จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1727

เคยมีผู้เก่งกาจแดนสู่ธรรมะตอนปลายที่ต้องการฝืนปีนเขาโดยอาศัยผลการฝึกตนของตัวเอง แต่กลับเสียชีวิตอยู่ที่นี่ในทันที

เมื่อหลินหยุนทั้งสามคนได้มาถึง ที่นี่มีผู้คนมากมายแล้ว

จี้ฝานซิงพูดขึ้นมาว่า “คนเหล่านี้ในที่นี้ มีผู้คนมากมายเป็นผู้มาจากข้างนอกเหมือนกับพวกเรา ผู้มาจากข้างนอกมีมากกว่าเกือบครึ่งหนึ่ง!”

“คนอื่นๆก็เป็นผู้บำเพ็ญเซียนอัจฉริยะของดาวเขาทอง!”

“เรียกได้ว่า ผู้ที่มายังที่นี่กล้าที่จะลองปีนเขาก็เป็นสุดยอดอัจฉริยะ!”

“หรือคิดว่าตัวเองเป็นสุดยอดอัจฉริยะ!”

“ก็อยากจะให้ชื่อของตัวเองติดอันดับ!”

“เห็นแผ่นศิลาที่แสดงอยู่ในกลางอากาศทั้งสามทางใช่ไหม นั่นก็เป็นอันดับ”

“ด้านบนมีหนึ่งร้อยชื่อ!”

“บนทุกอันดับก็เป็นหนึ่งร้อยชื่อ!”

“เมื่อคุณสามารถที่จะติดหนึ่งร้อยอันดับแรกได้ ชื่อของคุณก็จะปรากฏอยู่ด้านบนในทันที!”

หลินหยุนกวาดสายตามองไป ศิลาทั้งสามแผ่นที่ปรากฏในกลางอากาศนั้นเป็นพลังพิเศษอย่างหนึ่ง

พลังนี้ถูกปลดปล่อยออกมาจากในเขาใหญ่

จริงๆด้วย ทุกอันดับด้านบนก็เป็นหนึ่งร้อยรายชื่อ

ถึงกับมีอันดับของแดนจิตปฐม และอันดับของแดนดั่งเทพ ยังมีชื่อเหมือนกันด้วย

จี้ฝานซิงมองหลินหยุนแวบหนึ่ง และพูดขึ้นมาว่า “ถ้าหากคุณจะลอง งั้นก็ต้องเดินพลังแดนดั่งเทพกลางฟ้าถึงจะได้! เดินทางอื่นจะถูกกำจัดได้!”

หลินหยุนพยักหน้า มองดูสักพัก และมีคนมากมายที่กำลังก้าวเท้าขึ้นไปยังบนเขา

หนทางทุกสายปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว และตราบใดที่เหยียบขั้นบันได มันก็จะหายไปต่อหน้าต่อตาผู้คนในทันที

มีผู้คนมากมาย ก็ถูกพลังดันออกมาในทันทีหลังจากที่ขึ้นไป

มีบางคนยืนหยัดอยู่ได้เป็นเวลานาน บางคนยืนหยัดอยู่ได้ไม่นาน

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “คุณเคยมาที่นี่ ก็เคยลองมาก่อน ความยากของการปีนเขานี้ อยู่ที่ไหน?”

จี้ฝานซิงพูดขึ้นมาว่า “พูดยากมาก อย่างแรกเลยจะต้องเผชิญหน้ากับแรงกดอัดที่แข็งแกร่ง แรงกดอัดแบบนั้น ทำให้คุณไม่สามารถควบคุมการหมุนเวียนผลการฝึกตนได้ราบรื่นทั้งหมด!”

“อันที่จริงก็คือพลังเข้าใจของกฎเกณฑ์”

“ยังมีอีกก็คือแดนมิติ!”

“แน่นอนว่า นี่เป็นเพียงสิ่งที่ฉันพบเจอเท่านั้น!”

“ตอนที่ฉันมาที่นี่ครั้งแรกก็ได้ถามไถ่ผู้คนมาบาง ต้องการรู้ว่าการปีนขึ้นหอเขาทองนี้ยากแค่ไหนกันแน่”

“แต่ไม่มีคำตอบที่เหมือนกันเลย!”

“ดังนั้นถามใครก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงปีนขึ้นไปด้วยตัวเอง และสัมผัสมันด้วยตัวเอง!”

หลินหยุนพยักหน้า ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพึมพำว่า “น่าสนใจเล็กน้อย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ลองดูสักหน่อย!”

