จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 162

บทที่ 161 ปรมาจารย์หวาง

ทุกคนเงียบไปชั่วขณะ และต่างก็คิดในใจว่าข้อเสนอของท่านนี้มีผลประโยชน์ต่อตัวเองหรือไม่

ข้างหน้า เจี่ยงหลินหลินทำสีหน้าดูหมิ่น ครั้งนี้เธอเตรียมตัวเต็มที่ พายอดฝีมือมาด้วย มีความมุ่งมั่นที่จะต้องได้ยาวิเศษ จะยอมรับเงื่อนไขนี้ได้อย่างไร?

เจี่ยงหลินหลินอยากจะยืนขึ้นพูด แต่ข้างหลังเธอมีชายวัยกลางคนสวมชุดสีเทาห้ามเธอไว้

“คุณหนู ไม่ว่าที่ไหนที่มียาวิเศษปรากฏอยู่ ส่วนใหญ่จะมีสัตว์ประหลาดคุ้มครองอยู่ ยาวิเศษนี้คงไม่ได้เอาง่ายๆ ทำไมไม่ปล่อยให้พวกเขาเป็นผู้นำ และหาลู่ทางให้พวกเราก่อน?” ชายชุดสีเทากระซิบข้างหูของเจี่ยงหลินหลิน

เจี่ยงหลินหลินเป็นคนกะล่อนปลิ้นปล้อน แต่กับชายสวมชุดสีเทาคนนี้ก็เชื่อฟังและทำตาม พยักหน้าเห็นด้วยทันที

“ทำตามที่คุณบอก!”

ในฝูงชน ยังมีกลุ่มคนจำนวนมาก โดยมีชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเป็นผู้นำ

ด้านหลังชายหนุ่ม มีชายชราหัวโล้นเดินตามมา ชายชราผู้นี้ผอมมาก ดูเหมือนว่าลมกระโชกแรงสามารถพัดเขาล้มลงได้

ปรมาจารย์เผย คุณคิดอย่างไรกับข้อเสนอนี้?” ชายหนุ่มกระซิบถามชายชราที่อยู่ข้างๆ

ปรมาจารย์เผยหัวเราะเบาๆ ด้วยใบหน้าที่ใจดีอบอุ่น และพูดเสียงเบา “ค่อยๆดูการเปลี่ยนแปลงเงียบๆ!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดคัดค้าน ท่านผู้นั้นก็คิดว่าตัวเองมีเกียรติและอำนาจ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย

ในเมื่อไม่มีใครพูด ก็หมายความว่าทุกคนเห็นด้วยกับคำแนะนำของฉันใช่ไหม?”

ในเวลานี้ ในที่สุดก็มีชายชราท่านหนึ่งพูดขึ้น

“ตรงนี้มีคนมากมาย คุณจะรับประกันได้อย่างไรว่าทุกคนจะทำตามคำแนะนำของคุณ?”

ชายท่านนี้ดูเหมือนจะคาดเดาไว้แล้วว่าจะมีคนถามคำถามเช่นนี้ และเมื่อเขาได้ยินคำนั้น เขาก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย

จากนั้น เขาก็โค้งคำนับและแสดงความเคารพต่อชายชราที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ “ปรมาจารย์หวาง เชิญท่านออกมาดำเนินรายการ!”

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ชายชราผู้นั้นทันที และหลินหยุนก็มองไป

ชายชรายิ้มเล็กน้อย เอามือประสานกันไว้ทำความเคารพทุกคน และพูดว่า “ทุกท่าน ในเมื่อพวกเราตั้งกฎไว้แล้ว เราก็ต้องปฏิบัติตาม”

“แน่นอนว่า ถ้าตั้งกฎไว้แล้ว แล้วยังทำลาย ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษที่ฉันไม่เห็นแก่หน้าใคร!”

สายตาเย็นชาที่เย็นชาของทุกคนมองไปที่ปรมาจารย์หวาง มีนักบู๊จำนวนมากอยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่มีใครยอมใคร แล้วใครจะไปเชื่อฟังคำพูดของชายชราคนนี้?

ปรมาจารย์หวางรู้สึกถึงการจ้องมองที่ไร้ความปรานีของทุกคน และไม่โกรธ แต่หัวเราะ ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้น และกระแทกฝ่ามือไปที่ต้นไม้เล็กๆด้วยแขนที่หนาใหญ่

สายตาของทุกคนนิ่งอึ้งเล็กน้อย!

เพียงแต่ว่า ต้นไม้เล็กๆนั้นยังคงสภาพสมบูรณ์อยู่

มีคนเยาะเย้ย “ฝีมือระดับนี้เอง ยังกล้าอวดเก่ง ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะเหรอ”

ปรมาจารย์หวางหันหลังและเดินกลับมา ยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ โดยไม่สนใจคำพูดถากถางของคนเหล่านั้น

ในเวลานี้ มีลมพัดผ่านมาเบาๆ และทันใดนั้นต้นไม้เล็กๆนั้นก็หัก และร่วงหล่นลงมาเป็นท่อนๆ

ทุกคนตกใจ!

เห็นได้ชัดว่าด้านในของต้นไม้เล็กๆต้นนี้หักนานแล้ว ดังนั้นสายลมพัดมา จึงสามารถพัดมันล้มลงมาได้

สามารถทำลายภายในของต้นไม้เล็กนี้อย่างเงียบๆ โดยภายนอกไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ อย่างน้อยก็ต้องเป็นความแข็งแกร่งจากพรสวรรค์จึงสามารถทำเช่นนี้ได้

ชายชราผู้นี้กลายเป็นนักบู๊พรสวรรค์!

นักบู๊พรสวรรค์อยู่ในความคิดของหลินนหยุนมันก็แค่คนธรรมดา แต่อยู่บนโลกนี้ เป็นการดำรงอยู่ที่ล้ำเลิศมาก

แม้ว่าจะมีนักบู๊จำนวนมากอยู่ในที่เกิดเหตุ แต่ก็มีไม่กี่คนที่ไปถึงพรสวรรค์

มีเสียงพูดคุยกันในฝูงชน

“ถ้ามีปรมาจารย์หวางเป็นผู้นำที่ดำเนินรายการ พวกเรายินดีที่จะปฏิบัติตามกฎนี้”

นักบู๊วัยกลางคนยืนขึ้นแล้วพูด

“ใช่ ปรมาจารย์หวางเป็นผู้ดำเนินรายการพวกเราสามารถมั่นใจได้!” นักบู๊หนุ่มพูดเสียงดัง

เจี่ยงหลินหลินและชายหนุ่มที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ยิ้มอย่างเย็นชา มีแววตาดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้น แต่ ไม่ได้คัดค้าน

ท่านผู้นั้นแสดงความภาคภูมิใจ โค้งคำนับและแสดงความเคารพต่อปรมาจารย์หวาง “ปรมาจารย์หวาง เนื่องจากทุกคนเสนอให้ท่านเป็นผู้ดำเนินรายการ ฉันคิดว่าคุณก็ตอบตงลงเถอะ!”

ปรมาจารย์หวางยิ้ม และลูบเครา “ได้ งั้นฉันจะดำเนินรายการ ถ้าใครกล้าฝ่าฝืนกฎ ทุกคนร่วมกันโจมตี!”

“ดี!”

ฝูงชนตอบตกลงกันเสียงดัง