จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1540

และ ตอนนี้เธอยังคงขาดสมบัติสุดท้ายของการกลั่นยา

ถ้าอยู่ในครอบครัว

งั้นก็ยังคงมีอยู่

แต่ในระดับนั้นก็ไม่ถึงระดับของแก้วรวมสารภูติน้ำแข็ง 1000 ปีที่อยู่ตรงหน้าหรอก

อย่างที่เราเคยพูดกัน สมบัติการกลั่นยา ยิ่งระดับสูงมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งดี

แน่นอน

ระดับสูงเกินไป พรสวรรค์ของคุณ ปัญญาของคุณยังไม่พอ งั้นใช้สมบัติระดับสูงเกินไปในการกลั่นยา ไม่เพียงแค่ไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่กลับเป็นเรื่องที่โง่เขลาที่สุด

เพราะคุณไม่มีปัญญาทำได้

ยิ่งควบคุมไม่ได้เลย!

โม่หยู่ผลิตยาทองระดับดิน แน่นอนว่าไม่มีปัญหา

จุดนี้เธอเองก็รู้ดี

งั้นก็สามารถใช้สมบัติที่หล่อหลอมใกล้เคียงกับยาทองระดับฟ้าได้ ก็ย่อมเหมาะสมที่สุดอยู่แล้ว และเป็นเรื่องที่เธอใฝ่ฝันมากที่สุด

หลินหยุนในตอนนี้เพิ่งมอบสมบัติดังกล่าวให้เธอ

ไม่พูดถึงก่อนหน้านี้

พูดถึงแค่ตอนนี้

บุญคุณนี้ใหญ่หลวงเกินไป

หลินหยุนกล่าวเบาๆ “รับหน่อยเถอะ ช่วงเวลานี้ก็ต้องขอบคุณคุณที่บอกฉันหลายๆอย่าง แล้วก็ที่ช่วยเหลือฉินหลัน! นี่ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่คุณควรได้รับ!”

คำพูดของหลินหยุนจริงแท้แน่นอน

โม่หยู่สูดหายใจเข้าลึกๆ กล่องหยกในมือหนักยิ่งกว่า หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็พยักหน้า

จากนั้นก็พูดกับหลินหยุนว่า “งั้นต้องขอบคุณพี่หลินมาก!”

แสงวูบวาบ และโม่หยู่รับกล่องหยกแล้ว

บอกลาหลินหยุนด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน จากนั้นก็ก้าวออกมาจากห้องของหลินหยุน

มองเงาโม่หยู่ที่เดินจากไป

หลินหยุนปิดประตูห้อง

จากนั้นก็ฝึกฝนต่อไป

แต่ก็ยังเหมือนเดิม

การฝึกฝนของเขาไม่ใช่การเก็บตัวในระยะยาว

ผู้อารักขาคนนั้นยังไงก็เป็นภัยคุกคามที่อาจจะเกิดขึ้นได้

หลินหยุนไม่กลัวว่าเขาจะต่อสู้กับตน

กังวลว่าเขาจะลงมือกับโม่หยู่หญิงสาว 3 คน

นี่คือการข่มขู่

แล้วยังต้องหาโอกาสเพื่อแก้ไขถึงจะได้

และเก็บตัวอีกเป็นช่วงๆเป็นเวลาหลายเดือน

และก็ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ในวันนี้ เรือใหญ่ยังคงแล่นตามปกติ

โม่หยู่มาหาหลินหยุนที่ห้องอีกครั้ง และมองไปที่หลินหยุนและพูดว่า “พี่หลิน ช่วงนี้ฉันไปสืบมาชัดเจนแล้ว ก่อนหน้านี้คุณสับฆ่า 3 คนของสำนักเทียนหั่ว”

“ป้ายประจำตัวพวกเขาทั้งสามคน น่าจะอยู่ที่คุณสินะ?”

“ถ้ายังอยู่ พวกเราสามารถนำห้องของพวกเขาทั้งสามคนไปขายในราคาต่ำได้!”

“ห้องในชั้นนี้ ราคาเดิมคือ หินทิพย์ 250,000 ก้อนต่อตั๋วเรือ 1 ใบ”

“ถ้าหากขายออกไปได้ 200,000 ต่อ 1 ใบก็ได้!”

“นี่ก็ถือว่าเป็นรายได้ก้อนหนึ่งที่เยอะมาก พี่หลินลองคิดดูได้นะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาของหลินหยุนอดไม่ได้ที่จะเป็นประกาย จากนั้นก็พูดว่า “ยังสามารถขายตั๋วเรือได้ต่อเหรอ?”

เรื่องนี้เขาไม่รู้จริงๆ

โม่หยู่รีบพูด “ได้สิ! ขอเพียงแค่มีป้ายหยกอนัตตาอยู่ งั้นก็ไม่มีปัญหา! เรื่องแบบนี้ผู้อารักขาต่างก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ทั้งนั้น!”

