จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1623

พระราชวังแคว้นชิงชิวไม่ใหญ่เกินไป

แบ่งออกเป็นสามตำหนักมีด้านหน้ากลางและด้านหลัง ระหว่างตำหนักหลังกับตำหนักกลาง คือสวนหลวง

ในขณะนี้ทั้งห้าคนก็เข้าไปในสวนหลวง

กลุ่มสาวใช้ในวังยืนอยู่ข้างสระบัวในมือถือโคมที่สวยงามอย่างยิ่ง

และที่ขอบสระบัวนั้น ร่างในเสื้อคลุมมังกร กำลังกระซิบอะไรบางอย่างกับนางสนมคนสวย

ทั้งสองคนพูดไปหัวเราะไปด้วย

เมื่อเห็นชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกร สีหน้าของชิงเฟิงก็เปลี่ยนไปอย่างมากในทันใด

“เสด็จพ่อ…….”

“อะไรน่ะ? ศิษย์พี่ชิงเฟิง ท่านผู้นี้ก็คือเสด็จพ่อของพี่เหรอ?”

เว่ยหลีส่งเสียงอย่างรวดเร็ว

ชิงเฟิงหายใจถี่ แต่ยังใจเย็น

สายตาจับจ้องไปที่วัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกรคนนั้นอย่างตาไม่กะพริบ

และในเวลานี้ สายตาเฉียบคมอย่างหาที่เปรียบมิได้ของชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกรก็มองมาทางนี้

“ใครกัน?”

เขาคำรามเสียงดัง ในไม่ช้า ร่างทรงพลังหลายคนก็โผล่ออกมาจากในความมืด และฆ่ามาทางนี้

ชิงเฟิงคำรามว่า “สู้!”

เมื่อเสียงนั้นลดลง พุ่งนำออกไปก่อนในทันที

หลินหยุนทั้งสี่คนก็ออกมาจากในความมืด!

ต่อสู้กับองครักษ์ลับหลายสิบคน!

องครักษ์ลับเหล่านี้ ก็ล้วนเป็นแดนยาทอง

มีเพียงคนเดียวที่เป็นจิตปฐมตอนต้น

ที่เหลือก็เป็นแดนยาทอง

แม้ว่าจำนวนคนจะมากกว่า แต่อยู่ตรงหน้าของหลินหยุน ยังคงไม่มีแรงสู้กลับได้!

ในไม่ช้า องครักษ์ลับหลายสิบคนก็ถูกฆ่าตายในทันที

ชิงเฟิงก็รีบร้อนเช่นกัน!

เขาต้องการทราบโดยเร็วที่สุดว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

หลังจากที่ฆ่าองครักษ์ลับตาย กลุ่มสาวใช้ในพระราชาวังก็กลัวจนหน้าถอดสี และกรีดร้องวิ่งหนีออกไป

หนีไปด้วย ตะโกนเสียงดังไปด้วย “มีผู้ลอบสังหาร! คุ้มกัน!”

ชิงเฟิงไม่สนใจคนอื่นเลย หายตัวไปอยู่ตรงหน้าของชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกรและนางสนมที่สวยงามคนนั้นอย่างกะทันหัน

เอื้อมมือไป คว้าเข้ามาที่ชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกร “ให้ฉันดูหน่อยว่า แกเป็นใครกันแน่?”

สีหน้าของชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกรเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และก็คำรามเสียงดัง “ไอ้เดรัจฉาน! แกเองเหรอ!”

ต่อยหมัดที่ดุเดือดออกไปในทันที

พลังไม่ได้อ่อนแอกว่าชิงเฟิง

หมัดเดียวบีบคั้นให้ชิงเฟิงล่าถอย ชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกรดูไม่พอใจอย่างยิ่ง มองไปทางชิงเฟิงพูดขึ้นมาว่า “ไอ้เดรัจฉาน แกจะฆ่าพระราชาเลยเหรอ?”

ดวงตาทั้งสองของชิงเฟิงสีแดงเข้ม “พูดสิ แกเป็นใครกันแน่? แกไม่ใช่พระราชา!”

ในชั่วขณะหนึ่ง หลินหยุนและอีกสี่คนก็มาเข้าใกล้ชิงเฟิง

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในสถานการณ์เช่นนี้ ในใจของพวกเขาก็มึนงงอยู่

ตอนแรกคิดว่า มาถึงแคว้นชิงชิว ชิงเฟิงทำอย่างไร พวกเขาก็ทำอย่างนั้นก็พอแล้ว

ก็มีเพียงราชาครูเพียงท่านเดียว ดูเหมือนจะรับมือได้ยาก

แต่พวกเขาก็ได้เตรียมใจพร้อมแล้ว

แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่า เรื่องของแคว้นชิงชิวนี้ จะแปลกประหลาดเช่นนี้

ชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมมังกรสีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง “ชิงเฟิง แกไม่กลับมากลับประเทศมานานแล้ว วันนี้กลับมาโดยไม่ได้รับสั่งอย่างเงียบๆ และยังต้องการฆ่าราชาเหรอ?”

