จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1492

โม่หยู่พยักหน้าเหมือนกับหุ่นยนต์ เธอเดินอยู่ด้านหลังหลินหยุน ทั้งสองคนออกจากหินหมึกเทา

เมื่อมาถึงด้านนอก พลังของหลินหยุนก็ปะทุออกมาทันที

ภายในชั่วพริบตา สัตว์อสูรที่ร้ายกาจมากๆและอยู่ในหนองน้ำใหญ่ก็เงียบสงบทันที

เมื่อพวกเขาสองคนเดิมออกมาจากหนองน้ำใหญ่ โม่เทียนเจินก็มองหลินหยุนด้วยสายตาที่ซับซ้อนมากๆ

แต่ฉินหลันกลับตื่นเต้นดีใจมากๆ

เพราะหลินหยุนในเวลานี้ ไม่ได้มีรูปร่างแก่ชราเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

เมื่อมองเห็นหลินหยุนบินมา ฉินหลันก็รีบเดินไปข้างหน้าทันที

หลินหยุนจับมืออันเล็กๆของเธอและเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นเขาก็มองไปที่โม่เทียนเจินและพูดเบาๆ "ผนึกสายเลือดที่อยู่ในร่างกายของลูกสาวคุณ ได้ถูกฉันปลดออกแล้ว ข้อตกลงของพวกเราสองคนก็สำเร็จแล้ว!"

"อย่างไรก็ตาม ฉันขอเตือนคุณหน่อย"

"ตอนที่ปลดผนึกสายเลือดนั้น มีโอกาสสูงมากๆที่ยอดฝีมือที่สร้างผนึกสายเลือดนี้จะรับรู้เรื่องนี้"

"อย่างไรก็ตาม ถ้าให้ดีที่สุดก็ส่งลูกสาวของคุณไปสถานที่ลึกลับหน่อย!"

"อย่าให้เธอมีความสัมพันธ์กับตระกูลโม่อีก!"

"มีอีกเรื่องหนึ่ง ตระกูลโม่ที่มาจากดาวไกอา เรื่องนี้ก็น่าจะถูกเปิดเผยแล้ว!"

"หลังจากนี้ควรทำอะไร ก็คงต้องดูทางเลือกของพวกคุณแล้ว !"

"ฉันรับรู้ได้ ยอดฝีมือคนนั้นน่าจะเป็นยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะ!"

"พวกคุณรับมือเขาไม่ไหวอยู่แล้ว"

"ฉันขอพูดเพียงแค่นี้ เจ้าบ้านโม่ จะทำอะไรก็คิดให้ดีๆละ!"

ขณะพูด หลินหยุนก็หันหน้าไปมองฉินหลันและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "พี่ฉินหลัน พวกเราไปกันเถอะ สถานที่แห่งนี้ไม่ควรอยู่อีกต่อไป!"

ฉินหลันพยักหน้าและรับปากทันที เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่ควรอยู่อีกต่อไปจริงๆ

ก่อนหน้านี้เกิดเสียงดังสนั่น จะต้องมีนักบำเพ็ญเซียนจำนวนมากเดินทางมาที่นี่อย่างแน่นอน

การมีอยู่ของหินหมึกเทาอันนี้ น่าจะถูกคนอื่นๆค้นพบอย่างรวดเร็วแน่นอน

หลินหยุนพาฉินหลันบินไปทันที โม่เทียนเจินกับโม่หยู่ที่อยู่ด้านหลัง พวกเขาไม่มีเวลามานั่งดีใจเลย พ่อลูกคู่นี้สบตากัน จากนั้นก็ไล่ตามไปทันที

โม่เทียนเจินมาถึงด้านหลังของหลินหยุน เขาหายใจเข้าลึกๆและพูด "สหายหลินหยุน รอเดี๋ยวก่อน ฉันมีเรื่องจะหารือกับคุณ!"

หลินหยุนไม่ได้หันหน้ากลับไปและพูด "สหายต้องการพูดอะไร ฉันพอจะเดาออก ข้อตกลงของพวกเราสองคนได้สิ้นสุดไปแล้ว ถ้าสหายอยากจะพูดถึงแดนเหมันต์จริงๆ เรื่องนี้ไม่ต้องพูดแล้ว!"

"ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดไว้ จะช่วยคนของแดนเหมันต์ปลดผนึกสายเลือดออก"

"ทำให้พวกเขาเดินออกมาจากสถานที่แห่งนั้น!"

