ตอน บทที่ 1642 ความต้องการสูงเกินไปแล้ว จาก จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 1642 ความต้องการสูงเกินไปแล้ว คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายใช้ชีวิต จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ ที่เขียนโดย จูผาซู่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
เวลานี้ ไม่เพียงแต่ผู้อาวุโสที่ควบคุมการประลอง
และทุกคนในสถานที่แห่งนี้
รวมไปถึงลูกศิษย์ทั้งหมดของสถาบัน อาจารย์ทั้งหมดของสถาบัน ข้าราชบริพารทั้งหมด ไท่จื่อ องค์ชายสาม องค์หญิงเก้า ต่างก็เงียบกริบกันไปทั้งหมด
เป็นเพราะว่าทุกคนต่างก็พากันตื่นตะลึงกันไปหมดแล้ว!
พลังความสามารถที่หลินหยุนแสดงออกมานั้น ช่างแข็งแกร่งทรงพลังมากยิ่งนัก!
โดยเฉพาะอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์หลายอย่างที่เขาแสดงออกมานี้
ช่างแข็งแกร่งทรงพลังถึงขีดสุดเลยทีเดียว!
ต่อให้เป็นวิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในสถาบัน ก็คงจะไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้เลย
บริเวณที่นั่งของผู้ทรงเกียรติ
องค์ชายสามมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก และได้ลุกยืนขึ้นโดยพลัน
พร้อมกับยื่นมือชี้นิ้วไปทางหลินหยุนเพื่อที่จะพูดอะไรสักอย่าง
แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เพราะเขารับรู้ได้แล้วว่า หลางเลี่ยยังไม่ตาย
ดังนั้นเขาจึงนั่งลงไปอีกครั้ง
เวลานี้ ไท่จื่อเองก็ตั้งสติกลับคืนมาได้แล้ว โดยมีรอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าเล็กน้อย
เขาค่อย ๆ ลุกยืนขึ้น แล้วมองไปยังหลินหยุนที่อยู่บริเวณหลุมลึกนั้นและพูดขึ้นว่า “หลินหยุน นายโด่งดังขึ้นจากงานย่องเยาว์ ฉันเห็นว่านายมีพรสวรรค์ความสามารถที่ไม่เลว จึงเกิดชื่นชอบและสนใจในตัวของนายขึ้น! ”
“โดยไม่เพียงแต่จะพานายกลับไปยังตำหนัก! ”
“ยังจะให้นายเป็นอาจารย์ของซื่อจื่อของฉันทั้งสองคนด้วย! ”
“และยังจะใช้สิทธิโควตาพิเศษของสถาบันที่ไม่เคยใช้มาก่อน เพื่อแนะนำให้นายเข้าไปในสถาบัน! ”
“โดยช่วงเวลาที่นายเข้าไปในสถาบันก็ยังไม่นานเท่าไร! ”
“เดิมทีการเข้าร่วมการประลองในครั้งนี้ สำหรับนายแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากลำบาก! ”
“แต่ นายไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ! ”
“วันนี้ นายสามารถเอาชนะอัจฉริยะทั้งหมดของสถาบันได้! ”
“ซึ่งก็สามารถเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่า ฉันไม่ได้มองคนผิดไป! ”
“หลินหยุน แต่ฉันจะต้องบอกกับนายไว้ว่า ลูกศิษย์ของสถาบันทั้งหมดล้วนเป็นอัจฉริยะท่ามกลางอัจฉริยะ และเป็นสุดยอดอัจฉริยะท่ามกลางสุดยอดอัจฉริยะทั้งหมดเช่นกัน! ”
“วันนี้นายได้ก้าวขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่ง ก็ถือว่ามีโชคช่วยอยู่บ้างบางส่วน! ”
“ดังนั้น นับจากนี้ไปจะต้องประพฤติตัวอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน! ”
“ห้ามทำให้ฉันต้องอับอายเสียหน้าเด็ดขาด! ”
หลินหยุนน้อมตัวลงให้กับไท่จื่อ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม
ตอนนี้เขาได้รับสิทธิในการพูดของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ซึ่งไม่จำเป็นที่จะต้องไปพูดอะไรมากมายอีก!
