จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1621

หลินหยุนพูดว่า “ไม่ทราบว่าเป็นภารกิจอะไร?”

ชิงเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดขึ้นมาว่า “คืออย่างนี้ นี่ก็ถือเป็นความอัปยศของตระกูลฉัน! เดิมทีฉันเป็นองค์ชายสองของแคว้นชิงชิว”

“แคว้นชิงชิว ศิษย์น้องหลินหยุนอาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก แต่มันเป็นทางทิศตะวันออกของศูนย์สวรรค์ ไม่ถือว่าเป็นแคว้นบำเพ็ญเซียนที่ไม่ใหญ่เกินไป”

“ปีนั้นฉันอุทิศตนศึกษาธรรม ก็เป็นเพราะว่ามีโอกาสมากมาย”

“ดังนั้นก็ออกจากประเทศชาติ มาถึงที่ศูนย์สวรรค์ และเข้าสู่สถาบันราชภัฏได้สำเร็จ!”

“ตำแหน่งราชา เป็นของพ่อฉันมาโดยตลอด!”

“หลายปีที่ผ่านมานี้ พี่ชายคนโตคนนั้นของฉัน ปรารถนาตำแหน่งราชามาโดยตลอด”

“ในใจของฉัน อันที่จริงสำหรับตำแหน่งราชา ฉันไม่ได้มีความปรารถนาที่ต้องการจะแย่งชิงใดๆอยู่แล้ว!”

“แต่พี่ชายคนโตของฉันไม่เชื่อ!”

“ฉันก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก!”

“เพราะว่าฉันอยู่ที่ทางศูนย์สวรรค์นี้มาเป็นเวลานาน มีโอกาสไม่มากนักที่จะกลับไปที่แคว้นชิงชิว!”

“แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้ารับใช้ในตำหนักของฉันได้เดินทางมาแสนไกลอย่างยากลำบาก ตามหาสถาบันราชภัฏ เพื่อบอกกับฉันว่า พี่ชายคนโตคนนั้นของฉันได้ฆ่าพระราชาแย่งชิงบัลลังก์!”

“ได้ยึดครองระบบปกครองของทั้งแคว้นชิงชิวแล้ว!”

“และ ยังไม่รู้ว่าหว่านล้อมราชาครูที่ทรงพลังจากไหนมาได้ท่านหนึ่ง!”

“แต่ว่าตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าเป็นแดนดั่งเทพตอนต้นหรือว่าแดนดั่งเทพตอนกลาง!”

“พูดตรงๆ!”

“ด้วยความแข็งแกร่งของฉันเพียงคนเดียว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลับไปแก้ไขข้อผิดพลาดให้ถูกต้อง!”

“ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าฉันไม่ต้องการบัลลังก์ ก็ไม่มีทางปล่อยให้คนทรยศที่ฆ่าพระราชาไปนั่งอยู่บนบัลลังก์ได้!”

“ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ไม่สอดคล้องกับประมวลกฎหมายของจักรวรรดิ!”

“ดังนั้นฉันก็ได้ประกาศภารกิจไว้ในสถาบันราชภัฏ!”

“มีความเป็นไปได้สูง ราชาครูท่านนั้นก็คือแดนดั่งเทพตอนต้น!”

“ความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับพวกเราห้าคน ถึงแม้ว่าจะมีอันตรายอย่างแน่นอน แต่ก็ยังสามารถจัดการได้!”

“ไม่ทราบว่าศิษย์น้องหลินหยุนคิดว่าอย่างไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งและพูดขึ้นมาว่า “ไม่ทราบว่าไปกลับกลับต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?”

ชิงเฟิงพูดขึ้นมาว่า “แม้ว่าแคว้นชิงชิวไม่ได้อยู่ภายในศูนย์สวรรค์ แต่กลับมีการทะลุมิติทางไกลอยู่!”

“พวกเราสามารถทะลุมิติไปได้!”

“แค่ต้องใช้เวลาเพียงไม่กี่วันแค่นั้นเอง!”

“เดิมทีฉันกลับไปที่แคว้นชิงชิว สามารถทะลุมิติตรงไปถึงที่เมืองหลวง!”

“แต่ตอนนี้ฉันกลัวว่ามันจะเป็นไปไม่ได้!”

“ดังนั้นจำเป็นต้องทะลุมิติไปยังเมืองใหญ่ที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงเล็กน้อย!”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “ศิษย์พี่ รับมือกับวิลล่ากุยหยวนก่อนหน้านี้ พวกเราทั้งสี่คนก็ทุ่มเทไปมากมายเหลือเกิน!”

“ครั้งนี้ แม้จะเพิ่มจิตปฐมตอนปลายมาท่านหนึ่ง เกรงว่ามันจะไม่ง่ายเลย!”

