จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 155

บทที่ 154 Dilufic

อาเฟิงเปิดประตูรถให้หลินหยุนเอง แล้วขับรถไป

รถคันดังกล่าวไปหยุดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ในเขตชานเมืองหลินโจว

ชายหนุ่มวัยรุ่นที่สวมใส่ชุดสูทสีดำสามสี่คนวิ่งเข้ามา ช่วยอาเฟิงขับรถไปจอดไว้ที่จอดรถ

ส่วนชายหนุ่มอีกสองคน เคารพนบนอบอาเฟิงและหลินหยุนที่เดินเข้าประตูใหญ่ไป

ในคฤหาสน์หลังนี้ วิวทิวทัศน์งดงามมาก ยังสามารถเห็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจมากมาย สนามม้า สนามกอล์ฟ เป็นต้น

หลังจากที่เดินเข้ามาแล้ว สองหนุ่มนั่นก็กลับไป หลังจากนั้นอาเฟิงก็พาหลินหยุนเดินเข้าไปข้างในต่อ

“นี่คือที่ไหน？” หลินหยุนเอ่ยถาม

อาเฟิงตอบกลับด้วยความเคารพว่า “นี่คือDilufic โรงแรมที่พักผ่อนหย่อนใจที่มีเกียรติสูงสุดในเมืองหลินโจว ”

หลินหยุนเคยได้ชื่อของDiluficมาก่อน ว่ากันว่าเป็นโรงแรมที่ลึกลับที่สุดในเมืองหลินโจว ใช้สำหรับต้อนรับลูกค้าวีไอพี คนธรรมดาไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาได้เลย

และเป็นเพียงโรงแรมเดียวที่สามารถกดขี่อิมพีเรียลคอร์ทได้

รอบๆของห้องพักมีการตกแต่งที่มีสไตล์มาก แต่กลับว่าไม่ทำให้รู้สึกถึงความหรูหรา ไม่เหมือนกับในอิมพีเรียลคอร์ทนั่น ไม่ว่าตรงไหนก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหรูหรางดงาม ราวกับว่าเตือนสติลูกค้าที่เข้าไปอยู่ตลอดเวลา ในนี้เป็นระดับไฮเอนด์ ทรงเกียรติภูมิมาก

ผ่านรอบนอกของห้องพักแล้ว อาเฟิงพาหลินหยุนไปถึงห้องที่ยิ่งจะกว้างขวางมาก ในนี้มีเครื่องดนตรีโบราณอยู่เป็นจำนวนมาก และยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกด้านความบันเทิงที่มีเทคโนโลยีขั้นสูงทันสมัยอีกมาก

เป็นการผสมผสานระหว่างโบราณและปัจจุบันได้อย่างลงตัว

ตรงกลางเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่หนึ่งตัว ยาวประมาณ 8 เมตร กว้าง 2 เมตร ฝีมือประณีตไร้ที่ติ

ทั้งสองข้างเป็นเก้าอี้สีขาวเนียน ฝีมือประณีตไร้ที่ติเช่นกัน

รวมถึงอุปกรณ์ในการรับประทานอาหารที่อยู่บนโต๊ะเหล่านั้น คาดว่าน่าจะทำมาจากงาช้างของแท้

เมื่อเทียบที่นี่กับอิมพีเรียลคอร์ท ช่างเถอะ อิมพีเรียลคอร์ทเทียบไม่ติดเลย

อิมพีเรียลคอร์ทเปรียบเทียบได้กับคนที่เพิ่งร่ำรวยเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ออกไปโอ้อวดว่าตัวเองเจ๋งสุดๆ ครั้งแรกที่ได้เห็นรู้สึกสูงส่งร่ำรวย แต่คนที่มีรสนิยมที่แท้จริง รังเกียจที่จะไปสถานที่แบบนั้น มีแต่จะทำให้ลดรสนิยมของตัวเองให้ต่ำลง