"อย่างไรก็ตาม สหายไม่ได้เลือกที่จะรับปากทันที!"

"ดังนั้นฉันก็เลยพูดว่าจะปลดผนึกสายเลือดให้ลูกสาวของคุณ"

"ตอนนี้ฉันทำสำเร็จแล้ว สหายอย่ามายุ่งกับฉันจะดีกว่า!"

สีหน้าของโม่เทียนเจินแย่มากๆ เขาอยากจะตบหน้าตัวเองจริงๆ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษตัวเอง เขาหายใจเข้าลึกๆและพูดกับหลินหยุนทันที "สหายหลินหยุนอย่าพูดแบบนี้เลย!"

"ไม่ว่าจะพูดยังไง สหายก็มาจากดาวบรรพะ พวกเราเป็นคนบ้านเดียวกัน!"

"พวกเราต่างเป็นเผ่ามนุษย์เหมือนกัน!"

ดาวบรรพะคือคำพูดที่พวกเขาใช้เรียกดาวไกอา

"ตอนนี้เผ่ามนุษย์ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย สหายไม่สงสารเผ่ามนุษย์บ้างเหรอ?"

"สหาย ฉันพูดแบบนี้ไม่ได้คิดจะบังคับคุณ!"

"แต่ขอให้สหายเห็นแก่ที่พวกเราเป็นเผ่ามนุษย์เหมือนกัน ลงมือช่วยเหลือพวกเราบ้าง!"

เดิมทีฉินหลันไม่ได้รู้เรื่องเหล่านี้เลย แต่หลังจากได้ยินคำพูดของโม่เทียนเจิน เธอก็ทนไม่ไหวแล้วพูด "เสี่ยวหยุน คำพูดของเขาหมายความว่ายังไง?"

"พวกเขาก็มาจากดาวไกอาเหรอ ?"

"ถ้าตอนนี้ฉันไปทำเรื่องนี้"

"ไม่เพียงพวกเขาต้องเสียชีวิต"

"ฉันก็ต้องเสียชีวิตเหมือนกัน!"

"ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยพูดกับคุณแล้ว!"

"ตอนที่ฉันปลดผนึกสายเลือดที่อยู่ในร่างกายของลูกสาวคุณ น่าจะทำให้ยอดฝีมือที่สร้างผนึกอันนี้รู้ตัวแล้ว!"

"พวกเขาคงจะลงมืออย่างแน่นอน!"

"ถ้าพวกเขาปรากฏตัวและมองเห็นฉันกำลังปลดผนึกสายเลือดให้ทุกคนอยู่ สหายโม่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น?"

อันที่จริง ถูกยอดฝีมือคนนั้นรับรู้ มันเป็นแค่เหตุสุดวิสัย

ถ้าเลือดสีดำหยดนั้นไม่ได้ถูกไหมจัญไรไร้เงากลืนกิน อีกฝ่ายก็คงไม่รู้เรื่อง

แต่ก็พูดได้แค่อีกฝ่ายอาจจะไม่รู้ ไม่สามารถยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ

ดังนั้นในเวลานี้ เขาไม่เลือกที่จะเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงอยู่แล้ว

หลังจากหลินหยุนกับโม่เทียนเจินและคนอื่นๆจากไปได้ไม่นาน

บริเวณรอบๆหนองน้ำใหญ่ มียอดฝีมือแข็งแกร่งมากๆปรากฏตัวทีละคนๆ

นักบำเพ็ญส่วนใหญ่เป็นยอดฝีมือแดนยาทอง มียอดฝีมือแดนจิตปฐมน้อยมากๆ

แต่หนองน้ำใหญ่ในเวลานี้ กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิมแล้ว

โม่เทียนเจินหายใจเข้าลึกๆและพูด "สหายหลินหยุน คุณ……ไปพักที่ตระกูลโม่สักพักได้ไหม? ฉันอยากจะฟังเรื่องราวต่างๆของดาวบรรพะจากปากของคุณ!"

"หลายพันปีที่ผ่านมา สำหรับตำนานของดาวบรรพะ พวกเราสืบทอดกันปากต่อปาก"

"พูดกันตามตรง สำหรับพวกเราแล้ว มันเป็นเรื่องราวที่ไกลตัวมากๆ!"

"พวกเราเหนื่อยมากๆ!"