จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 177

พวกที่อยู่ฝ่ายข้างหลัง พวกลูกน้องของลูกพี่ใหญ่ทั้งหลาย ก็ยิ่งแสดงความตื่นเต้นตกใจที่ส่งเสียงตะโกนออกมา

“โอ้สวรรค์! ฉันเห็นอะไรเนี่ย! มีคนสามารถเหาะอยู่บนท้องฟ้าด้วย!”

“นั่นคือใคร เทวดาเหรอ?”

“เทวดาลงมาช่วยพวกเราแล้ว ดีจังเลย!”

พวกลูกน้องที่เป็นคนธรรมดาทั่วไป ตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมา หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าลูกพี่ใหญ่ทั้งหลายควบคุมอยู่ พวกเขาก็คงบุกเข้าไปกอดขาซูจื่อเหลียงไว้แล้ว

ซูจื่อเหลียงลงมายืนอยู่ข้างตัวเฟิงเหมียน แล้วถามว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เฟิงเหมียนลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มที่กระเซ้าหยอกล้อ พลันเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่สุขุมโค้งตัวลงแล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณท่านปรมาจารย์ที่ช่วยชีวิต!”

ปรมาจารย์ นั่นหมายถึงบุคคลยิ่งใหญ่ที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของโลกบู๊

แม้แต่เฟิงเหมียนที่ชอบพูดเล่นกระเซ้าเย้าแหย่มาโดยตลอด ก็ยังจำเป็นต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัวเมื่อเวลาอยู่ต่อหน้า

เมื่อเห็นหน้าซูจื่อเหลียงชัดเจนขึ้นแล้ว พวกเส้เทียนหัวที่เคยเห็นหน้าซูจื่อเหลียงก็จำเขาได้ทันที

“คุณซูนี่เอง ปรมาจารย์หลินกลับมาแล้ว!”

“สุดยอดไปเลย ปรมาจารย์หลินกลับมาทันเวลาพอดี!”

ทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจ ข่าวการกลับมาของปรมาจารย์หลิน ก็แพร่สะพัดไปทั่วถึงหูทุกคนทันที

ควีนจินก็รู้สึกโล่งอก ในที่สุดปรมาจารย์หลินก็กลับมาแล้ว

แต่ว่า ในที่นี้คนที่รู้จักปรมาจารย์หลินก็มีเพียงลูกพี่ใหญ่เพียงไม่กี่คน คนอื่นๆก็เพียงแต่เคยได้ยินชื่อของปรมาจารย์หลินเท่านั้น แต่ยังไม่รู้ว่าปรมาจารย์หลินมีความสามารถเก่งกาจอย่างไรบ้าง

“ปรมาจารย์หลินคนนี้เป็นใครกันแน่? พอได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว ลูกพี่ใหญ่พวกเราทุกคนดูสีหน้าท่าทางเหมือนโล่งอก ปรมาจารย์หลินคนนี้เก่งกาจมากจริงเหรอ?” ชายหนุ่มคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ หันไปถามชายวัยชราคนข้างๆ

“ไม่แน่ใจ ได้ยินว่าร้ายกาจมาก!”

“คุณเคยเห็นปรมาจารย์หลินหรือเปล่า?” ชายหนุ่มก็ไปถามคนอื่น

“ไม่เคยเห็น ได้ยินมาว่าร้ายกาจมาก!”

ทุกคนต่างก็พูดถึงแต่ปรมาจารย์หลิน แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังเต็มไปด้วยความสงสัย สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าอย่างปรมาจารย์หลินนั้นพวกเขาก็ไม่ค่อยมีความมั่นใจเท่าไหร่นัก

ซูจื่อเหลียงหันหน้ามา จ้องมองเจ้าสาม ด้วยสายตาเย็นชา ในกายก็เปล่งประกายความกระหายในการต่อสู้ที่แข็งกร้าวออกมา

เพิ่งจะได้เป็นปรมาจารย์หมาดๆ ซูจื่อเหลียงตอนนี้ใจร้อนอยากจะแสดงฝีมือเต็มทนแล้ว

“ฉันขอมาประมือกับแกหน่อย!”

