จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 170

บทที่ 169 ธนูยิงมังกรสวรรค์

ทันที ทุกคนตั้งสติขึ้นมา

“โอ้พระเจ้า! มันเป็นเจียวสองหัว มันกลายร่างเป็นมังกรแล้ว!”

“กลายร่างเป็นมังกร กลายร่างเป็นมังกรแล้ว เจียวสองหัวนั้นมีเชื้อสายของมังกรจริงๆ มันกลายเป็นมังกรแล้ว!”

“จบกัน จบกัน ฮ่าฮ่า ตอนนี้ทุกคนจะต้องตายแน่ นั่นคือมังกรตัวจริง!”

“ไม่ ไม่แน่ มันเพิ่งกลายร่างเป็นมังกร จะเป็นช่วงที่กำลังอ่อนแอ พวกเราสามารถสู้เต็มที่!”

“สู้อะไร นั่นมันมังกร!"

ทุกคนตื่นตระหนก พวกเขาได้เห็นการเกิดของมังกรด้วยตาของพวกเขาเอง!

ซูจื่อเหลียงมีสีหน้าตกใจเช่นกัน เพียงไม่กี่ก้าวก็เดินมาถึงข้างๆหลินหยุน และถามอย่างกังวล “ท่านอาจารย์ ควรทำอย่างไรดี?”

หลินหยุนไม่แสดงอาการใดๆ และพูดอย่างนิ่งเฉย มันเป็นแค่มังกร ฆ่าแล้วก็จบ!”

ซูจื่อเหลียงสำลัก และไม่สามารถพูดอะไรต่อได้

มังกรแดงลอยอยู่บนท้องฟ้า และหัวมังกรขนาดใหญ่ก็ค่อยๆลงมา อยู่ตรงบริเวณหัวของหลินหยุน

“มนุษย์โง่ แต่เดิมฉันวางแผนที่จะกินผลหลงเสียนเสร็จค่อยแปลงร่างเป็นมังกร แต่ตอนนี้ถูกแกทำลายไปหมดแล้ว แม้ว่าเลือดในตัวของฉันยังไม่บริสุทธิ์สมบูรณ์ แต่ก็จะขยี้แกให้เละ!”

ตามที่หลินหยุนคาดไว้ เจียวสองหัวสามารถกลายร่างเป็นมังกรได้นานแล้ว แต่มันกำลังรอให้ผลหลงเสียนสุกเต็มที่

หลินหยุนมองดูมันอย่างเย็นชา ด้วยสีหน้าเฉยเมย “แกเพิ่งกลายร่างเป็นมังกร เหมือนมนุษย์ที่ยังเป็นทารก ทำไมใจกล้าและบ้าคลั่งเช่นนี้”

มังกรส่งเสียงร้องขึ้นฟ้า “ไอ้หนุ่ม ฉันยอมรับว่าแกแข็งแกร่งมาก แต่ตอนนี้ฉันมีปีกบินขึ้นสู่สวรรค์ชั้นเก้าได้แล้ว แกจะทำอะไรฉันได้? เป็นไปได้ไหมที่นายก็บินได้?”

หลังจากพูดจบ มังกรก็ลอยขึ้นเหนือศีรษะของหลินหยุน และพุ่งเข้าหาคนที่อยู่ข้างหลังเขา

โอ้!

มีเพลิงไฟพ่นออกมาจากปากของมังกร มีนักบู๊สองคนหลบหนีไม่ทัน ถูกเพลิงไฟครอบโดยตรง และถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านในทันที

ฮั๊วะๆๆ!

มังกรแดงเหมือนกำลังเบ่งพลังอำนาจ ยังคงวนเวียนอยู่บนท้องฟ้า พ่นเปลวไฟ และฆ่าทุกคน

“หนีเร็ว!”

ในเวลานี้ ทุกคนสูญเสียความมั่นใจ และไม่มีใครกล้าขัดขืน รีบสลายตัวทันที

เดิมทีเจียวสองหัวเป็นแค่สัตว์ประหลาด ในขณะที่ทุกคนหมดสิ้นความหวัง ยังกล้าที่จะต่อต้าน

แต่ตอนนี้เรากำลังเผชิญหน้ากับมังกร!

ทุกคนไม่มีความคิดที่จะต่อต้าน!

ซูจื่อเหลียงเห็นมังกรแดงเบ่งพลังอำนาจออกมา ก็กลัวจนหัวหด จึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านอาจารย์ หรือพวกเราจะหลีกเลี่ยงก่อน? สัตว์เดรัจฉานตัวนี้บินอยู่บนท้องฟ้าตลอด ดังนั้นพวกเราทำอะไรมันไม่ได้เลย!”

เจี่ยงหลินหลินมองดู โดยไม่พูดอะไรสักคำ ค่อยๆแอบหนีไป

หนีเร็ว หนีไปได้กี่คนก็ดี หวังว่ามันจะไม่สังเกตเห็นตัวเอง

ทันใดนั้นเสียงของหลินหยุนก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับดูถูกเล็กน้อย “แกคิดว่าทำเช่นนี้ฉันจะฆ่าแกไม่ได้เหรอ?”

“แกไร้เดียงสาเกินไป”

หลังจากพูดจบ คันธนูยาวก็ปรากฏขึ้นในมือของหลินหยุน ทั้งตัวเป็นสีเทา และดูเป็นคันธนูที่เก่าแก่มาก มันคือคันธนูดับตะวัน

มังกรหยุดการไล่ล่า และขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว มองหลินหยุนจากที่สูง

ผู้คนที่หลบหนีก็หยุด และหันไปมองหลินหยุน

เมื่อพวกเขาเห็นคันธนูดับตะวันในมือของหลินหยุน ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

“ไม่ใช่แล้วมั่ง เขาจะยิงมังกรด้วยคันธนูนี้เหรอ?”

“ความคิดของปรมาจารย์หลิน……แยบยลจริงๆ!”

เจี่ยงหลินหลินหันกลับไปมองหลินหยุน ด้วยความประหลาดใจ

“เขาเป็นบ้าแน่นอน จะใช้ธนูยิงมังกร!”

เจี่ยงหลินหลินรู้สึกอยากกระอักเป็นเลือด

“ช่างมันเถอะ ฉันจะใช้โอกาสนี้วิ่งหนีก่อน!”

เจี่ยงหลินหลินเป็นเพียงคนธรรมดา แม้ว่าเธอจะวิ่งหนีสุดกำลัง ก็คงไม่เร็วไปกว่านักบู๊เหล่านั้น

คนโง่หนีไปก่อน นี่คือความคิดของเจี่ยงหลินหลินในขณะนี้

มังกรมองไปที่คันธนูในมือของหลินหยุน และเสียงที่น่าเบื่อของเขาก็แว่วเข้ามาในสมองของทุกคน

“ฮ่าๆๆ ไอ้มนุษย์โง่ แกคงคิดว่าใช้ธนูก็สามารถยิ่งฉันลงมาได้เหรอ?”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย “ยังไม่เคยได้ลอง แกรู้ได้อย่างไรว่าทำไม่ได้?”