ดวงตาหลินหยุนเป็นประกาย

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “เรื่องนี้ฉันรู้แล้ว คุณสามารถไปชั้นล่างเพื่อค้นหาพวกเป้าหมาย แต่ไม่ต้องรีบร้อนเกินไป”

“ฉันต้องจัดการผู้อารักขาคนนั้นก่อนค่อยว่ากัน!”

ได้ยินหลินหยุนพูดเช่นนี้ โม่หยู่ก็อึ้งทันที ทันใดนั้นเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “พี่หลินอย่าบอกนะว่าคุณ……”

หลินหยุนพยักหน้า กล่าว “คุณน่าจะรู้สึกได้แล้วสินะว่าผู้อารักขาคนนั้นกับฉันมีความรู้สึกที่เป็นศัตรูกัน ในเมื่อเขามีเจตนาที่เป็นศัตรู งั้นก็ไม่สามารถเก็บเขาไว้แล้ว!”

โม่หยู่หายใจเข้าลึกๆอีกครั้งและพูดด้วยความตกใจ “แต่ว่า……พี่หลิน คนนั้นยังไงก็เป็นผู้อารักขา แต่พวกเราลงมือที่นี่……อย่างที่รู้ บนเรือใหญ่ลำนี้ยังมีผู้เก่งกาจแดนดั่งเทพอยู่ 2 คนนะ……”

หลินหยุนกล่าว “ดังนั้นต้องหาโอกาสที่เหมาะสม!”

เจตนาฆ่าของหลินหยุนก็มีขึ้นมาแล้ว

ผู้อารักขาคนนั้น เขาต้องฆ่า!

ที่นี่ไม่ใช่โลกอีกต่อไปแล้ว!

และไม่สามารถท่องไปตามหลักการของโลกได้แล้ว!

ที่นี่คือหมื่นจักรวาล

“ฉันยอมทำผิดต่อคนในใต้หล้า แต่ไม่ยอมให้คนในใต้หล้าผิดต่อฉัน” นี่คือโลกแห่งความจริง!

ไม่งั้นคุณก็อาจตายได้!

แม้ว่าหลินหยุนไม่ได้สุดโต่งซะขนาดนั้น

แต่สำหรับความรู้สึกที่สามารถสัมผัสได้ถึงวิกฤต จะต้องฆ่าก่อน!

ที่นี่มีดั่งเทพนั่งอยู่สองคน

ต้องการฆ่าผู้อารักขาคนหนึ่ง

จะต้องหาโอกาสที่ดีจริงๆ

หลินหยุนไม่ได้คิดอะไรอีก

ขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้าของเรืออีกครั้ง

นี่คือน้ำลึกของทะเลไม่สิ้นอยู่แล้ว

ยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือ

มองไปรอบๆทั่วทุกทิศทาง

ไม่มีความแตกต่างจากเมื่อก่อน

มันยังกว้างใหญ่

ในทะเลไม่มีสิ่งเปรียบเทียบได้

ข้างหน้าข้างหลัง

ข้างซ้ายข้างขวา

ก็เป็นภาพเดียวกันทั้งหมด

แม้ว่าต้องการวาดภาพแผนผังทะเล ล้วนแต่ไม่มีทางเลย

เพราะคุณไม่มีทางรู้ได้เลย ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตำแหน่งไหนกันแน่

ความแตกต่างเล็กน้อยคือรสเค็มและคาวของน้ำทะเลจะเข้มข้นกว่า

และอสูรกายใต้น้ำขนาดเล็กบางตัวก็ปรากฏขึ้นในทะเล

ถึงขนาดว่าอสูรกายใต้น้ำจำนวนมากต่างก็ติดตามเรือลำใหญ่

ดูเหมือนว่าพวกมัน จะอยากรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของเรือลำใหญ่มาก

อย่างไรก็ตาม ระดับของอสูรกายใต้เหล่านี้มีระดับที่ต่ำเกินไป

ยิ่งไม่มีผลการฝึกตนใดๆเลย

ครั้งนี้ที่มา จำนวนคนไม่เยอะเท่าคราวที่แล้ว

เมื่อครั้งก่อน

ยังไงซะทุกคนต่างก็รับรู้ถึงความแปลกใหม่อย่างมาก

ดังนั้นต่างก็อยากจะมาที่ดาดฟ้าเรือเพื่อมาดู การอยู่ในทะเลอันไม่มีที่สิ้นสุดอย่างแท้จริงเป็นอย่างไร

แต่หลังจากได้ดูแล้วเดาว่าคนส่วนใหญ่ต่างก็ผิดหวัง

ดังนั้นก็ไม่มีใครขึ้นมาเลย

ในขณะนี้ส่วนใหญ่ที่อยู่บนดาดฟ้าของเรือต่างก็เป็นพวกผู้บำเพ็ญเซียนแดนจิตปฐม

บางคนก็เหมือนหลินหยุน คนเดียวเพียงลำพัง

บางคนก็พูดบางอย่างกับคนที่พวกเขาคุ้นเคย

ในเวลานี้

สายตาของผู้คนบนดาดฟ้าเรือทั้งหมดถูกดึงดูดด้วยร่างหนึ่งแล้ว

ทุกคนเริ่มพูดคุยกันด้วยเสียงต่ำ