จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1625

หลินหยุนและคนอื่นๆต่างมองหน้ากันและกัน เซียวเหนี่ยนก้าวเดินเข้าไปในทันที

เมื่อเว่ยหลีและชิงจื้อเห็นเช่นนี้ ก็เดินตามหลังของเซียวเหนี่ยนเข้าไปในตำหนักใหญ่

ในเวลานี้ อีกฝ่ายพูดถึงขั้นนี้แล้ว หากไม่เข้าไปอีก ก็จะขายหน้าของสถาบันราชภัฏ

อันที่จริงสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดก็ถูกต้อง

ในเขตกลางฟ้าทั้งหมด ตราบใดที่ไม่ใช่คนบ้า แทบจะไม่มีใครกล้าทำอะไรกับลูกศิษย์สถาบันราชภัฏ ไม่อย่างนั้น ต่อให้คุณหนีไปสุดขอบฟ้า ก็จะถูกฆ่าตาย?!

ไม่มีที่ว่างใด!

แต่หลินหยุนกลับอยู่ที่นอกตำหนักใหญ่เสมอ และไม่ได้เลือกที่จะเข้าไปก่อน

สายตาของหญิงวัยกลางคนจ้องไปที่บนตัวของหลินหยุน และยิ้มเล็กน้อย “คุณชายท่านนี้ไม่เข้ามาหรือ?”

หลินหยุนพูดอย่างราบเรียบ “ไม่ล่ะ!”

หญิงวัยกลางคนดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจมากเกินไป พยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้ จากนั้นก็บอกกล่าวให้เซียวเหนี่ยนพวกเขาทั้งสามคนให้นั่งลง

ตามด้วยมองไปทางชิงเฟิงพูดขึ้นมาว่า “นี่คือองค์ชายรองเหรอ ในเมื่อกลับมาแล้ว พระราชาก็ได้อธิบายทุกอย่างแล้ว หวังว่าองค์ชายรองจะสามารถอยู่ต่อได้ และช่วยพระราชาได้ช่วงหนึ่งก็จะดี!”

ชิงเฟิงขมวดคิ้วพูดว่า “ราชาครูไม่ทราบว่าเป็นสหายเก่าท่านไหนของเสด็จพ่อของฉัน? ฉันเหมือนจะไม่เคยได้ยินเสด็จพ่อพูดถึงมาก่อน!”

หญิงวัยกลางคนพูดว่า “ฝ่ายบาทไม่ทราบก็เป็นเรื่องปกติ ตอนที่ฉันรู้จักกับพระราชาต้นปี พระราชายังไม่ได้สถาปนาแคว้นชิงชิว ผ่านไปเป็นเวลาหลายปีแล้ว ก็ไม่ได้มีการติดต่ออะไร!”

“ครั้งนี้หากว่าไม่ใช่ว่าพระราชาเป็นคนติดต่อกับฉันก่อน ฉันก็ไม่มีทางมา!”

“แน่นอนว่า ก็เห็นแก่ที่พระราชาเคยช่วยชีวิตของฉันในปีนั้น!”

ชิงเฟิงพูดเคร่งขรึมว่า “พูดแบบนี้ ไม่มีอะไรจะพิสูจน์ความสัมพันธ์ระหว่างราชาครูกับเสด็จพ่อของฉันได้?”

เมื่อชิงหมินที่อยู่ข้างๆได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิว่า “ชิงหมิน นายอย่าสามหาว เหตุผลที่ราชาครูเต็มใจที่จะอยู่ในครั้งนี้ นอกจากความสัมพันธ์กับเสด็จพ่อแล้ว ฉันก็เป็นคนขอร้องอยู่เป็นเวลานาน ราชาครูถึงได้ฝืนใจตอบตกลง!”

“ตอนนี้นายกำลังสงสัยราชาครูเหรอ?”

“อีกอย่าง นายต้องการบีบคั้นราชาครูให้ไป ต่อจากนั้นค่อยมาแย่งชิงบัลลังก์เหรอ?”

“ถ้าหากเป็นแบบนี้ งั้นนายก็ไม่ต้องมาแย่งชิง ฉันสามารถที่จะมอบบัลลังก์ให้กับนายได้!”

ชิงหมินดูค่อนข้างโกรธ!

ชิงเฟิงทำเสียงฮึ “ฉันแค่ไม่เชื่อเท่านั้นเอง! หรือว่าไม่ได้เลยเหรอ? สำหรับบัลลังก์นี้ ชิงหมิน ฉันแย่งชิงกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ดังนั้นไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้ พี่กับฉันเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พี่รู้ดีว่าในใจของฉันคิดอะไรอยู่! ดังนั้นไม่จำเป็นต้องยั่วโมโหฉันด้วยคำพูดแบบนี้!”

จากนั้น ชิงเฟิงก็มองไปทางหญิงวัยกลางอีกครั้งแล้วพูดว่า “ราชาครู ฉันว่าพิสูจน์ตัวตนของตัวเองสักหน่อยดีกว่า!”

ราชาครูหัวเราะฮ่าฮ่า ตามด้วยสายตาก็มองไปทางชิงหมิน และพูดอย่างไม่พอใจว่า “ดูเหมือนว่า ไม่ได้จะไล่ไปได้ง่ายดายขนาดนั้นจริงด้วย น้องชายคนนี้ของท่าน แข็งแกร่งกว่าท่านมาก!”

เมื่อชิงหมินได้ยินเช่นนี้ก็พูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ราชาครู ฉันบอกกับคุณตั้งนานแล้วว่า ชิงเฟิงเป็นแบบนี้ แต่ฉันยังรู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องฆ่า กักบริเวณก็พอ! ผลการฝึกตนของราชาครูไร้เทียมทาน เรื่องแค่นี้ทำได้ไม่ยาก!”

“ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็เป็นลูกศิษย์ของสถาบันราชภัฏด้วย!”

“หากฆ่ากันจริงๆ อย่างที่ราชาครูบอก ก็จะเกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นอย่างง่ายดาย!”

คำพูดระหว่างทั้งสอง ทำให้สีหน้าของชิงเฟิงและเว่ยหลีเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

จากนั้นก็จะบินออกไปข้างนอก

แต่ในเวลานี้ เห็นเพียงราชาครูโบกมือ แสงสีน้ำเงินที่มองไม่เห็น ก็ได้ปกคลุมทั่วทั้งตำหนักใหญ่ในทันที

ขวางทางไปของหลายคน

ราชาครูมองไปทางชิงหมินพูดขึ้นมาว่า “งั้นก็ได้ ฉันจะให้โอกาสท่านอีกครั้ง! หากไม่สำเร็จ ถ้าอย่างนี้ก็ทำได้เพียงฆ่าทั้งหมด!”

ชิงหมินรีบพยักหน้า จากนั้นพูดกับชิงเฟิงว่า “น้องรอง ตอนนี้นายก็เห็นแล้ว ความจริงฉันกำลังขอร้องนาย และหลายคนที่นายพามาด้วย!”

“ถ้านายไม่รู้ผิดชอบชั่งวดี ราชาครูเป็นผู้เก่งกาจขั้นแดนดั่งเทพ!”

“ผลการฝึกตนไม่ใช่สิ่งที่พวกนายสามารถเปรียบเทียบได้เลย!”

“หากราชาครูยินยอม สามารถฆ่าพวกนายได้ทุกเมื่อ!”

“เหตุผลของเรื่องนี้ ฉันเป็นคนแย่งชิงมาเอง!”