จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 165

บทที่ 164 เวทมนตร์

ซูจื่อเหลียงกระซิบถามหลินหยุน “ท่านอาจารย์ พวกเราจะลงมือกันไหม?”

หลินหยุนไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ไม่จำเป็น”

“ครับ”

ในขณะนี้ ในที่สุดเจียวร้ายก็ขึ้นฝั่ง โดยมีลำตัวยาวประมาณสิบเมตร เหมือนเนินเขาที่เคลื่อนไหวได้

กรงเล็บขนาดใหญ่สี่ข้าง แต่ละข้างใหญ่กว่าคน

เจียวร้ายมีบาดแผลหลายแห่งบนร่างกาย และยังคงมีเลือดไหลอยู่บางแห่ง เจียวร้ายในขณะนี้ มีดวงตาสีแดง และเห็นได้ชัดว่ามันเหมือนเสียสติไปแล้ว

จางซื่อซิงตะโกนเสียงดัง “ทุกคนเตรียมพร้อม ตอนนี้แหละ!”

ก่อนที่คำพูดของจางซื่อซิงจะจบ ปรมาจารย์เผยได้กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า และลงสู่บนตัวของเจียวร้าย มีดยาวในมือแทงเข้าที่หัวของเจียวร้าย

“คำราม!”

เจียวร้ายส่งเสียงคำรามออกมาดังมาก เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง ทันใดนั้นก็เหมือนระเบิด

ตูม!

ที่ด้านหน้า มือปืนหลายสิบคนของจางซื่อซิง โดนหางของเจียวร้ายฟาดกระเด็นออกไป และบางคนถูกฟาดจนตัวขาดเป็นสองท่อน เสียชีวิตอย่างอนาถในที่เกิดเหตุทันที

จางซื่อซิงซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง มองไปที่ฉากนี้ ใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย

“เดิมทีคิดว่าสัตว์เดรัจฉานตัวนี้จะเก่งแต่อยู่ในน้ำเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าขึ้นฝั่งแล้วมันจะดุร้ายขนาดนี้ ถ้าฆ่ามันไม่ได้ ก็อย่าคิดว่าจะได้ยาวิเศษ”

ปรมาจารย์เผยที่อยู่บนหัวของเจียวร้ายก็ดึงมีดยาวออกมา เจียวร้ายก็คำรามอีกครั้ง โดยพยายามที่จะสะบัดปรมาจารย์เผยให้กระเด็นลงไป

เพียงแต่ว่า ปรมาจารย์เผยก็รีบแทงอีกครั้ง โดยใช้ด้ามมีด เพื่อยึดให้ร่างของเขาคงที่

เจียวร้ายหนีเข้าไปในหุบเขาอย่างบ้าคลั่ง และความเร็วนั้นเร็วมาก ต้นไม้ในป่าใหญ่ถูกมันชนจนล้ม และในที่สุดปรมาจารย์เผยก็ถูกสะบัดลงไป

ทันใดนั้น เจียวร้ายก็หันกลับมา และรีบวิ่งลงไปที่ทะเลสาบ

เมื่อเจี่ยงหลินหลินเห็นสิ่งนี้ ก็ตะโกนร้องเสียงดัง “รีบๆขวางมันไว้ มันกำลังจะหนีกลับไปที่ทะเลสาบ!”

หนีลงไปในทะเลสาบ!

ไม่ได้เด็ดขาด!

เมื่อเจียวร้ายหนีกลับไปที่ทะเลสาบแล้ว ทุกอย่างที่ทำมาก็ไร้ประโยชน์ และก็คงไม่สามารถล่อมันขึ้นฝั่งได้อีก!

“ขวางมันไว้!” จางซื่อซิงตะโกนใส่คนที่เหลือ

ทันใดนั้น นักบู๊แดนพรสวรรค์หลายคน ก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ ปิดกั้นเส้นทางกลับของเจียวร้าย

ด้านหลัง นักบู๊พรแสวงและบอดี้การ์ดที่ผู้มีอิทธิพลพามา สร้างแนวป้องกันชั้นที่สอง

ในขณะที่เจียวร้ายรู้สึกถึงอันตราย ไม่สนใจสิ่งไหนและอยากจะรีบกลับไปที่ทะเลสาบ ในเวลานี้ถ้าใครขวางมัน ก็ต้องตายสถานเดียว

แต่ว่า นักบู๊แดนพรสวรรค์นั้นทรงพลังเพียงใด ในที่สุดก็เปิดเผยออกมา

นักบู๊หลายคน บินไปมา ตีจนเจียวร้ายต้องถอยหลังหลายเมตร

“ดี!” จางซื่อซิงดีใจมาก และมองไปที่ปรมาจารย์เผย และพบว่าปรมาจารย์เผยยังคงหลับตา และกำลังปรับลมปราณ

เจี่ยงหลินหลินมองไปที่นักพรตหมิงยู่ “พวกเราจะลงมือหรือไม่?”

นักพรตหมิงยู่มองไปที่ปรมาจารย์เผยที่กำลังปรับลมปราณ และพูดว่า “ไม่ต้องรีบ รอไปก่อน!”

แม้ว่านักบู๊พรสวรรค์เหล่านั้นจะขวางกั้นเจียวร้ายไว้ชั่วขณะ แต่ช่วงเวลาดีๆก็อยู่ได้ไม่นาน ในไม่ช้า จะมีสองคนที่ประมาท ถูกหางของเจียวร้ายฟาดกระเด็นออกไป

เจียวร้ายฉวยโอกาส และรีบออกจากที่ล้อมทันที

เปรี้ยงๆๆ……

เสียงปืนดังขึ้น ทีมบอดี้การ์ดในแนวป้องกันชั้นที่สองเริ่มยิง

เพียงแต่ว่า กระสุนโดนเกล็ดสีดำบนตัวของเจียวร้าย โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ และเจียวร้ายไม่ได้ชะลอตัวลงเลย และบดขยี้ฝูงชนโดยตรง

“หนีเร็ว!”

ทุกคนหนีกระเจิดกระเจิงทันที และไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆอยู่ข้างหน้า และเจียวร้ายก็ส่งเสียงคำรามด้วยความยินดี และรีบพุ่งไปที่ทะเลสาบทันที

“หินยักษ์ปิดกั้น!”

เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ขณะที่เจียวร้ายฝ่าทะลุแนวป้องกันชั้นที่สองได้ นักพรตหมิงยู่ที่อยู่ข้างกายเจี่ยงหลินหลินก็เริ่มลงมือ

แสงสีเหลืองสว่างวาบในมือของเขา บนพื้นราบตรงหน้าเจียวร้าย มีกำแพงดินแถวหนึ่งผุดขึ้นอย่างแปลกประหลาด

หลินหยุนเคลื่อนสายตา “มันเป็นวิชาปราบดิน นี่เป็นมรดกตกทอดของผู้บำเพ็ญเซียน น่าเสียดายที่มันอ่อนแอเกินไป

เจียวร้ายกำลังพุ่งไปที่ทะเลสาบอย่างรวดเร็ว โดยไม่คาดคิดทันใดนั้นกำแพงดินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ามัน

ตูม!

ร่างกายขนาดใหญ่กระแทกเข้าโดยตรง และดูเหมือนเป็นกำแพงดินที่บาง แต่ว่าแข็งแกร่งมาก ทำให้เจียวร้ายเด้งกลับมา