ในขณะที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในสภาพอารมณ์ความรู้สึกที่เหลือเชื่อ หลินหยุนได้ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของสถาบันแล้ว
โดยการประลองในครั้งนี้ ก็ได้ปิดฉากจบสิ้นลงไปโดยสมบูรณ์
หลังจากที่หลินหยุนกลับมายังวิมานได้ไม่นาน
รางวัลของสถาบันก็ได้ส่งมาถึงเขาแล้ว
โดยเป็นสิ่งรองรับที่ค่อนข้างไม่เลวชิ้นหนึ่ง! ซึ่งถือเป็นสมบัติล้ำค่าพรแสวง
แต่ระดับเพียงเท่านี้ ยังคงไม่อยู่ในสายตาของหลินหยุนเป็นแน่
ไม่นานนัก เว่ยหลีกับชิงเฟิง รวมถึงชิงจื้อ และเซียวเหนี่ยน ก็ได้มายังวิมานของเขา เพื่อแสดงความยินดีกับเขาด้วย
เมื่อเห็นหลินหยุนนำสิ่งรองรับวางไว้บนโต๊ะราวกับว่าเป็นสิ่งของทั่วไปนั้น เว่ยหลีก็พูดขึ้นอย่างจำใจว่า “ศิษย์น้อง นี่เป็นถึงสิ่งรองรับที่ล้ำค่าและหาได้ยากมากทีเดียว! แต่นายกลับนำมันมาวางไว้ที่ตรงนี้? ”
ชิงเฟิงที่อยู่ด้านข้างก็ยิ้มหัวเราะ และพูดขึ้นว่า “สิ่งรองรับชิ้นนี้ สำหรับพวกเราแล้ว ถือว่าเป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ แต่สำหรับศิษย์น้องหลินหยุนแล้ว ก็ไม่ถือว่าเป็นสิ่งของล้ำค่าอะไรเลย! ”
“สิ่งรองรับชิ้นนี้ อย่างมากก็คงจะสามารถบรรจุกฎเกณฑ์ได้สามอย่าง! ”
“มากที่สุดคงไม่เกินสี่อย่าง! ”
“ดังนั้นศิษย์น้องหลินหยุนไม่มีทางที่จะสนใจหรอก! ”
“สนามรบหมื่นจักรวาลเต็มไปด้วยอันตราย! ”
“ไม่ใช่สถานที่ที่ผู้บำเพ็ญเซียนแดนจิตปฐมจะสามารถเข้าไปได้! ”
“ระดับต่ำสุดก็ต้องเป็นแดนดั่งเทพ! ”
หลินหยุนเองก็ครุ่นคิดชั่วครู่ และพูดขึ้นว่า “ขณะนี้อยู่ในช่วงสถานการณ์ที่ปั่นป่วน ถ้าหากจะไปยังสนามรบหมื่นจักรวาลนั้น เกรงว่าจะไม่ใช่โอกาสที่เหมาะสมนัก! ”
คนเหล่านั้นต่างก็พากันพยักหน้า ล้วนเข้าใจถึงสถานการณ์กันดีว่าเป็นอย่างไร!
พูดคุยกันไปอีกสักพักหนึ่ง
จึงได้แยกย้ายกลับออกไปจากวิมานของหลินหยุน
เมื่อพวกคนเหล่านั้นจากไปแล้ว ฉินเฟิงก็ได้มาถึง
และได้ถ่ายทอดคำสั่งของไท่จื่อให้กับเขา
หลินหยุนเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไร
โดยเดินตามฉินเฟิงไปยังภูเขาหลักของสถาบัน
ภายในตำหนักใหญ่ ไท่จื่อกำลังรอการมาถึงของหลินหยุนอยู่ เมื่อเห็นหลินหยุนเดินเข้ามา ไท่จื่อก็ยิ้มแย้มขึ้น และพูดว่า “หลินหยุน นายมาแล้ว! ”
หลินหยุนพยักหน้า “ไท่จื่อประสงค์จะรับสั่งเรื่องอะไรเหรอ? ”
ไท่จื่อพูดว่า “ไม่มีอะไร ฉันก็แค่จะบอกกับนายว่า ครั้งนี้ได้ทำได้ดีมาก เหนือความคาดหมายของฉันมากเลยทีเดียว! ”
“ฉันทราบมาว่า ตอนนี้นายน่าจะกำลังแสวงหาสิ่งรองรับที่เหมาะสมอยู่ ใช่ไหมล่ะ? ”
หลินหยุนดวงตาเป็นประกาย พยักหน้าและพูดว่า “ถูกต้อง! ”
ไท่จื่อหัวเราะ และพูดว่า “แล้วนายต้องการสิ่งรองรับระดับไหนกันล่ะ? เรื่องนี้ ฉันน่าจะสามารถช่วยเหลือนายได้! ”
หลินหยุนชะงักชั่วครู่ และพูดขึ้นว่า “ดีที่สุดก็คือสมบัติล้ำค่าพรสวรรค์สูงสุด ไม่มีธาตุเฉพาะ สำหรับที่ว่าจะสามารถบรรจุกฎเกณฑ์ได้จำนวนเท่าไรนั้น ยิ่งมากก็จะยิ่งดี! ”
ไท่จื่อได้ยินดังนั้น ก็พลันสูดหายใจลึก และพูดขึ้นว่า “ข้อเรียกร้องความต้องการของนายนี้มัน......ไม่ใช่ว่าจะแสวงหากันได้ง่าย ๆ เลยทีเดียว! ถึงแม้จะเป็นฉันเอง ก็ยังไม่มีสิ่งรองรับระดับนี้เลย! ”
“ต่อให้มีอยู่ในพระราชวัง ก็เกรงว่าจะหาเจอได้ยากมาก! ”
“ซึ่งไม่ใช่สิ่งของที่จะนำออกมากันได้ง่าย ๆ เลย! ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...