จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1715

ขณะที่พูด จี้เสวี่ยหลันก็มองไปที่จี้ฝานซิง และพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่เสียใจว่า “พี่ฝานซิง ต้องขอโทษด้วยอย่างมาก เรื่องนี้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องของพี่ แต่ในมุมมองของผู้เป็นน้องสาวแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของตระกูลเหมือนกัน ดังนั้น วันนี้ฉันจึงต้องพูดออกมาให้คุณแม่รับทราบ”

เวลานี้ สีหน้าของจี้ฝานซิงย่ำแย่ลงอย่างที่สุดแล้ว

จี้โม่เองก็ได้มองไปที่จี้ฝานซิง และก็กวาดสายตามองไปยังหลินหยุนที่อยู่ด้านข้าง เธอนั้นเพิ่งจะออกมาจากการเก็บตัวบำเพ็ญฝึกฝน แม้จะสังเกตเห็นว่ามีหลินหยุนอยู่ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรไปมากนัก

เวลานี้ได้ยินคำพูดของจี้เสวี่ยหลันแล้ว จี้โม่เองก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ฝานซิง เธอเป็นฝ่ายพูดเถอะ เธอเองก็น่าจะรู้แล้วว่า วันนี้ กำลังที่จะพูดคุยเรื่องการแต่งงานระหว่างเธอกับคุณชายฟางเหย่นั้น พอดีเลย เธอแนะนำผู้ที่อยู่ด้านข้างตัวเธอหน่อยสิ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนภายนอกมาพูดกล่าวหาว่าตระกูลจี้ของพวกเรานั้นผิดทำนองคลองธรรม! ”

จี้ฝานซิงลุกยืนขึ้นอีกครั้ง ขณะที่กำลังจะพูด แต่ว่า หลินหยุนเองก็ลุกยืนขึ้นจากที่นั่งด้วยเหมือนกัน และเดินไปยังใจกลางของห้องโถง แล้วก็เกิดประกายแสงขึ้นในมือ ขวดสีม่วงใบหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนมือของเขา

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “เจ้าบ้านจี้ ฉันคือหลินหยุนเป็นเด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง วันนี้เป็นวันเกิดของท่านผู้อาวุโส นี่คือของขวัญอวยพรที่เด็กรุ่นหลังจะมอบให้! หวังว่าท่านผู้อาวุโสจะรับเอาไว้! ”

ขณะที่หลินหยุนพูด ขวดสีม่วงก็ลอยมาถึงบนโต๊ะเบื้องหน้าของจี้โม่

เมื่อเห็นของขวัญชิ้นนี้ของหลินหยุนแล้ว ทุกคนต่างก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นทั้งหมด

ขวดสีม่วงใบนี้ ก็คือสิ่งรองรับที่มีระดับสูงมากชิ้นหนึ่ง

โดยสามารถใช้สิ่งรองรับนี้บรรจุสิ่งของได้ จะง่ายดายขนาดนี้เชียวเหรอ?

จี้โม่ไม่ได้เปิดขวดหยกออก แต่ก็รับรู้ได้ว่าภายในขวดสีม่วงนั้น บรรจุสิ่งของอะไรไว้

แต่เธอกลับไม่รู้ว่า น้ำชนิดนี้คือน้ำอะไรกันแน่

จี้ฝานซิงได้สร้างคฤหาสน์ขึ้น โดยที่ไม่เคยมาพักอาศัยอยู่ในตระกูลเลย เรื่องนี้เธอเองรับรู้เป็นอย่างดี

แต่สำหรับทะเลสาบภายในคฤหาสน์ของจี้ฝานซิง รวมถึงความพิเศษของทะเลสาบนั้น เธอเองก็ยังไม่รับรู้อย่างแน่ชัด

เป็นไปได้ที่บางคนอาจจะเกิดความสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว

คฤหาสน์ของจี้ฝานซิงอยู่ห่างจากเมืองเจวี้ยนไม่ไกลมากนัก ไม่ต้องพูดถึงทั้งสิบตระกูลนั้นหรอก เพียงแค่พวกผู้บำเพ็ญเซียนในเมืองเจวี้ยนเหล่านั้น ก่อนหน้านี้ก็ยังไม่เคยรับรู้อย่างนั้นเหรอ?

เป็นอย่างที่ว่านี้จริง ๆ ด้วย

ตอนที่จี้ฝานซิงค้นพบทะเลสาบแห่งนี้นั้น ที่จริงแล้วก็คล้ายคลึงกับบ่อน้ำพุ อีกทั้งในตอนนั้นก็ไม่มีปลาแรดปรากฏขึ้น

ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดให้ความสนใจอะไรเลยจริง ๆ

ซึ่งการที่จี้ฝานซิงสามารถพบเจอได้นั้น นั่นก็เป็นผลที่เกิดขึ้นมาจากความบังเอิญ

ต่อมา เนื่องจากจี้ฝานซิงได้ก่อสร้างคฤหาสน์ขึ้นแล้ว

จากนั้นบ่อน้ำพุเดิมนั้น ก็ได้ผ่านวิวัฒนาการมานานหลายปี ในที่สุดจึงกลายเป็นแบบที่เห็นกันอยู่ในตอนนี้

โดยกลายเป็นทะเลสาบไปแล้ว

อีกทั้งปัจจุบันนี้ก็ยังคงขยายขนาดใหญ่ขึ้นทีละนิดทีละนิดมาโดยตลอด

สำหรับการที่มีปลาแรดปรากฏตัวขึ้นนั้น นั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากผ่านมาแล้วกว่าสิบปี

