จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1691

หลินหยุนนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นก็พูด "ดูเหมือนพวกเราอยู่ตรงนี้ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์อีกแล้ว! ตรงนี้ห่างไกลมากๆและกันดารมากๆ! พวกเราต้องไปยังจุดศูนย์กลางของสนามรบหมื่นจักรวาล!"

เมื่อเจียซินได้ยิน เธอก็พูดด้วยความสงสัย "หลินหยุน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านายเข้าใจสนามรบหมื่นจักรวาลมากๆ? แต่นายพึ่งมาที่สนามรบหมื่นจักรวาลเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?"

อันที่จริง เรื่องนี้เจียซินสงสัยมานานแล้ว แต่เธอไม่มีโอกาสได้ถามหลินหยุนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

นี่คือสิ่งที่เธอรู้สึกได้จากหลินหยุน

เหมือนกับว่าหลินหยุนคุ้นเคยกับสนามรบหมื่นจักรวาลมากๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้แสดงรู้สึกไม่คุ้นชินออกมาเลย

เรื่องนี้ทำให้เธอไม่เข้าใจจริงๆ

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าหลินหยุนมีความเกี่ยวข้องกับกษัตริย์เซียน หลินหยุนรู้เรื่องพวกนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เวลาส่วนใหญ่ สำหรับเรื่องธรรมดาทั่วไปนั้น เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลินหยุนไม่รู้เรื่องอะไรเลย

หลินหยุนพูดเบาๆ "นี่ไม่ใช่คำถามที่ฉันอยากจะตอบ!"

ขณะพูด หลินหยุนก็เดินตรงไปยังกลางหุบเขาที่ฉินหลันยืนอยู่

ตอนนี้ฉินหลันกำลังพาสาวใช้หลายๆคนทำความสะอาดสวนดอกไม้อยู่!

ช่วงเวลาที่ผ่านมา หลังจากพักอาศัยที่นี่มาได้สักพัก และข้างๆยังมีสาวใช้หลายๆคนอยู่เป็นเพื่อน ทำให้จิตใจของฉินหลันดีขึ้นมากๆ

มองเห็นใบหน้าอันสวยงามของฉินหลันมีแต่รอยยิ้ม ทำให้จิตใจของหลินหยุนรู้สึกอบอุ่น เจียซินเอ่ยปากพูด "นายมองดูฉินหลันในตอนนี้สิ เธอมีความสุขมากๆ ถ้าตอนนี้นายจากไปอีกครั้ง จิตใจของเธอต้องรู้สึกแย่มากๆอย่างแน่นอน!"

หลินหยุนหยุดเดิน เขาพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็หายใจลึกๆและพูด "ใช่! ถ้าฉันพูดออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ถึงแม้ตอนแลกด้วยชีวิตของตัวเอง พี่ฉินหลันก็คงไม่พูดปฏิเสธอยู่แล้ว ถ้าฉันพูดว่าจะจากไป เธอก็คงพยักหน้าทันที แต่จิตใจของเธอคงรู้สึกแย่มากๆ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน!"

เจียซินพูด "ดังนั้นมีบางเรื่อง ต้องใช้วิธีอื่นๆบ้าง นายก็บอกเธอไปก่อน แต่ไม่จำเป็นต้องจากไปตอนนี้ นายทำให้เธอมีเวลาได้เตรียมใจบ้าง! ผ่านไปสักสองสามเดือนหรือครึ่งปีค่อยจากไป เธออาจจะรู้สึกดีกว่านี้ก็ได้!"

หลินหยุนนิ่งเงียบไปสักพัก จากนั้นก็พยักหน้าและพูด "มันควรเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถึงแม้ฉันจะรีบร้อนแค่ไหน เวลาหลายเดือนก็ยังพอมีอยู่!"

ผ่านไปหลายๆวัน หลินหยุนไม่ได้ฝึกฝนเลย เขาอยู่เป็นเพื่อนฉินหลันตลอดเวลา

มันยากมากๆที่ทั้งสองคนจะมีเวลาใกล้ชิดและเงียบสงบแบบนี้

เรื่องนี้ทำให้ฉินหลันดีใจมากๆ

มิฉะนั้น ถึงแม้หลินหยุนไม่ได้จากไป แต่เขาเก็บตัวฝึกฝนอยู่บนเขาตลอดเวลา เธอก็คงไม่ได้เห็นหน้าหลินหยุนอยู่แล้ว

ถึงแม้มันจะดีกว่าหลินหยุนจากไป อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้น แต่ถ้าพูดกันตามตรง หลินหยุนจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย

หลายวันมานี้ หลินหยุนก็ได้พูดเรื่องที่เขาจะจากไปออกมาบ้างแล้ว

ฉินหลันเป็นคนที่ฉลาดมากๆ เธอมองหน้าหลินหยุนและพูด "เสี่ยวหยุน ไม่ต้องคิดมากและไม่ต้องคิดเผื่อฉันด้วย ถ้านายอยากจะจากไปเมื่อไหร่ พวกเราก็จากไปเลย แค่ได้อยู่ใกล้ๆนาย ฉันจะอยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน!"

