จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1624

ชิงหมินก็ดูเหมือนจะเตรียมตัวมาเป็นเวลานานแล้ว และพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “นายไม่มีทางเชื่อง่ายๆเช่นนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นฉันมีการเตรียมการอื่นๆอีก!”

“หรือว่านายไม่อยากรู้ว่า ทำไมฉันถึงได้มีผลการฝึกตนอย่างตอนนี้ได้เหรอ?”

ชิงเฟิงนิ่งไป จากนั้นขมวดคิ้วแน่นพูดขึ้นมาว่า “หรือว่า…….”

ชิงหมินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และพูดขึ้นมาว่า “ดูเหมือนว่านายจะคิดได้แล้ว ถูกต้อง ฉันได้อาบพลังมังกรแล้ว! ไม่อย่างนั้น ฉันจะมีความก้าวหน้าเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“อาบพลังมังกร นายและฉันต่างก็ทราบกันดี หากไม่มีเจตจำนงของเสด็จพ่อ ทำไม่ได้เด็ดขาด”

ขณะที่พูดคุยกัน ชิงหมินพลิกฝ่ามือ มังกรทองตัวหนึ่งลอยอยู่ในมือของเขา

หลินหยุนและคนอื่นๆแววตาสั่นไหว

มังกรทองเล็กๆตัวนี้ ไม่ใช่แปลงร่างจากอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไร แต่เป็นพลังอีกประเภทหนึ่ง

น่าจะถือได้ว่าเป็นพลังโชคชะตา

โชคชะตา อันที่จริงเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นหรือจับต้องไม่ได้

ภาพลวงตา

ถึงขนาดหลายคนไม่เชื่อว่ามีโชคชะตาอยู่เลย

แต่มันมีอยู่จริง

แต่โชคชะตาจะควบคุมชะตาได้หรือไม่ ยังสรุปไม่ได้!

แน่นอนว่า ชาติก่อนหลินหยุนได้เห็นการมีอยู่ของโชคชะตายิ่งใหญ่แบบนั้นเพิ่มอยู่ในร่างกาย

คนที่มีชื่อเสียงที่สุดเรียกว่ามหากษัตริย์โตป่าว

คนคนนี้เกิดอยู่ในดินแดนรกร้าง

ไม่เคยเห็นผู้เพ็ญตนมาก่อนเลย

ก็ไม่มีท่านอาจารย์คนไหนสืบทอด

ตอนที่อายุได้เก้าปีแหงนมองท้องฟ้า คัมภีร์ยอดกษัตริย์ก็ได้ตกลงมาจากฟากฟ้า

เขาก็เดินทางมาเพ็ญตนตามคัมภีร์ยอดกษัตริย์

จากนั้นก็เดินออกจากดินแดนรกร้างเล็กๆ มาถึงโลกบำเพ็ญเซียน

ต่อสู้กับผู้คน ไม่มีอาวุธในมือ ตรงหน้ามีผู้เก่งกาจสองคนต่อสู้กันทางอากาศในทันที สุดท้ายพ่ายแพ้และเสียชีวิตทั้งสองฝ่าย สุดท้ายเขาได้อาวุธของผู้เก่งกาจทั้งสองคนมา

ก็เป็นทั้งหมดเขาต้องการที่สุด

สำหรับการขาดทรัพยากรการฝึกตน เขาถึงกับนอนฝันว่ามีหลอดเลือดดำในหินทิพย์ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง หลังจากที่ไปตามหา ก็ปรากฏว่ามีหินทิพย์อยู่มากมาย!

เขาชอบสะสมสมบัติ ในเวลานี้ก็ได้พบสมบัติอัจฉริยะได้ทุกประเภท

ในท้ายที่สุดใช้เวลาเพียงไม่กี่ร้อยปี ก็กลายเป็นกษัตริย์เซียน

ถึงขนาดเร็วกว่าหลินหยุนเสียอีก

นั่นก็เป็นสิ่งมีอยู่ที่น่าเหลือเชื่อที่สุดเช่นกัน

แน่นอนว่า สำหรับโชคชะตา หลินหยุนก็รู้ว่ามันมีอยู่จริง และยังมีตัวอย่างที่จะพิสูจน์ได้ แต่หลินหยุนก็ไม่รู้สึกถึงโชคชะตาของการควบคุมชะตาได้อย่างแท้จริง ในความคิดของเขา พึ่งพาตัวเอง ดีกว่าพึ่งพาโชคชะตามาก!

เมื่อเห็นการมีอยู่ของโชคชะตามังกรทอง ชิงเฟิงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ยังคงพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “พูดแบบนี้ เสด็จพ่อไม่ได้เสียชีวิตจริงๆ?”

ชิงหมินพูดขึ้นมา “แน่นอนว่าไม่ได้เสียชีวิต! ฉันรู้ว่าพวกข้ารับใช้ของนาย น่าจะไม่อยากเห็นฉันนั่งบนบัลลังก์! ดังนั้นเลยยุยงให้ผิดใจกันอยู่ตรงหน้าของนาย!”

“ชิงเฟิง ตอนนี้ความเข้าใจผิดระหว่างเรา น่าจะคลี่คลายแล้ว นายก็เข้าใจกันทั้งหมด!”

