จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 178

หลังจากผ่านไปแล้วสิบสองหมัด ในที่สุดซูจื่อเหลียงก็สู้ไม่ได้ จึงต้องพ่ายแพ้ไป

“คุณซู!”

ควีนจินตกใจตะโกนเสียงดัง จินไซทั้งสองที่เป็นลูกน้องก็รีบเข้าไปพยุงซูจื่อเหลียงไว้

ยังดีที่ชายหนุ่มชุดดำฝ่ายตรงข้ามคนนั้นไม่ได้ฉวยโอกาสเข้ามาจู่โจม เพียงแต่ยืนอยู่ที่เดิม มือทั้งสองไขว้หลัง ด้วยท่าทีที่เหยียดหยามผู้คนทั่วใต้หล้านี้

“สวามิภักดิ์ หรือว่าตาย!”

น้ำเสียงชายหนุ่มเย็นชา ไม่มีความรู้สึกเมตตาแต่อย่างไร นี่ก็คือโอกาสครั้งสุดท้ายที่เขาจะให้กับพวกกลุ่มควีนจินทั้งหลาย

ซูจื่อเหลียงเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก หันหลังแล้วกวาดสายตาไปยังกลุ่มผู้คนที่สีหน้าตึงเครียดทั้งหลาย

“อา....ปรมาจารย์หลินกำลังจะมาถึงแล้ว ขอให้ทุกคนอดทนไว้!” ซูจื่อเหลียงคิดว่าใช้คำว่าปรมาจารย์หลินแทนคำว่าอาจารย์จะส่งผลดีมากกว่า

บางคนที่คิดจะยอมแพ้ เมื่อได้ยินก็เริ่มลังเลใจ

ควีนจินมองไปยังกลุ่มลูกพี่ใหญ่ทั้งหลาย พูดด้วยเสียงต่ำว่า “ถ่ายทอดคำพูดลงไป ปรมาจารย์หลินจะมาถึงแล้ว ขอให้ทุกคนอดทนไว้!”

กลุ่มลูกพี่ใหญ่ทั้งหลายก็เข้าใจดี ตอนนี้จำเป็นที่จะต้องพยุงขวัญกำลังใจนักรบไว้ ไม่เช่นนั้นถ้าพวกเขารอปรมาจารย์หลินไม่ไหว ก็จะเกิดความวุ่นวายกับพวกเขาเองด้วย

ชายหนุ่มชุดดำกวาดสายตาไปยังกลุ่มคน หันหลังกลับไปยังค่ายรบของตัวเอง

“ลุยเข้าไป!”

“ครับ!”

ศิษย์ผู้พี่คนที่สองคนที่สามแห่งสำนักยินซือ และลูกน้องสำนักอื่นๆ ก็รีบพร้อมใจกันตะโกนเสียงดังว่า “ลุยเข้าไป!”

“บุกเลย!”

การที่ชายหนุ่มชุดดำได้รับชัยชนะ พวกกลุ่มคนเมืองทางเหนือทั้งสิบรู้สึกมีขวัญกำลังใจที่ฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น

หันมามองไปทางค่ายรบฝ่ายเมืองทางใต้ทั้งเจ็ด ทุกคนต่างระแวดระวังภัย มองเห็นฝ่ายตรงข้ามมีคนจำนวนมากเช่นนี้กำลังบุกเข้ามา บางคนที่ขี้ขลาดขาทั้งสองก็เริ่มสั่น

ซูจื่อเหลียงจิตใจร้อนรน “ท่านอาจารย์ ท่านจัดการทางนั้นเสร็จแล้วยัง? ถ้าท่านยังไม่มาไม่ทัน วันนี้คนพวกนี้ก็จะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอนเลย!”

ระยะห่างสามสิบเมตร ก็จะเริ่มเปลี่ยนเป็นยี่สิบเมตร สิบเมตร......

การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายจึงเริ่มขึ้นแล้ว ฝ่ายควีนจินทางนี้ตั้งแต่ลูกพี่ใหญ่จนถึงลูกน้องตัวเล็ก แต่ละคนสีหน้าแตกตื่น เหมือนเผชิญการสู้รบครั้งยิ่งใหญ่

ทันใดนั้น ซูจื่อเหลียง ควีนจิน ชายหนุ่มชุดดำฝั่งตรงข้ามนั้น รวมทั้งลูกศิษย์หลายคนของเขาเหมือนมีความรู้สึกอะไรบางอย่าง ทุกคนต่างมองไปยังท้องฟ้าทางตะวันตกอย่างพร้อมเพรียงกัน

ลำแสงสว่างสีเขียวราวกับเป็นแสงดาวตก พุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว ค่อยๆปรากฏชัดเจนขึ้นต่อหน้าสายตาทุกคนสุดท้ายเปลี่ยนเป็นลูกศรลำแสงสีเขียว

โป้ง!

เสียงดังลั่นขึ้น ลูกศรลำแสงสีเขียวราวกับเป็นขีปนาวุธลูกหนึ่ง ตกลงระหว่างกลางค่ายรบของทั้งสองฝ่ายที่กำลังจะเกิดการต่อสู้กันขึ้น

“โอ๊ย!”

พวกกลุ่มคนที่บุกเข้าไปก่อนหน้าหลายคน ตกอยู่ในรัศมีวงรอบของลูกศรลำแสงสีเขียว กลายเป็นแพะรับบาปทันที ถูกลำแสงสีเขียวระเบิดกระเด็นปลิวออกไป ร่าง

แหลกเหลวไม่มีชิ้นดี

ซูจื่อเหลียงในใจรู้สึกโล่งอก “ในที่สุดก็มาถึงแล้ว!”

ชายหนุ่มชุดดำยกมือขึ้น ตะโกนออกไปว่า “หยุด!”

กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังรีบหยุดอยู่กับที่ มองดูคนที่ถูกระเบิดกระเด็นออกไปด้วยความตื่นตกใจ

ทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันเพียงแค่ห้าเมตร จากนั้นก็เริ่มจะเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

“เมื่อกี้มันคืออะไร? ขีปนาวุธเหรอ? หรือว่าอาวุธเลเซอร์?”

“น่ากลัวมากเลย เจ้าหมาน้อยกับเจ้าเสือบุกไปข้างหน้าสุดเมื่อครู่นี้ ถูกระเบิดสลายไปทั้งตัวเลย!”

กลุ่มคนที่เป็นพวกลูกน้องต่างก็แสดงความเห็นต่างๆนานา ตื่นตกใจขวัญกระเจิง

หางออกไปไม่ไกลนัก มีคนกลุ่มหนึ่งค่อยๆเดินเรียงรายเข้าใกล้ค่ายรบของทั้งสองฝ่าย กลุ่มคนพวกเมืองหลินโจวเมื่อเห็นแล้ว รีบตะโกนว่า “ลูกพี่ใหญ่เจี่ยงกลับมาแล้ว!”

“ลูกพี่ใหญ่เจี่ยงกลับมาแล้ว!”

“ไอ้หนูน้อยที่เดินอยู่ข้างหน้าลูกพี่ใหญ่เจี่ยงเป็นใครกัน? ใครกล้าที่จะเดินนำหน้าลูกพี่ใหญ่เจี่ยงได้!”

“นั่นสิ เจ้าหนูน้อยคนนั้นเป็นใคร? ถึงได้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย!”

“หุบปาก นั่นคือปรมาจารย์หลิน!” อะเฟิงตะโกนด่าออกไป ถ้าให้ลูกพี่ใหญ่เจี่ยงได้ยินคำพูดของเจ้าโง่สองคนนี้เข้า ตัวเองจะต้องถูกด่าเป็นชุดแน่เลย

“อะไรนะ! เขาก็คือปรมาจารย์หลิน!”