จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 15

บทที่ 15 สายตาดี

หลินหยุนมองเพียงแวบเดียวก็รู้ความคิดในใจของเถ้าแก่ แต่ว่าเรื่องเงินสำหรับหลินหยุนแล้วก็เป็นแค่ตัวเลข ยิ่งไปกว่านั้นจินซื่อหรงไม่ใช่ว่าพึ่งจะให้เงินเขามาห้าล้านเหรอ?

“ห่อให้ผมเถอะครับ” หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ได้ครับ!” ในพริบตาเดียวเถ้าแก่ก็ยิ้มหน้าบาน ดวงตาที่แต่เดิมก็เล็กอยู่แล้ว ตอนนี้หาแทบไม่เจอ

หลินหยุนจ่ายเงิน แล้วรับพระพุทธรูปมาจากมือเถ้าแก่ เขาตั้งท่าจะเดินจากไป

ในตอนนั้นเอง ชายชราที่สวมชุดกังฟูสีเทาในร้านก็พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงสงสัยว่า “เจ้าน้องชาย พระพุทธรูปองค์นั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นของปลอม มูลค่าไม่เกินห้าร้อย ทำไมเจ้าถึงต้องยอมจ่ายแพงกว่าถึงสิบเท่าเพื่อซื้อองค์นี้ด้วย?”

หลินหยุนมองชายชราคนนั้น เขารู้สึกว่าดวงตาของชายชราเฉียบแหลมมากและถามเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเฉยๆ

แต่ว่าหลินหยุนก็ไม่ได้บอกความจริงแก่เขา ยังไงซะพวกเขาก็ไม่สนิทกัน

“ผมมองแล้วสบายตา เพราะงั้นก็ซื้อเลยครับ”

ชายชราหัวเราะพร้อมกับส่ายหัว เขาเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าต้องไม่ได้ซื้อไปเรื่อยเปื่อยแน่ ข้าสังเกตเห็นตั้งแต่เจ้าเข้ามาในร้าน หลังจากที่เข้ามาแล้วเจ้าไม่ดูอะไรเลย แต่เดินตรงไปที่หน้าพระพุทธรูป แล้วก็มองจ้องอยู่ที่พระพุทธรูปนั่นเป็นเวลานาน”

“อีกอย่างหนึ่งปกติคนซื้อของก็ต้องต่อรองราคา แต่เจ้ากลับเช่าพระองค์นี้ทันที นี่น่ะไม่สอดคล้องกับสามัญสำนึกปกติเลยแม้แต่น้อย”

“ข้าคิดว่าพระพุทธรูปองค์นี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่!”

หลินหยุนรู้สึกนับถือชายชราผู้นี้นิดหน่อย ช่างสังเกตลึกซึ้ง แต่หลินกลับไม่อยากพูดอะไร เขาจึงแค่ยิ้มอ่อนๆพร้อมพูดว่า “ลาก่อนครับ”

“เจ้าน้องชายอย่าพึ่งไป!” ชายชรารีบร้องห้าม

หลินหยุนหยุดและมองไปที่ชายชรา สีหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อย เขาเกลียดการถูกคนดื้อดึงตึงรั้นมาก

ชายชราจู่ๆก็คำนับลงต่ำ แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าน้องชายอย่าพึ่งโกรธไป ข้าชื่อเฉียนหัวชิง เป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ของศูนย์กลางสมบัติเมือง ข้ารู้สึกว่าพระพุทธรูปองค์นี้ไม่ธรรมดา แต่กลับดูไม่ออกเลยว่ามันพิเศษยังไง ขอให้เจ้าอย่าลังเลที่จะชี้แนะ”

เถ้าแก่อ้วนได้ยินการแนะนำตัวของชายชรา แล้วถึงกับอุทานออกมาทันที “ท่านคืออาจารย์เฉียนหัวชิง! ไอหยา เสียมารยาท เสียมารยาทจริงๆ”

“ข้าน่ะดูรายการเก่าของท่านบ่อยมากเลยนะ นับถือในความรู้ความสามารถของท่านเป็นที่สุด ได้ฟังท่านอธิบายทุกครั้ง ข้าว่าได้รับประโยชน์มากเลยล่ะ!”

เฉียนหัวชิงหัวเราะเหอๆ แล้วมีท่าทางภูมิใจเล็กน้อย “เถ้าแก่พูดชมเกินไปแล้ว”

พูดจบ เฉียนหัวชิงก็มองหลินหยุน แล้วโค้งคำนับอีกครั้ง “ขอให้เจ้าชี้แนะด้วย!”

จากแววตาของเฉียนหัวชิงแล้ว หลินหยุนมองเห็นความพากเพียรและกระหายความรู้ของเขา หลินหยุนเพียงแค่อาศัยการดึงดูดจากความผันผวนของพลังวิญญาณเท่านั้น ถึงค้นพบว่าพลังวิญญาณของพระพุทธรูปองค์นี้นั้นแตกต่าง

ถ้าหากเป็นเรื่องความรู้ล่ะก็ หลินหยุนสู้เฉียนหัวชิงไม่ได้

“ในเมื่อคุณอยากรู้ งั้นผมก็จะบอกครับ” พูดจบ หลินหยุนก็เปิดกล่องออก เขาหยิบพระพุทธรูปองค์นั้นขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะอีกครั้ง

หลินหยุนหยิบมีดเล่มเล็กบนโต๊ะขึ้น แล้วขูดเบาๆไปบนองค์พระพุทธรูป

สีแบบกระจกใส่ขององค์พระพุทธรูปกลายเป็นสีของหยกขาวในพริบตา

หลินหยุนขูดเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนักพระพุทธรูปองค์นั้นก็กลายเป็นพระพุทธรูปหยกขาวดูแปลกตา

“นี่...นี่มันคือหยกขาวพม่าที่ดีที่สุด!” เฉียนหัวชิงพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

หน้าของเถ้าแก่อ้วนกลายเป็นสีเขียวไปหมด

หยกขาวพม่าก้อนใหญ่ขนาดนี้ มูลค่าหลายแสนหยวน แถมถูกสลักออกมาเป็นพระพุทธรูป มูลค่ายิ่งสูงไปอีกเป็นเท่าตัว มูลค่าของพระพุทธรูปองค์นี้ อย่างน้อยก็ต้องหลายล้าน!

ในตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองเจอหลินหยุนที่เป็นพวกเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาต่างหากถึงจะเป็นพวกเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์

จู่ๆเถ้าแก่ก็ก้าวมาข้างหน้า ใช้มือสองข้างป้องพระพุทธรูปไว้ และจ้องมองหลินหยุนอย่างระแวดระวัง

“ไม่ปล่อยเช่าแล้ว ข้าจะจ่ายเงินคืนให้สองเท่าเลย แต่ข้าไม่ปล่อยเช่าแล้ว!”