จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1676

เขาเสี่ยวหยุน หลินหยุนยังคงเก็บตัวอยู่ แต่กลับไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ความคิดทั้งหมดของเขา ก็ผสมผสานอยู่บนกฎเกณฑ์ที่หนึ่ง

สองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว การผสมผสานของกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ที่หนึ่งของหลินหยุน โดยพื้นฐานก็กำลังจะสิ้นสุดลง

ในวันนี้ ภายในร่างกายของหลินหยุนเกิดเสียงดังอย่างรุนแรง ลมปราณของทั่วทั้งโลกกำลังภายในตัว ก็เกิดการเปลี่ยนไปในทันใด!

จิตปฐมทั้งหมดผสานเข้ากับสิ่งรองรับ

แต่ว่าในขณะที่กำลังผสมผสาน หินรองรับกฎเกณฑ์ก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงพลิกฟ้าพลิกดินอย่างสมบูรณ์

หินรองรับกฎเกณฑ์ซึ่งเดิมมีขนาดเท่ากับศีรษะของเด็ก ตกลงมาดังสนั่น จากสภาวะลอยตัวในโลกกำลังภายในตัว ราวกับเมล็ดพืช หยั่งรากแตกหน่อในฟ้าดินของโลกกำลังภายในตัว

ไม่นาน ต้นไม้เล็กๆก็ผุดขึ้นจากพื้น

ต้นไม้เล็กๆค่อยๆเติบโต ในไม่ช้าก็แตกกิ่งแบ่งออกเป็นที่หนึ่ง

การแตกกิ่งนี้ ปราณดาบพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ภายในของกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ มอบขึ้นมา

และพลังทั้งหมดที่อยู่ในทั่วทั้งโลกกำลังภายในตัว ทั้งหมดก็กลายเป็นสารอาหารที่บ่มเพาะและหล่อเลี้ยงต้นไม้เล็กๆต้นนี้

ในเวลานี้ หลินหยุนก็ลืมตาทั้งสองขึ้นทันที ลมปราณบนตัวของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

ดั่งเทพ มาถึงสักที!

ตั้งแต่ที่กลับมาชาตินี้ มาถึงโลกคุนหลุน แล้วถึงโลกฉองหลง และถึงสนามรบหมื่นจักรวาลของดาวบูรพา ในที่สุดหลินหยุนก็มาถึงขั้นนี้ในวันนี้สักที

ดั่งเทพ!

สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของกฎเกณฑ์!

หลินหยุนส่งเสียงคำราม ความรู้กดดันภายในใจออกมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็หายไปส่วนใหญ่

ในที่สุดตอนนี้เขาก็พูดได้ว่า ตัวเองมีสิทธิ์จะก้าวต่อไปข้างหน้าในจักรวาลนี้!

แน่นอนว่า ก็เพียงแค่สิทธิ์เล็กน้อยเท่านั้นเอง!

ระยะห่างที่ยืนอยู่จักรวาลอย่างแท้จริง ถึงกับกลับมาที่โลกชางฉองของตัวเอง และระยะทางที่ไกลเป็นพิเศษ!

รู้สึกได้เล็กน้อยสักพัก หลินหยุนลุกขึ้นออกจากห้องลับ และเดินออกจากการฝึกตน

หลังจากที่จัดวางค่ายกลของเขาเสี่ยวหยุนใหม่รอบหนึ่ง หลังจากที่แน่ใจว่ามีผู้แข็งแกร่งแดนสู่ธรรม ถึงสามารถที่จะทำลายค่ายกลได้ หลินหยุนก็อยู่กับหลินหยุนหลายวัน ถึงได้ออกไป

ออกไปจากเขาเสี่ยวหยุน และไปยังสำนักบูรพา

แม้ว่าจะอยู่ภายในเมืองบูรพาขนาดใหญ่อย่างยิ่ง แต่ระยะทางจากเขาเสี่ยวหยุนถึงเมืองบูรพา ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งเดือน

สิ่งนี้สำหรับผลการฝึกตนของผู้บำเพ็ญอย่างเขา ค่อนข้างไกลแล้ว

ในหุบเขาสูงที่ปกคลุมไปด้วยหมอก

หลินหยุนลอยลงมา

และในขณะนี้ ลมปราณอันทรงพลังหลายคน ก็ไหลลงมาจากยอดเขาอย่างรวดเร็ว “แกก็คือหลินหยุนเหรอ?”

หลายคนนี้ อายุไม่ได้มากนัก

ในนั้น มีแดนจิตปฐมระยะหลังบริบูรณ์หนึ่งคน แดนจิตปฐมตอนกลางสองคน และแดนจิตปฐมตอนต้นหนึ่งคน

ทั้งสี่คนก็สวมชุดสำนักบูรพาเหมือนกัน

ทั้งหมดก็เป็นลูกศิษย์ของสำนักบูรพา

อายุก็ไม่ได้มาก สามารถที่จะมีผลการฝึกตนแบบนี้ได้ น่าจะถือว่าค่อนข้างดี

เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งของทั้งสี่คน ระหว่างคิ้วแอบแฝงไปด้วยความอาฆาตแค้น และหลินหยุนแววตาสั่นไหว “หลายท่านรู้จักฉันด้วยเหรอ?”

ในนั้น เมื่อชายหนุ่มแดนจิตปฐมตอนกลางได้ยินเช่นนี้ ก็แสยะยิ้มในทันที “ชื่อแรกของงานล่าสัตว์ ตอนนี้ใครไม่รู้จักชื่อจริงของแกบ้างหลินหยุน? แต่ว่า ฉันกลับมีเรื่องหนึ่งจะถามแก ถ้าหากแกตอบตามความจริง บางทีอาจจะไม่มีอะไร แต่ว่าถ้านายกล้าใช้กลเม็ดหลอกลวง งั้นปีหน้าของในวันนี้ก็เป็นวันตายของนาย!”

“ฉันมาถามนาย ศิษย์พี่เย่หยู่ของฉันนายเป็นฆ่าใช่ไหม?”

หลินหยุนขมวดคิ้ว ก็ตอบสนองทันที รู้สึกว่าหลายคนนี้เป็นคนแสดงตัวก่อน ไม่แน่อาจจะรอเขาอยู่ที่นี่นานมากแล้ว!