จี้โม่เป็นถึงยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะตอนปลาย

เวลานี้พลังแห่งจิตญาณได้เข้าไปสำรวจภายในขวดสีม่วงนั้นแล้ว และก็พบถึงความแตกต่างของน้ำที่อยู่ด้านทันที

น้ำเหล่านี้ มีพลังการหลอมละลายที่แข็งแกร่ง ต่อพลังแห่งกฎเกณฑ์ และพลังแห่งจิตญาณของเธอ

ในช่วงพริบตาเดียว เธอก็เข้าใจแล้ว

ขณะนี้ จึงไม่กล้าที่จะมองข้ามหลินหยุนอย่างเด็ดขาด

เพราะเธอไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า ในจักรวาลมีน้ำแบบนี้อยู่ด้วย

ขณะนั้นก็มองไปที่หลินหยุน และพูดขึ้นว่า “นายกับฝานซิง ตกลงมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่? ”

หลินหยุนหยุดชะงักไปชั่วครู่ และหันหลังกลับมามองไปที่จี้ฝานซิงเล็กน้อย

จี้ฝานซิงในตอนนี้ มีสีหน้าที่ย่ำแย่อย่างที่สุด และถึงขั้นตื่นตระหนกไปหมดแล้ว

จิตใจของหลินหยุนก็รู้สึกทนไม่ไหวขึ้นในทันที

เห็นสภาพของจี้ฝานซิงในตอนนี้ หลินหยุนก็สูดหายใจลึก พร้อมกับหันมองไปยังจี้โม่และพูดขึ้นว่า “ท่านผู้อาวุโส จี้ฝานซิงคือผู้หญิงของฉัน! ”

“มีอย่างที่ไหนกัน! ”

“ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันมงคลของตระกูลจี้แล้ว พี่เขยคนนี้ จะต้องอบรมสั่งสอนเธอแน่นอน! ”

ได้ยินหลินหยุนพูดขึ้นแบบนี้ จี้เสวี่ยหลันก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่ลงอย่างที่สุด “กำเริบเสิบสาน! นายเป็นใครกัน ถึงได้กล้ามาพูดโอ้อวดที่ตระกูลจี้ของฉันแบบนี้? ”

หลินหยุนเองก็ส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา และพูดว่า “ไม่มีเหตุผลอะไร แค่เพราะฉันเป็นพี่เขยของเธอ?

ยังไงล่ะ? ”

จี้ฝานซิงในตอนนี้ ตื่นตกใจไปหมดแล้ว

เพราะว่าเธอคาดคิดไม่ถึงอย่างมากกว่า หลินหยุนจะพูดแบบนี้ออกมา

สายตาของหลินหยุนมืดมน และพลันเบิกกว้างขึ้น จากนั้นก็กวัดแกว่งแขน พลังที่มองไม่เห็นก็ได้โจมตีเข้าใส่จี้เสวี่ยหลันทันที!

แต่พลังนี้ ก็ได้ถูกผู้อาวุโสสามที่อยู่ไม่ไกลกันนักสกัดทำลายลงไปแล้ว!

ผุ้อาวุโสสามตะโกนใส่อย่างดุดันว่า “กำเริบเสิบสานนัก! นายเป็นใครกัน ถึงได้กล้าลงมือในตระกูลจี้ของเรา? ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ฉันจะพูดอีกครั้งว่า ฉันคือคู่ฝึกฝนของจี้ฝานซิง ผู้ที่เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลจี้ของพวกนาย! ฉันลงมือแล้วจะทำไมเหรอ? ”

หลินหยุนจ้องมองไปที่ผู้อาวุโสสามด้วยสายตาที่เย็นชา “อย่างนายน่ะเหรอ? สมควรที่จะเป็นผู้อาวุโสแห่งตระกูลจี้ด้วย? ก่อนหน้าที่งานเลี้ยงจะเริ่มต้นขึ้นนั้น นายได้ร่วมมือกับ จี้เสวี่ยหลันและจี้หนิงสองคนนั้น เพื่อกระทำการกดดันฝานซิงอย่างหนัก! ซึ่งฉันเองไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ตอนนี้ นายยังจะกำเริบมากขึ้นอีกอย่างนั้นใช่ไหม? ”

“ฉันจะบอกนายว่า หากไม่เห็นแก่หน้าและเกียรติของฝานซิงแล้ว ฉันคงจะลงมือสั่งสอนนายไปตั้งนานแล้ว ไอ้แก่ อย่ามาทำอวดดีเกินไปหน่อยเลย! ”

ผู้อาวุโสสามโมโหขึ้นทันที “ไอ้เด็กน้อย นายพูดว่าอะไรนะ? ”

หลินหยุนยิ้มเยาะ “ฉันด่านายว่าไอ้แก่! หากไม่เห็นแก่หน้าและเกียรติของฝานซิงแล้ว ฉันคงจะลงมือสั่งสอนนายไปตั้งนานแล้ว! ”

ผู้อาวุโสสามหายตัวแวบออกมา โกรธจัดจนหน้าเขียวไปหมด “ตกลง! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้ฉันอยากจะดูหน่อยว่า ไอ้เด็กน้อยอย่างนายจะสั่งสอนฉันด้วยวิธีไหนกัน! ”

ขณะเดียวกัน อีกฝั่งหนึ่ง เงาร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง ก็ปรากฏแวบขึ้นมา ชายหนุ่มนั้นมองไปที่ จี้โม่และพูดขึ้นว่า “ผู้อาวุโส ในเมื่อสหายหลินหยุนพูดว่า เขาเป็นคู่ฝึกฝนของฝานซิง อย่างนั้นก็ให้พวกเราสองคนประลองฝีมือกันสักตั้งก็แล้วกัน! ”