เจ้าสามสีหน้าเคร่งเครียดทันที เขาไม่เคยคิดอยากจะเปิดศึกกับปรมาจารย์

แต่ว่า เหตุการณ์บังคับตรงหน้าหลบไม่พ้นแล้ว

“ได้!”

เจ้าสามตะโกนเสียงดัง ควันดำกลุ่มก้อนหนึ่งก็แผ่ซ่านออกมาจากตัว ใช้วิชาศพทองแดงของสำนักยินซือ ทำให้ตัวเองกลายร่างเป็นผีดิบที่สูงถึงกว่าสองเมตร

“อุ๊ย ปีศาจ!”

ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มคนพวกฝ่ายควีนจิน หรือกลุ่มคนพวกที่อยู่ฝ่ายสำนักยินซือ ซึ่งเป็นลูกน้องคนธรรมดาทั่วไปต่างตกใจจนหน้าขาวซีดไปหมด

ต่อให้เป็นนักบู๊ สีหน้าก็ตื่นตกใจเหมือนกัน

“มาเลย ฉันก็อยากดูว่าปรมาจารย์มีความแข็งแกร่งขนาดไหนกันเชียว!”

เจ้าสามอารมณ์คึกคะนอง พลังความเร็วระเบิดออกมาทั้งหมด ใช้กรงเล็บจิกไปที่หัวใจของซูจื่อเหลียง

หากซูจื่อเหลียงเป็นปรมาจารย์ธรรมดาคนหนึ่ง อาจไม่แน่ว่าจะทำอะไรเจ้าสามไม่ได้

แต่ว่า วรยุทธ์ของซูจื่อเหลียง ได้รับการถ่ายทอดจากหลินหยุนโดยตรง เมื่อเทียบกับปรมาจารย์ในระดับเดียวกันในโลกบู๊แล้ว จะแข็งแกร่งเกินกว่าสิบกว่าเท่า

เมื่อผ่านไปสิบกระบวนท่าแล้ว ซูจื่อเหลียงออกหมัดชกไปยังหน้าอกของเจ้าสามอย่างแรง เจ้าสามแพ้แล้ว!

ซูจื่อเหลียงเตรียมที่จะสังหารเจ้าสาม แต่ว่า ในใจรู้สึกมีลางสังหรณ์ชอบกล จึงเหลียวหลังหันไปมองข้างหลัง

ก็เห็นชายหนุ่มชุดดำหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง ไม่รู้เมื่อไหร่ มายืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างเงียบๆ

ซูจื่อเหลียงตกใจสะดุ้ง เขาฝึกจนถึงบรรลุขั้นสูงสุดแล้ว แต่ยังไม่รู้สึกตัวว่าชายหนุ่มคนนี้มาอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

เป็นที่แน่นอนว่า พลังความสามารถของฝ่ายตรงข้าม ต้องลึกล้ำยากที่จะหยั่งถึง!

ชายหนุ่มมองเจ้าสามที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสายตาที่รังเกียจ แล้วตะคอกว่า “พวกไม่เอาไหน ยังไม่ไสหัวกลับไปอีก!”

“ครับ!” เจ้าสามสีหน้าอับอาย เดินกลับไปยังฝ่ายค่ายรบของเมืองทางเหนือทั้งสิบ

ชายหนุ่มชุดดำมองไปยังซูจื่อเหลียงด้วยการหรี่ตา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พลังของแกไม่เลวเลย แต่ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ไปเรียกปรมาจารย์หลินออกมา!”

ซูจื่อเหลียงถูกยั่วยุให้เกิดความฮึกเหิม ตอนนี้เขาได้เป็นถึงปรมาจารย์คนหนึ่งแล้ว!

“ชนะฉันให้ได้ก่อน แกก็จะได้เห็นปรมาจารย์หลินเองแหละ!”

ชายหนุ่มชุดดำดวงตาคู่นั้นดำมืดสนิท ส่องประกายภัยร้ายออกมา พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “มาเลย!”

“ระวังหมัด!”

