จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 176

อันซินมองไปยังหลินหยุน สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมพี่หลินหยุนจึงกลายเป็นปรมาจารย์หลินแล้วล่ะ!”

“ลูกพี่ใหญ่เจี่ยงสงแห่งเมืองหลินโจว ทำไมถึงได้เคารพยำเกรงพี่หลินหยุนเช่นนี้?”

อันซินคิดจนหัวจะระเบิดก็ยังไม่เข้าใจ

แต่ว่า ฉากน่ากลัวที่หลินหยุนสังหารผู้คนมากมายด้วยความโกรธแค้นนั้น ในใจของ อันซิน ไม่เพียงแต่ไม่หวาดกลัว กลับทำให้เกิดรู้สึกอบอุ่นในใจ

พี่หลินหยุนสังหารผู้คนมากมายเช่นนี้ ก็เป็นเพราะทำเพื่อเธอทั้งนั้น!

สำหรับศพของกงสวี้นั้นหลินหยุนไม่ได้หันไปมองแต่อย่างไร เขาสามารถหยั่งรู้ชัดเจนได้ว่า กลิ่นอายชีวิตของกงสวี้ได้สูญสลายไปหมดแล้ว

ทันใดนั้นหลินหยุนก็หันไปมองไอ้หน้าบากเฉียง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ไอ้หน้าบากเฉียงรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ก้มหน้าลงด้วยความนอบน้อม “คารวะท่านปรมาจารย์หลิน”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “นายนี่ ไม่เลวเลย”

ไอ้หน้าบากเฉียงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นทันที เกือบจะล้มลงไปกับพื้นแล้ว

แต่ว่า สิ่งที่ตามมาก็คือ เลือดลมร้อนก็พุ่งขึ้นทั่วทั้งร่างของเขา คุณหลินชมฉันแล้ว! คุณหลินถึงกับออกปากชมฉันแล้ว!

ไอ้หน้าบากเฉียงมีความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่เข้าไปเป็นลูกน้องของพี่ตาว ความรู้สึกเลือดลมร้อนพลุ่งพล่านเช่นนั้น

“ต่อไปก็ให้เขาเป็นผู้ช่วยของคุณ” หลินหยุนหันไปมองเจี่ยงสงแล้วพูดขึ้นมา

เจี่ยงสงสะดุ้งตกใจ รีบก้มหน้าลงแล้วตอบรับว่า “ครับ!”

ไอ้หน้าบากเฉียงถึงกลับตกตะลึงมึนงง

ฉันไม่ได้ฟังผิดนะ ปรมาจารย์หลินถึงกับให้ฉันไปเป็นผู้ช่วยของลูกพี่ใหญ่เจี่ยง! นั่นมันหมายถึงว่าอยู่ใต้คนคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่นเลยนะ!

นึกไม่ถึงเลยว่า ฉันไอ้หน้าบากเฉียงถึงกับมีวันที่เชิดหน้าชูตาเข้าสักวันแล้ว

หลินหยุนก็มองไปยังอันซื่อเอินสองสามีภรรยา พูดด้วยสีหน้าอบอุ่นว่า “ขอโทษครับ ผมมาช้าไป ทำให้พวกคุณต้องตกใจแล้ว”

อันซื่อเอินสองสามีภรรยาก็รีบส่ายหน้า “ไม่หรอก ไม่สายเกินไป ขอบคุณท่านปรมาจารย์หลิน!”

น้ำเสียงของพวกเขายังมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่หลินหยุนไม่ได้ใส่ใจมาก สามัญชนคนธรรมดาส่วนใหญ่ที่ได้เห็นฉากนี้แล้ว ก็ต้องตกใจกลัวเป็นธรรมดาทั้งนั้น

หลินหยุนหันมามองอันซิน หญิงสาวสดใสไฉไล ไม่ได้หวาดกลัวอย่างที่หลินหยุนคาดเดาไว้

สีหน้าหลินหยุนอ่อนโยน น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา “ไม่ได้ทำให้คุณตกใจใช่ไหม?”

อันซินส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ขอบคุณค่ะ พี่หลินหยุน！”

หลินหยุนเดินเข้าไปหา แล้วใช้มือเขี่ยปลายผมที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าผากของอันซิน อันซินดื่มด่ำความสุขด้วยการหรี่ตาทั้งสองข้าง

ท่าทางเช่นนี้ เมื่อชาติก่อนนั้นในสมองหลินหยุนได้มโนภาพไว้หลายครั้ง แต่เสียดาย ไม่ได้มีโอกาสที่จะทำจริงเสียที

รอให้เขากลับไปอยู่กับพ่อแม่บังเกิดเกล้าที่แท้จริงแล้ว และถึงเวลาที่มีสิทธิ์ยอมรับความรักของอันซินแล้ว เมื่อกลับไปหาอันซินอีกครั้ง แต่ว่าครอบครัวอันซินก็หายสาบสูญไปไม่มีข่าวคราวเลย

ในชาตินี้ ด้วยท่าทางเช่นนี้แทบจะกลายเป็นความเคยชินอย่างหนึ่งของหลินหยุนไปแล้ว

อันซินก็ได้รับรู้ถึงความห่วงใยของหลินหยุนที่มีต่อเธอจากการกระทำของเขาครั้งนี้

เห็นสีหน้าอันอบอุ่นของหลินหยุนแล้ว ในใจที่ร้อนรนของเจี่ยงสงก่อนหน้านี้ ก็ค่อยผ่อนคลายลงแล้วจึงพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า

“ท่านปรมาจารย์หลินครับ ตอนนี้สำนักยินซือเริ่มโจมตีครั้งใหญ่ขึ้นแล้ว ควีนจินพวกเธอก็ได้เริ่มเปิดศึกกับสำนักยินซือแล้ว”

“หวังว่าท่านจะรีบกลับไปบัญชาการสู้รบด้วยครับ!”

หลินหยุนมองไปยังเจี่ยงสง แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ไม่เป็นไร ฉันให้ซูจื่อเหลียง ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

……

เมืองลี่ชวน เป็นเมืองชายแดนที่แบ่งเขตระหว่างเมืองทางเหนือทั้งสิบและเมืองทางใต้ทั้งเจ็ดของมณฑลหลิงหนาน

ก็เป็นเมืองทางใต้ทั้งเจ็ดเมืองที่ควีนจินเป็นผู้นำอยู่ และเป็นสนามต่อสู้ด้านหน้าของสิบเมืองทางเหนือที่ถูกสำนักยินซือรับช่วงไป

เมืองลี่ชวน เป็นอาณาเขตภายใต้ความคุ้มครองของหานกั๋วเฉียง

เพียงแต่ว่า หานกั๋วเฉียงถูกศิษย์คนที่สามของสำนักยินซือฆ่าตายไปแล้ว

เวลาเช้าตรู่ ควีนจินก็ได้นำไพร่พลหลายร้อยคนจากเมืองทางใต้ทั้งเจ็ดเมือง เคลื่อนพล อย่างเอิกเกริกไปยังเชิงเขาชิงเหยียน

ที่นี่เป็นเขตชานเมืองของเมืองลี่ชวน ปกติจะไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน ทั้งสองฝ่ายจึงเลือกที่นี่เป็นสนามต่อสู้

อย่างน้อยปัจจุบันก็เป็นสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมาย ถ้าหากต่อสู้กันในใจกลางเมืองใหญ่ ก็จะทำให้ทำการตำรวจไม่พอใจอย่างแน่นอน

ถ้าหากทำให้สังคมวุ่นวาย ทางการตำรวจก็อาจจะระดมกำลังรบทางทหารมายับยั้งก็ได้