จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 16

บทที่ 16 เครื่องกระเบื้องถังซานไฉ

ภายในห้องทำงานของเฉียนหัวชิง ตรงกลางห้องนั้นมีโต๊ะน้ำชาตั้งอยู่หนึ่ง ทั้งสามด้านของห้องมีตู้ไม้ตั้งอยู่ ในแต่ละถูกวางเต็มไปด้วยของโบราณ

“น้องหลินรอก่อน!”

เฉียนหัวชิงเดินไปที่ด้านข้างของตู้ไม้ เขายกกล่องไม้จันทน์มากล่องหนึ่ง ก่อนจะหยิบแจกันออกมาจากด้านใน

เฉียนเป้ยเป้ยที่บุกเข้าไปในห้องกลางคันเห็นแล้วก็ร้องอุทานตกใจ “คุณปู่คะ! ทำไมถึงแสดงของสำคัญขนาดนั้นกับคนนอกกันคะ!?”

เฉียนหัวชิงกล่าวตำหนิ “อย่าพูดไร้สาระ ปู่เชิญเขามาช่วยดูเป็นการพิเศษนะ!”

“น้องหลิน! เชิญเลย”

เฉียนเป้ยเป้ยสับขาก้าวอย่างรวดเร็วมายืนข้างๆ เธอใช้ใบหน้าเล็กที่สวยงามของเธอมองหลินหยุนอย่างตื่นตัว

ราวกับกำลังพูดว่า ฉันจะจับผิดแกให้จงได้ไอ้นักต้มตุ๋น!

สำหรับเด็กสาวที่ถูกเลี้ยงตามใจแบบนี้ หลินหยุนขี้เกียจจะใส่ใจ ความสนใจทั้งหมดของเขาพุ่งตรงไปยังแจกันดอกไม้เบื้องหน้า

ถึงแม้ว่าแจกันใบนี้จะไม่มีชี่ทิพย์อยู่ก็จริง แต่หลินหยุนก็สามารถรู้สึกได้ถึงชี่ยุคโบราณที่แอบแฝงอยู่บนแจกันใบนี้

การดูสมบัติของคนธรรมดาน่ะ ส่วนใหญ่จะพึ่งพาการใช้ความรู้ แต่สำหรับผู้ฝึกเซียนแล้ว สามารถอาศัย ‘ชี่’บนตัวเครื่องเคลือบลายครามพวกนี้เพื่อแยกแยะของแท้ของปลอม

แต่โบราณวัตถุน่ะ โดยธรรมชาติแล้วก็จะมีชี่ยุคโบราณชนิดหนึ่งที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานติดมาอยู่แล้ว

หลินหยุนพิจารณาแจกันใบนั้นอย่างละเอียด นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นโบราณวัตถุ แต่ชั้นสีและลายฝีมือพวกนี้ ต่อให้เป็นหลินหยุนที่ไม่ได้ทำอาชีพพวกนี้ ก็ยังดูออกว่าเป็นของปลอมที่เลียนแบบได้ห่วยสุดๆไปเลย

แต่ทำไมถึงได้มีลักษณะแปลกประหลาดแบบนี้กันนะ? ไม่น่าล่ะแม้แต่เฉียนหัวชิงที่เป็นผู้เชี่ยวชาญก็ยังแยกไม่ออก

“เจ้าน้องชาย ดูอะไรออกแล้วเหรอ?” เฉียนหัวชิงถามด้วยสีหน้ารอคอย

หลินหยุนพิจารณาต่อโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

เฉียนเป้ยเป้ยหัวเราะเยาะเย้ย “คุณปู่คะ หนูก็บอกแล้วยังไงคะว่าเขาน่ะโตกว่าหนูแค่ปีสองปี จะไปมีประสบการณ์การดูสมบัติได้ยังไง? คุณปู่ก็ไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อแล้วหรือยังล่ะคะ!?”

ครั้งนี้เฉียนหัวชิงไม่ได้ตำหนิเธอ บางทีหลินหยุนค้นพบพระพุทธรูปองค์นั้นที่ร้านขายของเก่า อาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?