กลิ่นอายพลังมหาศาลแผ่ซ่านออกมาจากร่างของซูจื่อเหลียง ประกายลำแสงสีเขียว ห่อหุ้มกำปั้นหมัดของซูจื่อเหลียง

หมัดนี้ ชกผ่านทะลุอากาศไป

เหล่านักบู๊ของทั้งสองค่าย ต่างมีสีหน้าที่ตื่นเต้น

“แกมีเพียงแต่การฝึกบำเพ็ญตน แต่ยังไม่มีวิชาศิลปะการต่อสู้เลย ฉันจะไม่เอาเปรียบแก”

ซูจื่อเหลียงรู้สึกละอายใจนัก หลินหยุนยังไม่เคยสอนวิชาศิลปะการต่อสู้ให้เขาเลย ไม่เช่นนั้นแล้วหมัดทั้งสองเมื่อครู่นี้ บางทีเขาอาจจะไม่เสียเปรียบก็ได้

“ตอนนี้ฉันจะไม่ใช้วิชาศิลปะการต่อสู้แล้ว ก็แค่ต่อสู้ซึ่งหน้ากับแกโดยตรง”

ชายหนุ่มชุดดำพูดอย่างเยือกเย็น ออกหมัดชกออกมาอีกครั้ง

ซูจื่อเหลียงตกใจมาก เขาพูดว่าเขาจะไม่ใช้ ก็ไม่ได้ใช้อะไรจริงๆ

หมัดนี้เป็นเพียงหมัดพลังแท้จริงที่ชกออกมา

ถึงแม้เขาจะเป็นศัตรู แต่ในใจของซูจื่อเหลียงก็รู้สึกเลื่อมใสฝ่ายตรงข้าม

“ดี!”

ใช้หมัดพลังบริสุทธิ์ในการต่อสู้ ซูจื่อเหลียงชอบมากที่สุด

ถึงแม้ว่าตาแก่ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายชอบหลอกลวงปลิ้นปล้อนคนนี้ แต่นั่นเป็นเพียงเพราะว่าสถานการณ์บีบบังคับ นิสัยโดยแท้ของเขาก็ยังคงชอบการที่จะทำอะไรตรงไปตรงมามากกว่า

ดังนั้น วิธีการต่อสู้ของชายหนุ่มชุดดำ ตรงกับใจของซูจื่อเหลียงทีเดียว

ต่อจากนั้น ทั้งสองคนก็ยกเลิกการใช้กระบวนท่าใดๆ ใช้แต่เพียงพลังงานบริสุทธิ์ในการต่อสู้กัน

หนึ่งหมัด!

สองหมัด!

สามหมัด.........

เมื่อชกผ่านไปแล้วสิบหมัด ถึงแม้ว่าวรยุทธ์ที่ซูจื่อเหลียงฝึกฝนมาจะแข็งแกร่งกว่านักบู๊ทั้งหลายก็ตาม แต่ตอนนี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว

พลังชี่แท้ถูกใช้ไปเกินครึ่งแล้ว พลังของหมัดทุกหมัดก็อ่อนแอลง

แต่ว่าเมื่อหันกลับไปดูคู่ต่อสู้ แทบจะไม่รู้สึกความเหนื่อยล้าเลย พลังแรงก็ยังแข็งแกร่งเหมือนเช่นเดียวกับหมัดแรก

ในใจซูจื่อเหลียงเริ่มเคร่งเครียด

ค่ายรบของทั้งสองฝ่าย มองดูใช้พลังบริสุทธิ์ในการต่อสู้ของทั้งสองคน ทุกคนล้วนแสดงท่าทีน่าทึ่งตกใจ!

นั่นมันไม่เหมือนกับสองคนกำลังต่อสู้กัน แต่เหมือนรถถังสองคันกำลังไล่ยิงกัน แกยิงระเบิดมาหนึ่งลูก ฉันก็ยิงกลับไปหนึ่งลูก

ทุกครั้งที่หมัดทั้งสองคนปะทะกัน ก็จะเกิดเสียงดังมหาศาลขึ้น เหมือนเสียงระเบิดดังขึ้น

“พลังแรงของคน ทำไมถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้เชียวหรือ?”

ในใจทุกคนต่างก็คิดเช่นเดียวกัน