จากนั้น พาจี้ฝานซิงและฉินหลัน เดินไปที่หนทางแดนดั่งเทพตรงกลางนั้น

ทั้งสามหนทาง ดูเหมือนจะเป็นทางปีนเขาทั่วไปสามทางแค่นั้นเอง

ไม่มีสถานที่ใดผิดปกติ

แต่มีเพียงคนที่เดินขึ้นไปอย่างแท้จริง ถึงจะรับรู้ระดับความยากในนั้นได้

หลินหยุนมองไปทางจี้ฝานซิงแล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉันไปปีน พวกเธอสองคนอยู่ที่นี่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ยังมีคุณชายจ้าวจื่อที่ผู้คนเอ่ยถึง มาจากสำนักอัคคี่”

“ทั้งสองสำนักนี้ ก็เป็นหนึ่งในสำนักชั้นยอดของดาวเขาทอง”

“ยิ่งไปกว่านั้นคุณชายอู๋ซวงคนนี้ กับคุณชายจ้าวจื่อคนนั้น มีอายุพอๆกัน และทั้งคู่ก็เข้าสู่สำนักและบำเพ็ญเซียนไปพร้อมๆกันด้วย ดังนั้น จึงมีข่าวลือว่าทั้งสองคนถูกนำมาเปรียบเทียบกัน ตั้งแต่เริ่มต้นบำเพ็ญเซียน!”

“เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ตัวทั้งสองคนเอง และแม้แต่ทั้งสองสำนัก ก็ได้เกิดการเปรียบเทียบกัน!”

“เพียงแต่ว่าหลายปีมานี้ ทั้งสองคนไม่ว่า ใครก็สามารถกำราบอีกฝ่ายได้จริงๆ ก็อยู่ระหว่างที่หนึ่งที่สอง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลินหยุนมองดูอันดับแดนดั่งเทพ และอันดับของแดนจิตปฐม และพูดขึ้นมาว่า “ดูจากอันดับนี้ เมื่ออยู่ในแดนจิตปฐม น่าจะเป็นคุณชายอู๋ซวงคนนี้กำราบคุณชายจ้าวจื่อ ตอนนี้ยังมีอันดับของทั้งสองคนอยู่ด้วย!”

หลินหยุนหันหน้ามองไป บนอันดับรายชื่อของจิตปฐม คุณชายอู๋ซวงท่านนี้ อยู่อันดับที่เก้าสิบเอ็ด และคุณชายจ้าวจื่อคนนั้น อยู่ในอันดับที่เก้าสิบหก

อันดับแดนดั่งเทพในตอนนี้ เป็นคุณชายจ้าวจื่อคนนั้น แต่กลับมากำราบคุณชายอู๋ซวงท่านนี้

ดังนั้น คุณชายอู๋ซวงก็ทนไม่ได้อย่างแน่นอน

และขณะที่คุณชายอู๋ซวงมาถึง ในไม่ช้า ร่างสีแดงเข้มในกลางอากาศทางเหนือก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว และลงมาอยู่ที่ตีนเขา

“คุณชายจ้าวจื่อมาแล้ว!”

“เขามาจริงๆด้วย! คุณชายอู๋ซวงเพิ่งมาถึง เขาก็มาถึงในทันที!”

“……”

ทุกคนหลีกทางอีกครั้ง คุณชายจ้าวจื่อรัศมีทรงพลัง สวมชุดคลุมสีแดง สีหน้ามีรัศมีเผด็จการอยู่ ก็เดินไปทางคุณชายอู๋ซวง

เมื่อเห็นจ้าวจื่อมาที่นี่ สีหน้าคุณชายอู๋ซวงก็อดไม่ได้ที่จะไม่พอใจ และพูดด้วยเสียงฟึดฟัดในทันที “วิญญาณตามติดไม่เลิกราเลยจริงๆ!”

จ้าวจื่อไม่ได้สนใจ มองไปทางคุณชายอู๋ซวงด้วยสีหน้าท่าทางแข็งแกร่งไม่ยอมถอย และพูดด้วยรอยยิ้ม “นายก็มาแล้ว ทำไมฉันจะมาไม่ได้? ฉันกับนายแข่งขันกันมานานหลายปีขนาดนี้ ก็ถึงเวลาแล้วที่จะตัดสินใจแพ้ชนะกันได้แล้ว! วันนี้ฉันก็จะบอกนาย ฉันจ้าวจื่อเป็นคนที่เจี้ยนหวูซวงอย่างนายไม่สามารถเหนือกว่าได้!”

เมื่อเจี้ยนหวูซวงได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็ดูไม่ค่อยสู้ดี และพูดด้วยท่าทางเหยียดหยามว่า “อย่างนายน่ะเหรอ? พูดออกมาได้อย่างไม่รู้สึกกระดากอายเลย!”