จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1626

หลังจากที่นิ่งไป เห็นเพียงชิงหมินดูจองหอง และพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันรู้ว่า ลูกศิษย์สถาบันราชภัฏอย่างพวกแก แต่ละคนเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบ ก็สามารถต่อสู้อย่างก้าวกระโดดได้!”

เขามองไปทางหลินหยุน “แกน่าจะไม่มีข้อยกเว้น! แกเป็นผลการฝึกตนจิตปฐมตอนต้น อย่างน้อยก็สามารถที่จะต่อสู้กับจิตปฐมตอนกลางได้ ฉันพูดถูกใช่ไหม?”

“แต่ว่า ฉันก็แค่อยากจะลองดู ดูว่าแกกับฉันที่เป็นแดนเดียวกัน ใครมีความสามารถมากกว่ากัน!”

“อ้ากกกก!”

เมื่อเสียงลดลง ชิงหมินก็ยื่นมือออกมา กรงล่องหน ก็ได้ปกคลุมลงไปจากศีรษะของหลินหยุน

ภายใต้การปกคลุมของกรง หลินหยุนรู้สึกว่าผลการฝึกตนของตัวเองก็ถูกกำราบในทันที

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้ของชิงหมิน คล้ายกับกฎขอบเขต

ไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายได้ หลินหยุนทำเสียงฮึ กระบี่วิญญาณฟ้าก็ส่องประกายในมือ “วิ้ง!”

เพลงกระบี่พลังผกผันฟันออกไปอย่างเหี้ยมหาญ

ฟันไปที่บนกรงในทันที กรงก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำลายได้ในทันที ภายใต้แรงกระแทกอย่างแรง กรงก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

ยังคงกำราบหลินหยุนไว้

เมื่อชิงหมินเห็นเช่นนี้ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า อัจฉริยะสถาบันราชภัฏอะไรกัน ฉันว่าก็แค่นี้ ก็พ่ายแพ้อยู่ในมือของฉันชิงหมิน!”

“ตั้งแต่เด็กจนโต ชิงเฟิงคิดเขามีพรสวรรค์เป็นอย่างมาก!”

“แข็งแกร่งกว่าคนเป็นพี่ชายอย่างฉันทุกอย่าง!”

“อันที่จริงเขาไม่รู้ว่า ตัวเองน่าหัวเราะเยาะมากแค่ไหน!”

“ฉันแค่ไม่อยากไปแย่งชิงช่วงเวลาสั้นๆกับเขาเท่านั้นเอง!”

“เมื่อพูดถึงพรสวรรค์ ฉันชิงหมินจะสู้เขาไม่ได้เลยหรอกเหรอ?”

“เขาคิดว่าเขาเข้าสู่สถาบันราชภัฏ ก็กลายเป็นอีกระดับหนึ่งเหรอ?”

“น่าตลกสิ้นดี!”

“ในเมื่อแกสามารถที่จะตามเขามายังที่นี่ได้ เห็นได้ชัดว่าเขาให้ความสำคัญกับแก ในสถาบันราชภัฏ ก็เป็นคนที่มีความสามารถเช่นกันสินะ!”

“ตอนนี้เป็นอย่างไร?”

“วันนี้ฉันก็จะบอกกับชิงเฟิง ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันแข็งแกร่งกว่าเขา!”

“ผนึก!”

เมื่อคำว่า“ผนึก”ออกจากปาก กรงที่ห่อหุ้มหลินหยุนไว้ ก็กลายเป็นระฆังในทันที และเสียงคำรามที่ดังก้องไปทั่วสวรรค์แผ่นดินก็ระเบิดทันที

และหลินหยุนซึ่งอยู่ในระฆัง ดูเหมือนจะได้ยินเสียงทะลุไปในหูครู่หนึ่งในทันที และกระทบส่วนลึกของจิตวิญญาณ

ทะเลจิตทั้งหมดได้ทำให้เกิดคลื่นนับพัน

ในเวลานี้ พลังจิตวิญญาณของเจียซินได้ห่อหุ้มทะเลจิตของเขาไว้ทั้งหมด นี่ถึงทำให้หลินหยุนสามารถที่จะรักษาสติไว้ได้

ในวินาทีต่อมา ความโกรธภายในหัวใจก็ปะทุขึ้นในมือของหลินหยุน

แผดเผาไหม้เป็นไฟขึ้นมาในทันที

เผาไหม้กรงระฆังทั้งหมดชิงหมิน คาดไม่ถึงว่า หลินหยุนไม่เพียงแต่ไม่เป็นอะไรอยู่ในระฆังเสียงดังลั่นนั้นของเขา แต่กลับทำลายกรงระฆังของเขาในทันที

“นี่……นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? แกทำลายวิชาขังของฉันได้อย่างไร”

สีหน้าของหลินหยุนไร้อารมณ์ ก้าวขึ้นมาในทันที และตะโกนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ฉันไม่เพียงแต่ทำลายได้ ฉันยังฆ่าแกได้ด้วย!”

เมื่อคำพูดลดลง ร่างของหลินหยุนก็หายตัวไป ร่างเงาเซียนยืนอยู่กลางอากาศ ราวกับกำลังเดินออกมาจากกลางอากาศ

มือถือดาบยักษ์ใหญ่เล่มหนึ่ง

แทงตรงไปที่ชิงหมิน

ปราณดาบทำลายฟ้าทำลายโลก ทำให้คนไม่สามารถที่จะเกิดความคิดต้านทานได้

ชิงหมินกรีดร้อง เพิ่มวิชาขังกับตัว ถูกเขาใช้อยู่บนร่างกายของตัวเอง

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ท่วงท่านี้เป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของบรรพบุรุษของตระกูลชิง

ตอนที่ใช้กับคู่ต่อสู้ ก็จะเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่ทรงพลังอย่างยิ่งในการดักจับศัตรู

เมื่อใช้กับตัวเอง นั่นก็เป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ป้องกันที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

ในขณะนี้ระฆังขนาดใหญ่กำลังห่อหุ้มตัวเองในทันที ดาบยักษ์ก็แทงลงไป

“ตูมมมมมมมมม”

เสียงตูมตามสะท้านฟ้าสะท้านดินดังขึ้น

ระฆังแตกสลายในทันใด ชิงหมินก็ถูกปราณดาบอันทรงพลังแทงกระเด็นออกไป และล้มลงกับพื้นอย่างหนัก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

แต่ท้ายที่สุดก็ยังคงต้านทานพลังลมปราณได้มาก

แม้จะบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ไม่ถึงกับตาย

เขามองหลินหยุนอย่างไม่เชื่อสายตา ในสายตาแฝงไปด้วยความหมายบ้าคลั่ง