“เอ้ย? ดูไม่ออกก็เลิกทำเป็นดูออกแบบนั้นได้แล้วน่า มีแม่สาวคนนี้อยู่น่ะนายหลอกคุณปู่ฉันไม่สำเร็จหรอก!” เฉียนเป้ยเป้ยเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง และทำท่าว่าฉันน่ะดูแกออกมาตั้งนานแล้ว

หลินหยุนไม่ได้สนใจเป้ยเป้ยเลย เขามองไปที่เฉียนชิงหัวแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “คุณศึกษาเจ้าสิ่งนี้มานานขนาดนั้นแล้ว เจออะไรบ้างล่ะครับ?”

เฉียนเป้ยเป้ยยิ่งลำพองใจขึ้นไปอีก “คุณปู่ดูเถอะค่ะ เขาดูไม่ออกแต่แรกแล้ว ยังจะถามคุณปู่อีก ตอนนี้คุณปู่ยังไม่เชื่อหนูอีกเหรอคะ?”

ใบหน้าของเฉียนหัวชิงแสดงความผิดหวังออกมา แต่หลินหยุนเป็นคนที่เขาเชิญมาด้วยตัวเอง ต่อให้ดูไม่ออก เขาก็ยังต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความสุภาพ

“เป้ยเป้ย ถ้ายังทำตัวเสียมารยาทกับคุณชายหยุนแบบนี้อยู่ล่ะก็ ปู่จะลงโทษให้คัดลอกบทความ 《ตี้จื๊อกุย(สาวก)》” เฉียนหัวชิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ใบหน้าเล็กๆของเฉียนเป้ยเป้ยเปลี่ยนไป แล้วรีบพูดขึ้นทันทีว่า “คุณปู่หนูไม่พูดแล้วค่ะ ไม่พูดแล้ว”

พูดจบ ก็ทำหน้าตาล้อเลียนใส่หลินหยุน แล้วก็แลบลิ้นน่ารักๆนั่นใส่เขา

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย เขามองออกว่าถึงเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้จะดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองไปสักหน่อย แต่เธอก็ไม่ได้คิดร้ายอะไร เพียงแต่อยู่ในช่วงวัยเยาว์ดื้อรั้นและชอบที่ทำตัวก้าวร้าวเท่านั้น

“ผู้อาวุโสเฉียน เชิญพูดครับ” หลินหยุนเอ่ย

เฉียนหัวชิงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ดูตามจากการศึกษาวิจับของข้าแล้ว แจกันใบนี้ถูกทำขึ้นเรียนแบบเครื่องกระเบื้องถังซานไฉ แต่ว่าเนื้อในของแจกันใบนี้กลับเป็นถังซานไฉของแท้ที่ทำขึ้นจริงน่ะ”

“ข้าทำการพิสูจน์มาก็มาก ตรวจสอบวัสดุของมันอีกนับไม่ถ้วน ซึ่งทั้งหมดล้วนแล้วแต่ยืนยันได้ว่าวัสดุในแจกันนี้เป็นเครื่องกระเบื้องถังซานไฉอย่างไม่ต้องสงสัย”

“แต่ว่า ด้านนอกของแจกันนี่...กลับเป็นของปลอมที่ทำเลียนแบบ งานฝีมือที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทั้งสองแบบนี้ ดันมาปรากฏบนของชิ้นเดียวกันได้ยังไง? ข้าน่ะคิดยังไงก็หาเหตุผลไม่ได้จริงๆ!”

เฉียนเป้ยเป้ยเองก็ตั้งใจฟังเช่นกัน เธอติดตามปู่ของเธอตั้งแต่ตอนยังเด็ก ก็เลยมีความสนใจในวัตถุแปลกๆที่มีสองลักษณะแตกต่างกันชิ้นนี้ไปโดยปริยาย

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ผู้อาวุโสเฉียนอยากจะรู้คำตอบหรือเปล่าครับ?”

เฉียนหัวชิงนิ่งอึ้งไป เขาดีใจขึ้นมาในพริบตา “น้องหลินดูออกแล้วเหรอ!?”

หลินหยุนพยักหน้า