จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1595

เมื่อพูดคุยกับฉินหลันได้สักพัก หลินหยุนก็กลับไปที่ห้องพักตัวเองเพื่อฝึกฝนทันที

หินทิพย์ชั้นกลางหนึ่งหมื่นก้อน ถึงแม้จะเพียงพอกับการฝึกฝนของเขา แต่มันก็เพิ่มพลังได้เท่านั้น มันยากที่จะทำให้โลกกำลังภายในตัวและจิตปฐมเพิ่มสูงขึ้น

ถ้าอยากจะให้ระดับของพลังเพิ่มสูงมากขึ้น นอกจากเขาจะหาสมบัติล้ำค่ามาฝึกฝนถึงจะทำสำเร็จได้

แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย บางทีกลับไปที่เมืองหลวงอาจจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็ได้ เพราะสถาบันราชภัฏนั้น แม้แต่อัจฉริยะจำนวนมากของเก้าสำนักใหญ่ ต่างก็อยากจะเข้าไป มันจะต้องเป็นสถานที่ที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

หลังจากผ่านไปห้าวัน ทางฝั่งไท่จื่อดูเหมือนจะเตรียมพร้อมแล้ว และได้ออกจากเมืองซวูอู๋ทันที

ส่วนองค์หญิงเก้าก็จากไปเหมือนกัน แต่ขบวนของเธอนั้นดูเรียบง่ายมากๆ เหมือนกับตอนที่เธอเดินทางมาที่นี่ก่อนหน้านี้

มีรถม้าหนึ่งคันกับเด็กผู้หญิงที่ชื่ออาหลีคอยอยู่ข้างๆเธอและไม่มีอย่างอื่นอีกแล้ว

ไท่จื่อคือคนที่จะได้ขึ้นครองบัลลังก์คนต่อไป ฐานะของเขาต่างจากคนอื่นๆอยู่แล้ว

ถึงแม้ไท่จื่อไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่มันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เมืองซวูอู๋ห่างจากเมืองหลวงหลายหมื่นกิโลเมตร

แต่เรือมังกรของไท่จื่อก็บินเร็วมากๆเช่นกัน เวลาผ่านไปสามวันนิดๆ เมืองหลวงก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าของพวกเขาแล้ว เมืองหลวงนั้นใหญ่มากๆจนน่าเหลือเชื่อ และดูหรูหรามากๆจนหาคำมาอธิบายไม่ถูก

เมื่อเดินทางเข้าใกล้และห่างจากเมืองหลวงอีกสิบกิโลเมตร พวกเขาก็รีบเก็บเรือมังกรทันที และเดินเท้าไปยังทิศทางของเมืองหลวง นี่เป็นกฎระเบียบของการเข้าเมืองหลวง

ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มีฐานะอะไร มีความแข็งแกร่งแค่ไหน เมื่ออยู่ห่างจากเมืองหลวงสิบกิโลเมตร ห้ามใช้ของวิเศษที่ใช้ในการเหาะเหินโดยเด็ดขาด

รถม้าของไท่จื่ออยู่ด้านหน้าสุด หลินหยุนกับฉินหลันนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน พวกเขาเดินทางมาถึงหน้าประตูเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว หลังจากเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว ทหารเคาะระฆังและปิดถนนทันที การเดินทางเข้ามานั้นเกิดเสียงครึกครื้นมากๆ

จวนไท่จื่อ เป็นที่พักของไท่จื่อที่อยู่นอกพระราชวัง

ถ้าเป็นวังไท่จื่อ มันเป็นที่พักของไท่จื่อที่อยู่ในพระราชวัง มันก็คือวังตะวันออก

ทั้งสองแห่งมีความแตกต่างกันมากๆ

จวนไท่จื่ออยู่ทางทิศใต้ของพระราชวัง เป็นจวนที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่ หลังจากหลินหยุนตามไท่จื่อเข้ามาในจวนแล้ว หลินหยุนก็ได้ที่พักที่เงียบสงบมากๆในจวนไท่จื่อ

ที่พักแห่งนี้ดีกว่าวังรองของเมืองซวูอู๋มากๆ!

ถึงแม้วังรองจะมีคนคอยดูแลรักษาอยู่ แต่มันก็เป็นเพียงแค่วังรองเท่านั้น

เมื่อหลินหยุนกับฉินหลันเข้ามาที่พักได้เพียงชั่วครู่ ก็มีคนรับใช้มาเรียกเขาทันที

หลินหยุนเดินตามคนรับใช้เพื่อไปเจอไท่จื่อ

เมื่อมองเห็นหลินหยุนเดินเข้ามา ไท่จื่อก็หัวเราะออกมาทันที เขารีบกวักมือและพูด "หลินหยุน มานั่งตรงนี้เร็วๆ รออีกสักพักจะมีองค์ชายสองคนมาพบนาย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หน้าที่สั่งสอนพวกเขาสองคนนั้นฉันจะยกให้หน้าที่ของนาย!"

หลินหยุนก็คาดคิดไม่ถึงจริงๆ การกระทำของไท่จื่อจะรวดเร็วขนาดนี้ เดิมทีเขาคิดว่ายังต้องรออีกสักพักหนึ่ง

ดูเหมือนไท่จื่อจะมองเห็นความแปลกใจของหลินหยุน เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด "นายน่าจะไม่รู้ เด็กสองคนนั้นทำให้ฉันปวดหัวมากๆ เมื่อก่อนฉันก็เคยหาอาจารย์ให้พวกเขาหลายคน แต่อาจารย์พวกนั้นไม่สามารถสั่งสอนเด็กสองคนนี้ได้เลย!"

"หลินหยุน ฉันจำเป็นต้องเตือนให้นายทราบ"

"เด็กสองคนนี้เป็นเด็กดื้อและสั่งสอนยากจริงๆ!"

"นายต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อน!"

หลินหยุนทำความเคารพและพูดเบาๆ "ฉันจะทำอย่างสุดความสามารถ!"

ผ่านไปไม่นาน มีเด็กผู้ชายอายุสิบเอ็ดขวบกว่าๆสองคน พวกเขาแต่งตัวหรูหรา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเดินเข้ามาทันที

พวกเขาทำความเคารพไท่จื่อก่อน จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