จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 154

บทที่ 153 งานเลี้ยงฉลอง

เมื่อเสิ่นหย่งและเถียนชุ่ยชุ่ยเห็นว่าคนของพี่เปียวมาแล้ว ทันใดนั้นก็ยิ้มเยาะไม่หยุด

“ครั้งนี้แม้ว่าเลยเฉียงนั่นจะสู้เก่งมาก แต่ก็คงสู้คนเยอะแยะขนาดนี้ไม่ได้หรอกมั้ง！”

เถียนชุ่ยชุ่ยพูดด้วยใบหน้าที่เกลียดชังว่า “ทางที่ดีที่สุดคือตีหลินหยุนไอ้เศษสวะนั่นให้พิการไปเลย ดูว่าต่อไปเขายังจะมีหน้ามาอวดเก่งกับฉันยังไง！”

เสิ่นหย่งอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเถียนชุ่ยชุ่ยแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วแน่น พูดในใจว่า “พิษร้ายสุดคือจิตใจของผู้หญิง！”

เมื่อเห็นหลู่สุ่ยเซิงยืนอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหว หูเปียวก้าวเดินขึ้นไปโดยไม่ทราบสาเหตุ เดินมาข้างๆหลู่สุ่ยเซิงพูดเตือนเสียงเบาๆว่า “คุณท่านหลู่ คุณกำลังคิดแผนเหรอ？พวกเขาก็แค่ไม่กี่คนเอง คุณไม่ต้องคิดให้ปวดหัวเลยด้วยซ้ำ”

ทันใดนั้นหลู่สุ่ยเซิงก็หันหน้ามามองหูเปียวแวบหนึ่ง ในแววตาที่เลือดเย็นอำมหิต ราวกับว่าเห็นคนตายคนหนึ่ง

คิดแผนเหรอ？ฉันคิดแผนบ้าอะไรดิ！

ถ้าแกอยากตายก็ไม่ต้องลากฉันมาเกี่ยวด้วยโอเคไหม！

นั่นเป็นคนที่ท่านเจี่ยงให้ความสนใจเป็นพิเศษ ครั้งก่อนเพราะว่าไปล่วงเกินเขา น้ำหนักร้อยกว่ากิโลของคุณท่านหลู่เกือบจะแขวนไว้ที่บาร์โล่เฉินแล้ว！

ครั้งนี้จู่ๆแกก็ยังกล้าวอนหาเรื่องอย่างนี้ แขนข้างนั้นที่แกโดนตีจนหักเมื่อครั้งก่อน ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเพราะอะไรถึงได้โดนตีจนหัก？

งั้นก็ตีแขนข้างที่เหลือของแกให้หักเลย ทำแบบนี้มันก็จะได้สมดุลแล้ว ก็จะได้ช่วยลดการหาเรื่องของแกไปทุกที่ด้วย

“พวกแกมานี่！”

คุณท่านหลู่ตะโกนเรียกคนสนิทสามสี่คน

เสิ่นหย่งและเถียนชุ่ยชุ่ยที่อยู่ด้านหลังดีอกดีใจ “ดูนะ ใกล้จะเริ่มลงมือแล้ว！”

“หลินหยุน ครั้งนี้แกตายแน่！”

ใบหน้าของหูเปียวก็ตื่นเต้นอย่างมาก มองไปยังหลินหยุนเผยความสะใจออกมาหลังจากที่ได้แก้แค้น

เด็กเวร พี่เปียวครั้งนี้ในที่สุดก็ได้ล้างแค้นแล้ว！แกรอเลย พี่เปียวโดนตีแขนหักหนึ่งข้าง แกโดนพี่เปียวตีแขนหักสองแขนแน่

ไม่ สองแขนก็ยังไม่พอ ต้องตีสองขาให้หักด้วย แบบนี้ถึงจะระบายอารมณ์ที่ค้างคาออกมาได้！

คนสนิทสองสามคนเดินก้าวใหญ่ๆเข้ามา “คุณท่านหลู่ เชิญสั่งครับ！”

หลังจากที่พี่เปียวได้เห็นอุทานด้วยความตื่นตะลึง ลูกน้องคนสนิทของคุณท่านหลู่ไม่เหมือนกัน ดีกว่าพวกลูกน้องของเขาที่เก่งแต่กินกับดื่มไม่มีปัญญาทำเรื่องอื่นเยอะเลย

หลู่สุ่ยเซิงพูดคำรามเสียงดัง “เอาแขนอีกข้างหนึ่งของเขามาให้ฉันหักซะ！”

คนสนิทสามสี่ต่างก็อึ้งไปเลย แล้วถึงจะเข้าใจ ก้าวไปข้างหน้ากดพี่เปียวลงบนพื้น

พี่เปียวมึนงงไปเลย ตอนที่ถูกกดลงบนพื้นศีรษะล้านของเขาเปรียบเสมือนหลอดไฟหนึ่งร้อยวัตต์ สูดดมฝุ่นที่พัดผ่านอยู่บนพื้น ใบหน้ายังคงตกตะลึงเช่นเคย

เมื่อได้ยินว่าหลู่สุ่ยเซิงต้องการจะหักแขนของเขาข้างนึง พี่เปียวถึงจะตกใจตื่นขึ้นมาทันที

“คุณท่านหลู่ ลูกน้องของคุณจับผิดคนแล้ว เป็นไอ้เด็กเวรนั่น ไม่ใช่ฉัน” พี่เปียวพูดเสียงดังด้วยความตกใจ

“จับแกนั่นแหละ！” หลู่สุ่ยเซิงชี้ไปยังพี่เปียวพร้อมพูดคำรามเสียงดัง “จัดการซะ！”

“ครับ！”

คนสนิทสามสี่ทุบตีพี่เปียวอย่างดุเดือด

ฉึก！

แขนอีกข้างนึงของพี่เปียวโดนตีหักแล้ว เสียงดังคร่ำครวญเหมือนฆ่าหมู！

หลังจากนั้น หลู่สุ่ยเซิงโค้งคำนับหลินหยุนไกลๆ

หันหลังไปตะโกนใส่ลูกน้องว่า “พาไป！”

พี่เปียวก็เหมือนกับสุนัขตายหนึ่งตัว ถูกลูกน้องของคุณท่านหลู่ลากขึ้นรถตู้ไปแล้ว

เสิ่นหย่งและเถียนชุ่ยชุ่ยที่มองอยู่ห่างไกลตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？คนเหล่านั้นไม่ใช่กำลังเสริมที่พี่เปียวเชิญมาเหรอ？ทำไมถึงตลบหลังทุบตีพี่เปียวจนเจ็บหนักละ？” ใบหน้าของเถียนชุ่ยชุ่ยเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

เสิ่นหย่งขมวดคิ้ว เขากลับนึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งได้แล้ว แต่เขารู้สึกว่าช่างไม่เข้าท่าเอาสะเลย ถูกเขาสลัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

คำอธิบายที่เหลือนั่นก็คือ พี่เปียวไปทำเรื่องอะไรที่ทำให้พี่ใหญ่ของเขาไม่พอใจ แล้วพี่ใหญ่ของเขาไม่เพียงแค่ไม่ออกหน้าแทนเขา กลับว่าหักแขนอีกข้างนึงของเขาแล้ว

“รีบไป！” จู่ๆเสิ่นหย่งก็ตอบสนองกลับมา ดึงเถียนชุ่ยชุ่ยออกไป

“ทำไมเหรอ？” สมองของเถียนชุ่ยชุ่ยมีการตอบสนองช้ามาก เอ่ยถามด้วยความสงสัย