และDiluficก็เปรียบได้กับชนชั้นสูงที่สืบทอดกันมากว่าพันปี ไปที่ไหนก็ถ่อมตัวไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจแต่ไม่สูญเสียคุณงามที่อยู่ภายใน อีกทั้งยังทำให้คนรู้สึกถึงความสง่างามของชนชั้นสูง และก็ไม่ทำให้คนรู้สึกถึงว่าหรูหรา งดงามและละเอียดอ่อนไปทั่วทุกที่

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นการเปรียบเทียบที่หยาบคายหน่อย อิมพีเรียลคอร์ทก็เปรียบได้กับโสเภณีที่ไม่สวมใส่เสื้อผ้า โชว์เรือนร่างของตัวเองให้ผู้คนดูอย่างเหิมใจ

และ Diluficก็เปรียบกับหญิงงามในโบราณที่มีผ้าคลุมหน้า ทำให้ผู้คนอดใจไม่ได้ที่จะดื่มด่ำกับมัน

ในเวลานี้ มีคนกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ทั้งสองฝั่งของโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ เจี่ยงสง เส้เทียนหัว หานกั๋วเฉียง เจิ้งเทียนหว้า เป็นต้น และยังมีอีกสองท่านที่หลินหยุนไม่รู้จัก คิดแล้วน่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลในฉินโจวและผู้ที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่ในชิ่งโจว

แน่นอนว่า ผู้มีอิทธิพลทั้งสองท่านนี้ถือว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหลินหยุนแล้ว

เมื่อเห็นหลินหยุนเดินเข้ามา ทุกคนก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“ยินดีต้อนรับปรมาจารย์หลิน！”

หลินหยุนตรงไปที่นั่งตำแหน่งหลักเลย พูดอย่างเรียบง่ายว่า “นั่งกันเถอะ！”

“ขอบคุณปรมาจารย์หลิน！”

กลุ่มคนถึงจะนั่งลง

หานกั๋วเฉียงมองไปยังหลินหยุนอีกครั้ง ในใจซับซ้อน คิดไม่ถึงว่าหนุ่มที่เขาเคยดูถูกคนนั้น ในเวลานี้เขาทำได้เพียงแหงนหน้าขึ้นมอง

เจี่ยงสงตบมือแล้ว ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก มีบริกรสาวรูปร่างสูงสวมชุดกี่เพ้าสามสี่คนทยอยกันเดินเข้ามา

ในมือของแต่ละคนถือจานขาวหยกที่ละเอียดอ่อนมา วางลงบนโต๊ะ

รับประกันว่าตรงหน้าของแต่ละคนจะมีทั้งหมดสี่จาน

ในจานก็จะมีพวกผลไม้ที่แปลกๆ ดูแล้วสีฉูดฉาด เหมือนดอกไม้สีชมพู เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ผลิตโดนชนชาติจีน

เจี่ยงสงยิ้มพร้อมพูดด้วยความเคารพว่า “ปรมาจารย์หลิน ผลไม้เหล่านี้เป็นผลไม้สดใหม่ที่ส่งมาทางอากาศจากอเมริกาใต้ คุณลองชิมดู！”

“โอเค” หลินหยุนก็ไม่เกรงใจ ถ้าหากเขาไม่กิน เชื่อว่าคนเหล่านี้ที่นั่งกันอยู่ก็ไม่มีใครกล้ากิน

บอกว่าเป็นงานเลี้ยงฉลอง สู้บอกว่าเหล่าผู้มีอิทธิพลมารายงานสถานการณ์ให้หลินหยุนฟังน่าจะดีกว่านะ

“อำนาจของบริษัทชิงเหมิงกรุ๊ปได้ถูกกำจัดเรียบร้อยแล้ว บริษัทชิงเหมิงกรุ๊ปได้ถอนตัวออกจากหลินโจวทั้งสิ้น แต่ว่าบริษัทชิงเหมิงกรุ๊ปเป็นบริษัทที่มีมูลค่ากว่าหลายพันล้าน ยังไม่สามารถฆ่าพวกมันให้สิ้นซากได้”

“แต่ว่า แม้ว่าพวกเขาจะกลับมาเป็นใหญ่อีกครั้งในที่อื่น ก็ทำได้เพียงยืดชีวิตไปวันๆ ไม่คุณค่าพอที่จะกังวล”