงหน้าหลินหยุน พลางมองด้วยสายตาที่แสดงว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า

หลินหยุนปรายตามองทั้งสองนิ่ง ๆ อย่างคร้านจะสนใจพวกเขา เดินตรงไปยังแผงขายอาหารขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆ

เถียนชุ่ยชุ่ยอ้อมไปดักหน้าหลินหยุนก่อน มองเขาอย่างหยิ่งผยองพลางหัวเราะเยาะอย่างลำพองใจ "อย่าเพิ่งไปรีบขนาดนี้สิ!"

ครั้งก่อนที่บาร์โล่เฉิน คำพูดนั้นของหลินหยุนโจมตีเธอ จนพาลทำให้เธอเจ็บปวดในใจไปหลายวัน เธอเอาแต่คิดว่า จะหาโอกาสกลับมาแก้แค้นยังไงดี คิดไม่ถึงว่าแม้แต่สวรรค์ก็ยังสร้างโอกาสให้เธอ

หลินหยุนปรายตามองเธอ พลางพูดออกมานิ่งๆว่า "ไสหัวไปซะ!"

สีหน้าของเถียนชุ่ยชุ่ยเปลี่ยนไปทันที เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า วันหนึ่งไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างหลินหยุนจะกล้าพูดกับเธอว่าไสหัวไป!

“หลินหยุน! กะอีแค่ยาจกคนหนึ่งอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรมาพูดคำนี้กับชั้น! นายลืมไปแล้วรึไงว่าเมื่อสองปีก่อน นายตามชั้นต้อย ๆ ทั้งคอยกระดิกหาง ประจบประแจงเอาใจชั้นยังไงบ้าง?”

คล้ายว่าเถียนชุ่ยชุ่ยจะย้อนนึกถึงภาพสมัยก่อน ตอนที่เธอปั่นหัวหลินหยุนเล่นราวกับเป็นลูกไก่ในกำมือ มองหลินหยุนด้วยสีหน้าดูถูก

“คำคำนี้มีแต่ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์พูดกับนาย อย่างนายมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับฉันไม่ทราบ!”

แววตาที่หลินหยุนมองเธอ เจือด้วยความสมเพชเวทนา ผู้หญิงคนนี้สงสัยอาการหลงใหลเรื่องหน้าตาจะกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว

"’งี่เง่า!" หลินหยุนพูดอีกสองคำอย่างไม่แยแส

เถียนชุ่ยชุ่ยสีหน้าน่าเกลียดดูไม่ได้ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางแผดเสียงดังลั่น "ไหนแกพูดอีกทีซิ!"

ในตอนนั้นเอง จู่ๆเทพฟ้าผ่าก็ออกจากร้านอาหารมาตะโกนว่า "หลินหยุน เตรียมกินได้แล้วนะเว้ย รีบมาเร็ว!"

แน่นอนว่าเทพฟ้าผ่าเห็นเถียนชุ่ยชุ่ยแล้ว เขากังวลว่าหลินหยุนจะถูกเอาเปรียบ จึงตั้งใจเตือนหลินหยุนให้ปลีกตัวมาแต่เนิ่นๆ

ชั่วขณะนั้น เถียนชุ่ยชุ่ยมองไปที่เทพฟ้าผ่า ความโกรธบนใบหน้าเธอพลันหายไป แล้วถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม

เถียนชุ่ยชุ่ยพูดด้วยท่าทีกลับตาลปัตร "ฉันยังนึกอยู่ว่าพวกโสดอย่างพวกนาย ออกจากโรงแรมไปแล้วจะไปกินมื้อหรูที่ไหนซะอีก ที่แท้ก็หลบมากินที่ร้านแผงลอยข้างทางนี่เอง"

"พวกนายนี่ก็ลำบากน่าดูเลยไม่ใช่เหรอ? เพื่อความสะใจประเดี๋ยวประด๋าว ถึงกับยอมไม่กินอาหารที่จัดเลี้ยงในโรงแรม แต่วิ่งออกมากินอาหารขยะในร้านที่ทั้งสกปรก ทั้งรกรุงรังแบบนี้แทน"

"จุ๊ๆๆ ช่างน่าหัวเราะซะจริงๆเลย!"

เดิมทีเถียนชุ่ยชุ่ยคิดจะใช้โอกาสนี้ ทำให้หลินหยุนต้องอับอาย แต่คำพูดนี้ของเธอกลับไปสร้างความขุ่นเคืองใจ ให้กับบรรดาคนที่กินอาหารอยู่ในแผงลอยทั้งหมด

ชายร่างใหญ่ที่ไม่ใส่เสื้อคนหนึ่ง โกรธจนหน้าแดง อ้าปากด่าลั่น "นังผู้หญิงสมองกลวงที่ไหน มาพ่นคำพูดบ้าบอเพ้อเจ้อที่นี่อีกล่ะ? ร้านแผงลอยแล้วมันจะทำไมวะ? ที่อั๊วมีคือเงินโว้ย! แต่อั๊วชอบกินร้านแผงลอย มันไปหนักส่วนไหนของหล่อนหา!"

คุณลุงอีกคนใส่แว่นก็ด่าสำทับว่า "ไสหัวไปทางโน้นเลยไป๊! อายุยังแค่นี้ ก็ระริกระรี้มาอยู่กับผู้ชาย พูดจาปากคอเราะรายขนาดนี้ คงไม่ใช่ผู้หญิงดีเด่อะไรมากมายหรอก!"

"ใช้เงินที่หล่อนได้มาจากการขายตัว ไปหาพวกของขึ้นเหลาพรรค์นั้นกินซะไป้! ร้านแผงลอยไม่เหมาะกับคนอย่างหล่อน อย่ามาทำให้แผงลอยที่สะอาดบริสุทธิ์ของเรา ต้องสกปรกมัวหมองหน่อยเลย"