ชิงเฟิงแสยะยิ้ม “พูดมา แกเป็นใครกันแน่? ชิงหมินอยู่ที่ไหน?”

“อย่าใจร้อน ตามฉันมา!”

ชิงหมินพูดแล้ว ก็เดินไปทางตำหนักหลัง

ทหารอารักขามากมายก็ทยอยออกมาทั้งหมดในเวลานี้

ชิงหมินก็แปลงร่างกลายเป็นชายวัยกลางคนคนนั้นอีกครั้ง

หลินหยุนหลายคนต่างก็มองหน้ากันและกัน ก็ก้าวเดินตามอยู่ข้างหลังของชิงเฟิง

เมื่อเดินเข้าไปในตำหนักหลัง ทุกคนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

ชิงเฟิงก็หยุดฝีเท้าที่หน้าประตู และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ที่ของพี่ ฉันไม่เข้าไปดีกว่า เสด็จพ่อเก็บของอะไรไว้ให้ฉัน พี่นำออกมาก็พอ!”

ด้านหลังข้างขวาและซ้ายของชิงหมินมีทหารรักษาการณ์อยู่ กลับไม่ได้บีบบังคับ พยักหน้าพูดขึ้นมาว่า “ก็ได้ งั้นนายรอฉันอยู่ที่นี่”

จากนั้น ตัวเองก็เดินเข้าไปในตำหนัก

ระยะผ่านไปสักพักหนึ่ง ชิงหมินก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง

ในมือมีกล่องผ้า

“นี่เป็นของที่เสด็จพ่อเก็บไว้ให้นาย นายดูให้ดีเอาเองเถอะ!”

ชิงเฟิงยื่นมือไปรับมา เปิดกล่องผ้าอย่างระมัดระวัง และคริสตัลบันทึกความก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ภายในคริสตัล ชายวัยกลางคนหนึ่งที่ไร้ชีวิตชีวา กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร โดยมีชายหนุ่มยืนอยู่ด้านล่าง ก็คือชิงหมิน

ได้ยินแค่ชิงหมินพูดขึ้นมาว่า “เสด็จพ่อ ท่านจากไปแล้ว หากชิงเฟิงกลับมา เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมวางมือยุติเรื่องราว พวกเราสองพี่น้องก็มีแนวโน้มที่จะแค้นเคืองจนกลายเป็นศัตรู!”

“ดังนั้นเสด็จพ่อ เรื่องนี้ผมว่าต้องบอกให้ชิงหมินทราบ!”

บนเก้าอี้มังกร ชายวัยกลางคนถอนหายใจ ยังคงส่ายหน้า และพูดว่า “ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เตรียมตัว จะไปทันที ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป แคว้นชิงชิวก็จะส่งมอบให้กับลูกแล้ว! ชิงหมิน ลูกต้องปกป้องรากฐานนี้ไว้!”

ชิงหมินกังวลในทันที และพูดขึ้นมาว่า “เสด็จพ่อ ไม่ได้เด็ดขาด! ถ้าหากไม่มีเวลาแจ้งให้ชิงเฟิงทราบจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ยังหวังว่าเสด็จพ่อจะเก็บอะไรไว้ เพื่อทำให้ชิงเฟิงเชื่อ!”

ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้ ก็บันทึกการสนทนาที่พวกเราเพิ่งพูดไป บันทึกไว้ส่งมอบให้กับชิงเฟิงเถอะ!”

บันทึกหายไป ชิงหมินยิ้มเล็กน้อย และพูดขึ้นมาว่า “ชิงเฟิง ตอนนี้นายน่าจะเข้าใจแล้วใช่มั้ย เสด็จพ่อไม่ได้เสียชีวิต ดังนั้นจึงไม่สามารถจัดงานไว้ทุกข์ได้! ฉันไม่ได้ฆ่าพระราชา! แต่ฉันต้องแบกรับภาระทั้งหมดของแคว้นชิงชิวไว้!”

“หากเป็นไปได้ ฉันถึงกับหวังว่า นายจะกลับมาจากสถาบันราชภัฏ กลับมาช่วยฉันแบกรับหน้าที่ที่เสด็จพ่อทิ้งไว้ให้!”

สีหน้าของชิงเฟิงไม่พอในอย่างยิ่ง มองไปทางตรงหน้าของชิงหมิน เขายังคงไม่เชื่อ สูดลมหายใจ ชิงหมินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พี่คิดว่าแบบนี้ ฉันก็จะเชื่อพี่งั้นเหรอ?”