เมื่อได้ยินฉินหลันพูดแบบนี้ หลินหยุนก็ค่อยๆกอดเธอไว้ในอ้อมอก

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น ทำให้ภูเขาเสี่ยวหยุนสั่นสะเทือนทันที

อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบ เย่สวินที่อยู่ด้านหลังก็พูดอย่างเย็นชา "ใช่แล้ว! หลินหยุน คนๆนี้ชื่อมู่อี้และศิษย์พี่รองของเขาจื่อหยุน! เขาเป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลาย วันนี้ศิษย์พี่มู่อี้มาที่นี่พร้อมกับพวกเราก็เพื่อสังหารแก"

"แกสังหารน้องชายของฉันที่ชื่อเย่หยู่ก่อน จากนั้นก็ทำร้ายพวกเราและศิษย์พี่วู่ซินจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ความแค้นครั้งนี้ วันนี้พวกเราต้องสะสางให้ได้!"

หลินหยุนพยักหน้า และพูดอย่างดูถูก "ฉันนึกว่าสำนักบูรพาที่ควบคุมดาวบูรพา ลูกศิษย์ของเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน แต่ฉันคิดผิด พวกแกก็เป็นได้แค่ตัวตลกเท่านั้น! ฉันกำลังคิดปัญหาเรื่องหนึ่งอยู่ ไม่รู้ว่าพวกแกจะให้คำตอบกับฉันได้ไหม?"

สีหน้าของเย่สวินแย่มากๆและพูด "หึ มีปัญหาอะไรก็ถามมาได้เลย วันนี้ฉันจะทำให้แกตายโดยไม่มีเรื่องข้องใจ!"

หลินหยุนพูด "ฉันกำลังคิดอยู่ ถ้าวันนี้ฉันสังหารพวกแกทั้งหมด สำนักบูรพาจะใช้พลังทั้งหมดที่มีมาตามล่าฉันหรือเปล่า?"

เมื่อเย่สวินได้ยินก็โกรธมากๆ "พูดจาไร้สาระ! สำนักบูรพาของพวกเรา จะใช้พลังทั้งหมดของสำนักมาตามล่ามดตัวเล็กๆอย่างแกได้ยังไง? หลินหยุน แกประเมินตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า! พวกกูเป็นแค่หนึ่งในเก้ายอดเขาของสำนักบูรพาเท่านั้น! พลังของพวกเราก็เพียงพอที่จะสังหารแกแล้ว!"

หลินหยุนหัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้งและพูด "ใช่เหรอ ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ตีนเขาของสำนักบูรพา พวกแกทั้งหมดร่วมมือกัน แต่ก็สู้ฉันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?"

ในเวลานี้ วู่ซินก็พูดอย่างเย็นชา "นั้นเป็นเพราะพวกเรายังไม่แข็งแกร่งพอ ตอนนี้ศิษย์พี่รองของเรามาด้วย จะทำให้ไอ้สารเลวอย่างแก ได้เห็นถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของศิษย์พี่มู่อี้!"

หลินหยุนพูดอย่างเย็นชา "ไอ้เศษสวะ! นอกจากหาคนอื่นมาช่วยแล้ว พวกแกคิดวิธีอื่นๆไม่ได้แล้วเหรอ! ตีเด็กเสร็จแล้วให้ผู้ใหญ่มาหาเรื่อง ตีผู้ใหญ่เสร็จแล้วก็ให้ผู้อาวุโสมาหาเรื่อง! ฉันคิดว่าสำนักบูรพาของพวกแกก็น่าจะเป็นอย่างนี้!"

เมื่อหลินหยุนพูดจบ มู่อี้ที่เป็นหัวหน้าก็พูดทันที "เป็นเด็กที่ปากดีจริงๆ แกสังหารศิษย์น้องเย่หยู่ของพวกเราก่อน จากนั้นก็ทำร้ายศิษย์น้องคนอื่นๆจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แกคิดว่าพวกกูไม่ควรมาแก้แค้นเหรอ?"

หลินหยุนหัวเราะเบาๆและพูด "ครั้งหน้าคนที่มาแก้แค้นให้พวกแก คงเป็นอาจารย์ของพวกแกอย่างแน่นอน!"

สีหน้าของมู่อี้เปลี่ยนไปทันที สายตาของเขาเย็นชามากๆ "ใช่เหรอ? กูก็อยากรู้เหมือนกัน แกที่พึ่งฝึกฝนถึงแดนดั่งเทพตอนต้น กล้าดียังไงมาพูดจาอวดเก่งต่อหน้ากู!"