“เรื่องนี้ศิษย์พี่น่าจะรู้ดีนะ!”

ชิงเฟิงพูดขึ้นมาว่า “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ฉันมีการคาดเดาบางอย่าง เกี่ยวกับดั่งเทพท่านนั้น! หากว่าฉันเดาไม่ผิด ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็สามารถรับมือได้! หากว่าเดาผิดพลาด ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ยกเลิกภารกิจครั้งนี้!”

“ดังนั้นศิษย์น้องมั่นใจได้เลย!”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ทุกคนตกอยู่ในสภาพอันตราย!”

หลินหยุนพยักหน้า ก็พูดขึ้นมาอย่างลังเลอีกว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นฉันก็ตกลง! ศิษย์พี่ออกเดินทางเมื่อไหร่ แค่ส่งข่าวมาบอกฉันก็พอ!”

เมื่อชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ก็ดีใจในทันที และพูดขึ้นมาว่า “ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันไปแจ้งให้ศิษย์น้องเว่ยหลีและคนอื่นๆเดี๋ยวนี้!”

จากนั้น ก็รีบออกจากถ้ำของหลินหยุน

วันต่อมา

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังพูดคุยกัน

ร่างสองร่างบินลงมาจากบนภูเขา

ทั้งสองคนแต่งตัวเหมือนกัน

เพราะล้วนเป็นลูกศิษย์ของเขาธานี

หนึ่งในนั้นคือชิงเฟิง

และอีกคน ดูเหมือนจะเด็กกว่าชิงเฟิงมาก

ดูท่าทางน่าจะอายุเท่ากับชิงจื้อ

ท่าทางอายุประมาณยี่สิบสี่ถึงห้า

ทั้งสองคนลอยลงบนพื้น ชิงเฟิงมองไปทางหลินหยุนแล้วทักทาย “ศิษย์น้องหลินหยุน คนคนนี้คืออัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบในเขาธานีของพวกเรา ศิษย์น้องเซียวเหนี่ยน”

หลินหยุนมองไปทางชายหนุ่มแล้วพยักหน้า แต่ว่าเขายังไม่ทันได้พูด เซียวเหนี่ยนก็เดินผ่านหลินหยุนไปในทันที ยิ้มให้กับเว่ยหลีและชิงจื้อแล้วพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า “ศิษย์น้องเว่ยหลี ศิษย์น้องชิงจื้อ พวกเราไม่ได้เจอกันมานานเลยนะ!”

เมื่อเว่ยหลีและชิงจื้อทั้งสองคนเห็นเช่นนี้ นิ่งอึ้งในทันที จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นมาว่า “ศิษย์พี่เซียวเหนี่ยนพูดถูก ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ!”

หลินหยุนถูกมองข้ามไปในทันที

ชิงเฟิงในเวลานี้เป็นคนเริ่มที่จะไกล่เกลี่ยก่อน มองไปทางหลินหยุนแล้วพูดขึ้นมาว่า “ศิษย์น้องหลินหยุน ศิษย์น้องเซียวเหนี่ยนก็เป็นคนนิสัยแบบนี้ นายอย่าได้ถือสาเลย!”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย และพูดขึ้นมาว่า “ศิษย์พี่ชิงเฟิงพูดถูกแล้ว สำหรับมดที่ไร้ความสามารถ ผู้น้อยไม่แยแสตั้งนานแล้ว ไม่มีทางไปสนใจ!”

ใครก็คาดไม่ถึงว่า คำพูดของหลินหยุนจะตรงขนาดนี้ ตรงไปตรงมาแบบนี้

สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

โดยเฉพาะเซียวเหนี่ยนนั้น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มในตอนแรก ก็ไม่พอใจในทันที เห็นแค่เขาค่อยๆหันกลับมา และมองไปทางหลินหยุน “นายกำลังว่าให้ฉันงั้นเหรอ?”

หลินหยุนมองไปทางเซียวเหนี่ยน และพูดขึ้นมาว่า “ถูกต้อง ฉันกำลังพูดถึงนาย! ไม่อย่างนั้น ที่นี่ก็ไม่มีเศษสวะตาบอดคนอื่นอยู่เลยนะ?”

สีหน้าของเซียวเหนี่ยนไม่พอใจอย่างยิ่ง ดวงตาลึกล้ำคู่หนึ่ง จับจ้องไปที่ร่างของหลินหยุน เป็นเวลานาน แต่กลับหัวเราะลั่นขึ้นมา จากนั้นก็พูดกับชิงเฟิงที่อยู่ข้างๆว่า “ศิษย์พี่ ดูเหมือนว่าก่อนออกเดินทาง ฉันต้องสั่งสอนศิษย์น้องเล็กคนนี้ก่อน!”

เมื่อชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “ศิษย์น้องเซียวเหนี่ยน ฉันว่าช่างมันเถอะ?”