“น่าจะไม่ลงมืออีกแล้วใช่ไหม?”

สีหน้าของชิงเฟิงผ่อนคลายลงไม่น้อย และก็สูดหายใจเข้าลึกๆพูดขึ้นมา “ที่แท้เป็นแบบนี้เอง แต่ฉันยังได้ยินมาว่า ไม่รู้ว่าพี่หว่านล้อมราชาครูมาจากที่ไหนท่านหนึ่ง มีเรื่องนี้หรือไม่?”

ชิงหมินพยักหน้า และพูดขึ้นมา “มี! ผลการฝึกตนของราชาครูไร้เทียมทาน อันที่จริงฉันไม่ได้เป็นคนเชิญมา แต่เป็นสหายเก่าท่านหนึ่งในปีนั้นของเสด็จพ่อ!”

“เสด็จพ่อจากไป แต่ก็ยังไม่วางใจ!”

“ดังนั้นจึงได้เรียกสหายเก่าท่านนั้นมาแคว้นชิงชิวของฉัน และแต่งตั้งเป็นตำแหน่งราชาครู!”

ชิงเฟิงแววตาสั่นไหว และพูดขึ้นมาว่า “จริงเหรอ? ไม่ทราบว่าสหายเก่าท่านนั้นของเสด็จพ่อ จะเชิญมาให้ฉันพบหน้าได้ไหม ฉันก็จะได้วางใจ!”

เมื่อชิงหมินได้ยินเช่นนี้ก็ตกลงในทันที “ได้แน่นอน เอาแบบนี้ พวกเราเข้าไปรอที่ตำหนักใหญ่ ฉันจะให้ราชาครูมาที่นี่!”

ชิงเฟิงนิ่งไป จากนั้นก็หันกลับมามองไปทางเว่ยหลีกับหลินหยุนและคนอื่นๆพูดขึ้นมาว่า “ศิษย์น้องชายศิษย์น้องสาวทั้งหลาย พวกเธอก็ฉันอยู่ที่นอกตำหนักเถอะ!”

หลินหยุนและหลายคนพยักหน้า และต่างก็มีความเข้าใจอย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ต่างก็ระมัดระวังตัวกันมากขึ้น

เว่ยหลีพูดว่า “พวกเราให้ศิษย์พี่ชิงเฟิงออกมารอดีกว่า! เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น”

หลินหยุนพูดว่า “ก็ได้!”

แต่ว่าในเวลานี้ ร่างหนึ่งลอยมาจากกลางอากาศทางใต้

ลมปราณทรงพลังอย่างยิ่ง

สีหน้าของคนหลายคนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เว่ยหลีกับชิงจื้อต่างก็พูดด้วยความตกใจ “ดั่งเทพ!”

ร่างนั้นลอยลงกับพื้น

ก็ก้าวเดินไปทางตำหนักใหญ่

นี่เป็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่อายุไม่มากเกินไป สวมใส่ชุดคลุมดำทั้งตัว

ในมือลากขวดสีเขียวมรกตเรียวยาว

กวาดสายตามองหลินหยุนพวกเขาทั้งสี่คนแวบหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นพูดเบาๆว่า “ทุกท่านเป็นลูกศิษย์สถาบันราชภัฏเหรอ?”

เว่ยหลีพูดขึ้นมาว่า “ถูกต้อง!”

ไม่มีการทักทาย!

หญิงวัยกลางคนไม่พูดอะไร และก้าวเดินไปที่ภายในตำหนักใหญ่

เมื่อเห็นการมาถึงของหญิงสาว ทั้งชิงหมินและชิงเฟิงในตำหนักใหญ่ต่างก็ลุกขึ้นมา

ชิงหมินกำลังจะพูด หญิงวัยกลางคนก็พูดว่า “ฝ่าบาท หลายท่านนี้มาจากแดนไกล ก็เป็นแขก เชิญเข้ามาเถอะ ปล่อยลูกศิษย์สถาบันราชภัฏไว้ข้างนอก ก็ไม่ใช่เรื่อง!”

ชิงหมินก็พูดขึ้นทันทีว่า “ราชาครู ฉันได้เชิญแล้ว แต่อัจฉริยะสถาบันราชภัฏหลายท่านไม่สบายใจ จึงไม่ยอมเข้ามา!”

ราชาครูนิ่งไป จากนั้นมองไปทางหลินหยุนทั้งสี่คน และพูดว่า “ในเมื่อหลายท่านเป็นอัจฉริยะของสถาบันราชภัฏ งั้นก็น่าจะไม่ต้องกังวลสิ่งใดถึงจะถูกต้อง!”

“ฉันชิงเฟิงองค์ชายสอง และเป็นสำนักเดียวกันกับทุกท่านด้วย!”

“ไม่พูดถึงระดับนี้ แม้ว่าจะไม่องค์ชายสอง แค่สถานะลูกศิษย์ของสถาบันราชภัฏของทุกท่าน อยู่ในทั่วทั้งเขตกลางฟ้า ก็ไม่ใช่ว่าใครก็แตะต้องได้!”

“ขอให้อัจฉริยะสถาบันราชภัฏทุกท่านได้โปรดอย่าคิดมากเกินไป!”