จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1755

“และสิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ เทียนจิ่วแห่งสำนักเสินตาวในตอนนี้ยังอยู่ในระหว่างเก็บตัว”

“เมื่อเทียนจิ่วออกจากประตู และรู้ว่าประมุขทั้งสองของตน แม้แต่ยู่สิ้วที่ทะลุทะลวงแล้วล้วนแต่ตายด้วยเงื้อมมือของคนๆนี้ พวกคุณคิดว่า เทียนจิ่วนั่นจะเป็นเช่นไร?”

เมื่อผู้คนเหล่านั้นได้ยิน ต่างก็ดวงตาเป็นประกาย กล่าวว่า “นิสัยของจิ่วเทียน ไม่มีทางปล่อยคนนี้ไป จะต้องฆ่าล้างแค้นแน่นอน!”

“ไม่ต้องพูดถึงนิสัย ด้วยตัวตนของจิ่วเทียนล้วน ๆ ไม่มีทางทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”

“ไม่เช่นนั้น เขาจะสามารถเป็นเจ้าสำนักของสำนักเสินตาวที่นั่นต่อได้อย่างไร?”

เผ่าทะเลเครายาวยิ้มเบาๆ “พูดได้ดี! ดังนั้นแม้ว่าพวกเราอยากจะลงมือ งั้นก็ต้องรอจนถึงตอนที่จิ่วเทียนลงมือ พวกเราค่อยลงมือ”

หลังจากที่ตกลงกันแล้ว ในที่สุดยอดฝีมือสองสามคนก็มีความเห็นตรงกัน

อีกอย่างหลินหยุน ครั้งหนึ่งเคยพาหยูเอ๋อร์ไปถึงที่หมอกทึบ หลินหยุนบินไปสู่นภา ในหมอกทึบดูเหมือนจะเข้ายึดครองสถานที่แห่งนี้หมดแล้ว

หลินหยุนบินอยู่นาน ก็มองไม่เห็นปลายหมอกว่าสูงเพียงใดกันแน่

แม้กระทั่งโดยการคำนวณของเขา ตามความสูงที่เขาบิน มันออกทะเลไปแล้ว!

แต่ไม่มีเลย!

ในเมื่อไม่สามารถคาดเดาได้ว่าสูงเพียงใด หลินหยุนก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้

บินอยู่รอบหมอกทึบเป็นเวลา 1 สัปดาห์

แม้ว่าขอบเขตจะกว้าง แต่สำหรับการบำเพ็ญตนของเขาแล้ว ก็ไม่ถือว่ายากเกินไป

กลับมายังที่เดิม หลินหยุนมองหยูเอ๋อร์และกล่าวว่า “หยูเอ๋อร์ คุณรู้จักหมอกทึบนี่มากน้อยแค่ไหน?”

หยูเอ๋อร์ได้ยิน คิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “อาจารย์ ฉันเคยได้ยินคนอื่นเขาพูดกัน ที่นี่เป็นค่ายกลหนึ่ง เป็นค่ายกลที่สามารถย้ายข้ามมิติออกจากเมืองแห่งโทษฐานได้”

“แต่ค่ายกลนี้ถูกปกคลุมไว้ด้วยหมอกเหล่านี้! ดังนั้นฉันจึงไม่รู้หลักแหล่งของค่ายกลนี้เลย!”

“มีเพียงแค่เข้าไปในหมอกทึบเท่านั้น คนที่หาหลักแหล่งของค่ายกลนี้เจอ ถึงจะสามารถใช้ค่ายกลทะลุมิติออกไปได้!”

“ย่าของฉันพูดแบบนี้ แต่รายละเอียดเป็นยังไง ฉันเองก็ไม่รู้! ดังนั้นก็ไม่สามารถยืนยันคำพูดนี้ได้ว่ามันเป็นจริงหรือเท็จกันแน่!”

หลินหยุนได้ยินดังนั้นอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า กล่าว “ถ้าหากระหว่างที่ตามอาจารย์เข้าไปในหมอกทึบ อาจจะไม่สามารถออกมาได้อีก อาจจะตายอยู่ในนี้ เธอกลัวไหม?”

หยูเอ๋อร์ได้ยิน ส่ายหัวอย่างแรง พูดอย่างจริงจังว่า “อาจารย์ ฉันไม่กลัว ถ้าหกาไม่มีอาจารย์อยู่ หยูเอ๋อร์ก็อาจจะตายไปนานแล้ว ดังนั้นไม่ว่าอาจารย์จะไปที่ไหน ฉันก็จะตามอาจารย์ไปด้วย!”

หลินหยุนยิ้มและพยักหน้า กล่าว “หยูเอ๋อร์ เธอรู้ไหม ท่ามกลางเมืองแห่งโทษฐานแห่งนี้ มีสมบัติอะไร?”

หยูเอ๋อร์ส่ายหน้ากล่าว “อาจารย์ ที่นี่เหมือนว่าไม่มีสมบัติอะไรอยู่เลย มีแค่หินทิพย์เท่านั้นถึงจะเป็นสมบัติที่แท้จริง! แต่ที่นี่ไม่มีหินทิพย์เลย! ทำได้เพียงรอผู้บำเพ็ญเซียนเข้ามาเท่านั้น!”

หลินหยุนพยักหน้า

และไม่ถามอะไรอีก

หันหน้ามามองหมอกทึบอีกครั้ง

ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง หลินหยุนกล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เข้าไปดูในหมอกทึบแห่งนี้กับอาจารย์เถอะ!”

หยูเอ๋อร์ได้ยินก็ตะลึงทันที รีบพูดว่า “อาจารย์ เราจะเข้าไปตอนนี้เลยเหรอ?”

หลินหยุนยิ้มกล่าว “ทำไม กลัวเหรอ?”

หยูเอ๋อร์รีบส่ายหน้าและกล่าวว่า “เปล่า แค่คิดไม่ถึงเท่านั้นเอง!”

หลินหยุนกล่าว “ไปเถอะ!”

ขณะที่พูด ก็ดึงมือของหยูเอ๋อร์ขึ้น ทั้งคู่ก็ก้าวเท้าเข้าไปท่ามกลางหมอกทึบ

ขณะที่ทั้งสองหายไปในหมอกทึบ ทั้งเมืองแห่งโทษฐานก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ทั้งเมืองสั่นสะเทือน ทุกคนต่างตื่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ต่างก็รีบไปยังหมอกทึบ

สำนักเที่ยวหล้า

เจียวเหอก้าวเท้าสู่นภา บนใบหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ

สำนักเที่ยวหล้าก็เช่นกัน

แล้วยังมีผู้ฝึกอิสระอีกนับไม่ถ้วน

“มีคนเข้ามาในหมอกทึบแล้ว!”

“ใครกัน?”

“ใครกันช่างกล้าหาญเช่นนี้?”